λαβύρινθος

Ήπια ένα καφέ στα γρήγορα και έλιωσα τον εκνευρισμό μου στο πλακόστρωτο της παραλίας.. από τον Λευκό πύργο και πέρα γιατί το από δώθε έχει σκαφτεί τόσο ώστε να μην είναι πια προσβάσιμο..

Δεν είναι και ότι καλύτερο να μαλώνεις με όλους και με όλα.. αλλά όταν βρεθείς κάτω από το φως του ήλιου και με ορίζοντα τη θάλασσα πνίγεις εύκολα τα αρνητικά συναισθήματα.. μαλώνεις αλλά δε θυμώνεις.. μήπως και αλλάζει τίποτα ο εγωισμός;

Στο τελείωμα αυτού του δρόμου αλλά και κάθε δρόμου, είναι τόσοι πολλοί, κουράστηκα να ψάχνω τα νέα δεδομένα και να ξαναυτοπροσδιορίζομαι.. πόσο ακόμη πια;

..σήμερα το πρωί πήρα μια μικρή γεύση από φεστιβάλ, η αφίσσα φέτος έχει ζωγραφιά έναν λαβύρινθο, σε τέτοιους μπερδεμένους δρόμους έχουμε χαθεί όλοι άρα πολύ επίκαιρο, το πρόγραμμα πολύ εύκολα το βρίσκω εδώ και απόψε το βραδάκι θα δούμε και την πρώτη ταινία..

τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα ένας λαβύρινθος έχει πάντα μια είσοδο και μια έξοδο, την οποία φυσικά κάποια στιγμή όσο κι αν παιδευτείς θα βρεις.. το θέμα είναι πόσες τέτοιες εισόδους και εξόδους αντέχεις ;)

με το φεγγαρι αγκαλια