Τσιλιβήθρα

Του Λευτέρη Π. Παπαδόπουλου


Εχω έναν φίλο, εδώ και 45 χρόνια. Είναι μηχανικός και ονομάζεται Σάκης Τόδουλος. Μισός Ζακυνθινός, μισός Ηπειρώτης. Οποτε τα παίρνει στο κρανίο - και συμβαίνει συχνά τον τελευταίο καιρό - μου τηλεφωνεί και κάνει πλάκα, για να ξεδώσει. Εναν μήνα, τώρα, αλλάζει ονόματα πολιτικών, όπως συνήθιζε ο μακαρίτης Βαγγέλης Γιαννόπουλος. Ο οποίος, επειδή δεν χώνευε τον Χυτήρη, τον έλεγε...Χυτήρο! Και τον Αντώνη Βγόντζα,... Βγόντζο! Πάντοτε με απαξιωτικό ύφος.

(Το ίδιο έκανε πριν από τρεις δεκαετίες και ένας πασίγνωστος μουσικοσυνθέτης, που δεν έχει καλό λόγο για κανέναν! Τραγουδιστή, μουσικό, σκηνοθέτη, ποιητή. Ενα παράδειγμα: ο Νταλάρας χάλαγε κόσμο στις αρχές της δεκαετίας του '70, αλλά και αργότερα, με τα τραγούδια του Λοΐζου, του Κουγιουμτζή και του Καλδάρα. Και ο φαρμακόγλωσσος μουσικοσυνθέτης μού δήλωνε, κάθε τόσο: «Με παρακαλούν να γράψω έναν δίσκο, με έναν σουξεδιάρη τραγουδιστή, αλλά το σκέφτομαι...». «Ποιον τραγουδιστή;». «Δεν ξέρω πώς τον λένε. Νομίζω Τάλληρα,... Νταλίρη,.. Τελλάρο,.. Ντελαρή... κάτι τέτοιο...»...

Εγώ έπιανα τα γέλια και τον άφηνα να αυτοδηλητηριάζεται με την κακία του, χωρίς να του λέω το όνομα Νταλάρας...).

Επανέρχομαι στον Τόδουλο: Το 1981, μόλις κέρδισε τις εκλογές το ΠΑΣΟΚ, έβαλε έναν «Ριζοσπάστη», τον οποίο ουδέποτε είχε διαβάσει, στην τσέπη του, διπλωμένο, αλλά να φαίνεται ο τίτλος του και πήρε σβάρνα τα αστυνομικά τμήματα. «Τι θέλετε;» ρωτούσαν οι αξιωματικοί υπηρεσίας, κοιτάζοντας με μισό μάτι τον «Ριζοσπάστη». «Θέλω να μου βεβαιώσετε ένα γνήσιο υπογραφής, παρακαλώ», τους απαντούσε και τους έσπαγε τα νεύρα! Αυτό, ένα ολόκληρο πρωινό!
Αυτές τις μέρες παίζει με το όνομα του Τσίπρα. Τον λέει... Τσίπηρα! «Ποιος ο λόγος;» τον ρωτάω. «Το Τσίπηρας», μου απαντάει, «πηγαίνει προς το Τσιλιβήθρας». Και με το «τσιλιβήθρα» εννοούσε έναν κοντούλη και αδύνατο άνδρα - μισή μερίδα. «Ε, λοιπόν, μ' αυτά που λέει ο Τσίπηρας στη Βουλή και την TV με κάνει να πιστεύω ότι είναι ο πολιτικός που θα μας... σώσει! Οπως ο άλλος, ο Σαμαράς, με την πόζα που κρατάει στη Μέρκελ και τον Σαρκοζί.

Σκέψου: μια τόσο μικρή χώρα, σαν την Ελλάδα, να χωράει αυτούς τους μεγάλους αρχηγούς...».
Την περασμένη Τρίτη, στο Μουσείο Μπενάκη, έγινε μια λαμπρή εκδήλωση για τον ποιητή Τίτο Πατρίκιο. Πολλοί ποιητές, πεζογράφοι, δημοσιογράφοι, ζωγράφοι, κριτικοί. Και μέγας ενθουσιασμός, από τις ομιλίες. Κάποια στιγμή, πήρε το μάτι μου στο ακροατήριο και τον πρώην υπουργό Τηλέμαχο Χυτήρη. Ηταν η στιγμή που ο Πατρίκιος άρχισε να διαβάζει ένα ποίημα από την τελευταία ποιητική συλλογή του «Συγκατοίκηση με το παρόν». Το αντιγράφω κλείνοντας: «Δεν ξέρω αν πρέπει να γελάς/μ' αυτούς που έχασαν την εξουσία/ή αντίθετα να τους λυπάσαι/Ισως καλύτερα ταιριάζει η λύπηση/έτσι κακόμοιροι που περιφέρονται/ψάχνοντας κάτι να βάλουν πάνω τους/για να σκεπάσουνε τη γύμνια τους/Ή μήπως πρέπει πάντα να τους φοβάσαι/έτοιμοι καθώς είναι μόλις ευπρεπιστούν/μόλις φορέσουν το κατάλληλο κοστούμι/ν' αρπάξουνε ξανά την εξουσία».
πηγή