Εὐλαβικὸν προσκύνημα εἰς τάς συγχρόνους ἐπιγείους «κατακόμβας» (1ον)
Δρόμοι χωρὶς μποτιλιάρισμα, μικρά, φτωχά, ζωντανὰ χωριουδάκια, ἀνθρώπινα· καὶ τὸ τοπίο πράσινο, βλάστηση συνεχὴς καὶ πυκνή· χορταίνουν τὰ μάτια, ἠρεμεῖ ἡ καρδιά· μιὰ μικρὴ ἀποζημίωση αὐτοῦ τοῦ κουραστικοῦ ταξιδιοῦ μὲ προορισμὸ τὴν Σερβία καὶ τὶς σύγχρονες κατακόμβες της, ποὺ ἀποφασίσαμε νὰ κάνουμε μὲ δυὸ αὐτοκίνητα, ἑλλαδίτες ἀπὸ τὴν Ἀθήνα, τὸ Αἴγιο καὶ τὸ Βόλο.
Τὸ τοπίο εὐλογημένο σὲ παρασέρνει νὰ σιγοψάλλεις “οὐκ ἐλάτρευσαν τὴν κτίσιν οἱ θεόφρονες, ἀλλὰ τὸν κτίσαντα”· καὶ ἡ καρδιὰ ἀναμένει ν’ ἀντικρύσει τὶς σύγχρονες κατακόμβες· τὶς ἐπίγειες «κατακόμβες» ποὺ δημιούργησαν οἱ ἀνάλγητες οἰκουμενιστικὲς διώξεις «ὀρθοδόξων ποιμένων» καὶ ἡ σθεναρὰ ἀντίσταση ἑνὸς ἀσθενικοῦ ἀνθρώπου, τοῦ διωκομένου Σέρβου ἐπισκόπου Ἀρτεμίου, μὲ τοὺς ἡρωϊκοὺς μοναχοὺς καὶ μοναχές, ποὺ ἀψήφισαν τὰ πάντα γι΄Αὐτὸν ποὺ δημιούργησε τὰ πάντα...
Πρὶν γνωρίσουμε ἀπὸ κοντὰ τὰ πράγματα, ζωγραφίζαμε μὲ τὴ φαντασία τὴν πιθανὴ εἰκόνα ποὺ θὰ συναντούσαμε: κάποιους αὐστηροὺς –κυρίως γέρους– μοναχούς, ποὺ ἡ ἄσκηση, τὰ χρόνια, τὰ σκληρὰ πολεμικὰ γεγονότα, οἱ ἀπάνθρωπες Νεοταξικὲς πρακτικές, θὰ εἶχαν αὐλακώσει τὸ σῶμα τους, τὸ πρόσωπο καὶ κυρίως τὴν ψυχή τους, καὶ θὰ τοὺς εἶχαν μεταβάλει σὲ ἀπόκοσμους, καχύποπτους, ὅσο κι ἀσυμβίβαστους ἀνθρώπους, ἕτοιμους νὰ δώσουν ἄλλη μιὰ μάχη μ’ ἐκείνους ποὺ θὰ ἐπιβουλευθοῦν τὸ τελευταῖο ἀγκωνάρι ποὺ ἔχουν γιὰ προσκέφαλο,τὸ κεραμίδι ποὺ ἀπέμεινε στερνὸ σύμβολο ἑνὸς «οἴκου ἄοικου».
Νέοι εἰς τόν Μοναχισμόν
Μὰ ὅταν φτάσαμε στὶς κατοικίες τους, συναντηθήκαμε μὲ τὸ ἀπρόσμενο. Ἀντὶ γιὰ σκληραγωγημένους γέρους καὶ ἀγέλαστες γερόντισσες, ἀντικρίσαμε μὲ ἔκπληξη νεότατους μοναχοὺς καὶ μοναχές, ποὺ τὸ μαῦρο τους ράσο τόνιζε πολλαπλασίως τὰ φωτεινά, χαρούμενα πρόσωπά τους· νέους καὶ νέες, ποὺ σὰν μόλις τώρα νὰ ἐπέστρεψαν ἀπὸ κάποιο σπουδαστήριο νὰ τελείωσαν τὴ διδακτορική τους διατριβή. Καλύτερα· σὰν μόλις νὰ γύρισαν ἀπὸ κάποια κατανυχτικὴ ὁλονυχτία, στὴν ὁποία γεύτηκαν θεῖες ἐμπειρίες.
