Ικεσία

Η νύχτα διαδέχεται την ημέρα. Και ως η μέρα είναι η περιοχή των δέντρων και των λουλουδιών, έτσι κι' η νύχτα είναι η περιοχή των φαντασμάτων και των κρουνών. Τοποθετείς τη σκάλα στον τοίχο, και με πολλή πολλή προσοχή περνάς «από την άλλη μεριά». Αντιλαμβάνεσαι ψιθύρους, σαν θρόϊσμα νεκρών φύλλων, και το κελάρυσμα των νερών, τον σχεδόν ανεπαίσθητο θόρυβο που κάμνει η ρόδα του μύλου. Ένας τροχός, ένα αλέτρι, αστέρια, κι' αρχίζουν τα θαύματα και τα μάγια της νύχτας. Με τα χείλια κολλημένα στ' άσπρα της πόδια, στοχάσου καλά, λέγε μέσα σου πως δε θε πάψης ποτέ να ελπίζης, πως δε θα πάψης ποτέ να πιστεύης, πως δε θα πάψης ποτέ να ικετεύης, πως δε θα πάψης ποτέ να επιστρατεύης όλη την αγάπη, που έχεις μέσα σου κρυμμένη, ενάντια στις δυνάμεις του κακού.

Νίκος Εγγονόπουλος

Από τη συλλογή του «Στην Κοιλάδα με τους Ροδώνες», Ίκαρος, Αθήνα 1992, 3η έκδ.