Μᾶς χαιρετοῦσαν μὲ ἕνα ἀνυπόκριτο αὐθορμητισμό, σὰν νὰ μᾶς γνώριζαν χρόνια· ὅπως τὸ ἴδιο αὐθόρμητα δάκρυσαν μετὰ ἀπὸ λίγο, καθὼς τραγουδοῦσαν πονεμένα τραγούδια τῆς χαμένης τους πατρίδας, τοῦ Κοσσόβου, ἀπ΄ τὸ ὁποῖο δὲν τοὺς ξερίζωσαν οἱ Ἀλβανοὶ φρουροί, ἀλλὰ οἱ πρώην σχολάζοντες πατριοὶ ποιμένες καὶ οἱ πατριαρχεύοντες τοποτηρητὲς τῆς Παγκοσμιοποίησης καὶ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.
Ὁ Ἐπίσκοπος Ἀρτέμιος
Κι ἀνάμεσα στοὺς μοναχοὺς καὶ τὶς μοναχές, καὶ μπρός τους, καὶ δίπλα τους ὁ ἐπίσκοπος Ἀρτέμιος. Ἁπλός, χαριτωμένος, ποὺ λόγῳ τοῦ ὕψους του χανόταν ἀνάμεσά τους, «μικρὸς τῇ ἡλικίᾳ», «ὑψηλὸς ταῖς φρεσί». Χωρὶς καμία γοητεία, στόμφο, φαντασία, δύναμη, ἐξουσία. Μὲ φανερὴ τὴ σφραγῖδα τῆς Παύλειας αὐτοσυνειδησίας: «πάντα ἰσχύω ἐν τῷ ἐνδυναμοῦντί με Χριστῷ».
Κι ἀναρρωτιέσαι; Ἀλήθεια! Αὐτὸς ὁ μικρὸς τὸ δέμας ἄνθρωπος, δίχως ὅπλα καὶ δίχως φαρέτρα, δίχως φίλους, οἰκονομικοὺς πόρους, Μέσα Ἐπικοινωνίας καὶ κοσμικὸ κῦρος, αὐτός, ἔχει γίνει ὁ πονοκέφαλος τῆς Σερβικῆς Ἐκκλησίας; Αὐτὸς ἔχει προβληματίσει τόσο τοὺς ἐπισκόπους τῶν ἄλλων Ἐκκλησιῶν, ἔχει φοβίσει τόσο τὸν Πατριάρχη Βαρθολομαῖο, ὥστε νὰ τοῦ ἀπαγορεύσει ἐδῶ καὶ μιὰ δεκαετία τὴν εἴσοδο στὸ Ἅγ. Ὄρος;
Ἀλήθεια! Αὐτοὶ οἱ εὐφρόσυνοι μοναχοὶ κι αὐτὲς οἱ ἀδύναμες καλωσυνάτες μοναχές, ποῦ βρῆκαν τὴ δύναμη νὰ ἀντισταθοῦν στοὺς περιβεβλημένους «πορφύραν καὶ βύσσον» ἐπισκόπους καὶ Πατριάρχες, πῶς δὲν πτοοῦνται ξέροντας ὅτι πίσω ἀπὸ τοὺς ἀχυρένιους ἐκκλησιαστικοὺς ἄρχοντες στέκονται τὸ Βατικανὸ καὶ οἱ ἀδίστακτοι σχεδιαστὲς τῆς Νέας Τάξεως Πραγμάτων καὶ τὰ ὄργανά τους, οἱ Κοσσοβάροι ἐξτρεμιστές;
Ἦταν ὁλοφάνερο γιατὶ δὲν πτοοῦνται. Δὲν πτοοῦνται, γιατὶ –ἐπίσκοπος, ἱερεῖς καὶ μοναχοὶ– ἔχουν ἐνστερνισθεῖ καὶ ἀγωνίζονται νὰ ἐφαρμόσουν συνειδητά, ὅσα δίδαξαν καὶ ἐφάρμοσαν οἱ Ἅγιοι Ἰουστῖνος Πόποβιτς, Μᾶρκος Εὐγενικός, Γρηγόριος Παλαμᾶς, οἱ Μ. Ἀθανάσιος καὶ Βασίλειος, ὁ ἀπόστολος Παῦλος: «Ἡ γὰρ δύναμίς μου ἐν ἀσθενείᾳ τελειοῦται». Ἡ ἀπόφαση τῆς θυσίας γιὰ τὴν ἀλήθεια τῆς Πίστεως, μεταποιεῖ τοὺς ἀδύνατους καὶ χοϊκοὺς ἀνθρώπους, σὲ δυνατοὺς καὶ οὐρανοπολίτες, οἱ ὁποῖοι «πάντα ἰσχύουν ἐν τῷ ἐνδυμανοῦντι (αὐτοὺς) Χριστῷ». Εἶναι, γιατὶ ὁ ἀγώνας τους δὲν ἀποβλέπει σὲ δόξες, ἡδονὲς καὶ ἐξουσία. Ὁ ἀγώνας τους ἀποβλέπει στὴν διατήρηση τῆς σώζουσας ὀρθοδόξου Πίστεως, ποὺ ἡ παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ μεθοδικὰ ἀνατρέπει καὶ μὲ γρήγορους ρυθμοὺς ἀποδομεῖ. Ἐμμονὴ στὴν ὀρθοδοξία μὲ ὅποιο κόστος.
Πρῶτος σταθμός μας ἡ προσωρινὴ κατοικία τοῦ π. Ἀρτέμιου, ἔξω ἀπὸ ἕνα μικρὸ χωριό, τὸ Ljuljaci, κοντὰ στὴν πόλη Kragujevac. Ἐκεῖ μᾶς ὑποδέχτηκε μὲ ἁπλότητα ὁ ἴδιος ὁ Μητροπολίτης Ράσκας καὶ Πριζρένης π. Ἀρτέμιος μὲ μερικοὺς ἀπὸ τοὺς ἱερομόναχους καὶ μοναχοὺς ποὺ τὸν ἔχουν ἀκολουθήσει, συμπαραστεκόμενοι στὸν διωγμό του.Εἶναι μιὰ μακρόστενη διώροφη, ἡμιτελὴς οἰκοδομὴ καὶ δίπλα ἕνας μικρὸς ναός. Τὸ κτήριο προοριζόταν γιὰ γηροκομεῖο καὶ προσφέρθηκε, γιὰ νὰ καλύψει τὶς ἀνάγκες τους.
Εἶδαν τήν ἀδικία
Καὶ δὲν εἶναι τὸ μόνο. Κι ἄλλα τέτοια κτήρια, κι ἄλλες τέτοιες ἐκτάσεις ἐμπιστεύθηκαν, ἁπλοὶ πιστοὶ τῆς Σερβικῆς Ἐκκλησίας, στὸν Σεβ. Ἀρτέμιο γιὰ τὶς ἀνάγκες στεγάσεως τῶν 100 περίπου μοναχῶν (ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν), ποὺ τὸν ἀκολούθησαν, ἐπειδὴ στὸ πρόσωπό του εἶδαν τὸν συνεχιστὴ τῆς Ὀρθοδόξου Παραδόσεως. Γιατὶ οἱ πιστοὶ κατάλαβαν τὸ θέατρο, ποὺ παίζεται ἀπὸ τοὺς ἐπικεφαλῆς τῆς Σερβικῆς Ἐκκλησίας. Εἶδαν τὴν ἀδικία.
Καὶ συρρέουν κατὰ ἑκατοντάδες ἀπὸ ὅλα τὰ μέρη τῆς Σερβίας, γιὰ νὰ λάβουν τὰ μυστήρια ἀπὸ Ὀρθόδοξο κι ὄχι ἀπὸ Οἰκουμενιστὲς Μητροπολίτες καὶ Πατριάρχη. Αὐτὴν τὴν κοσμοσυρροὴ τὴν ζήσαμε στὴν Θ. Λειτουργία, τὴν ἡμέρα τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, σὲ μιὰ ἄλλη «κατακόμβη», στὴν περιοχὴ Leusice. Σ΄ ἕνα κτῆμα ποὺ κι αὐτὸ δωρήθηκε, χωρὶς ὅμως Ναό, μ’ ἕνα μικρὸ οἴκημα στὴν κορυφή. Γιὰ τὴν ἐξυπηρέτηση τῶν πιστῶν –ποὺ μὲ δεκάδες αὐτοκίνητα ἔφτασαν ἀπὸ ὅλη τὴ Σερβία– εἶχαν στηθεῖ δυὸ μεγάλα ὑπόστεγα-σκηνές. Τὸ ἕνα χρησιμοποιήθηκε γιὰ τὴν Θ. Λειτουργία, τὸ ἄλλο γιὰ τὸ γεῦμα «ἀγάπης», ποὺ εἶχαν ἑτοιμάσει μοναχὲς καὶ μοναχοὶ γιὰ τοὺς ἑκατοντάδες πιστούς.
πηγή*
*προσθέσαμε με μεγάλα γράμματα ευανάγνωστα την πηγή, για κάποια ευλογημένη ψυχή που αυτό-προσδιορίστηκε! Ανέκδοτο βέβαια λέμε έτσι και βέβαια δεν μιλάμε σοβαρά! απλά με αγαπη του λεμε! ξεκολαααααα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου