Τέρμα, το αποφάσισα… θα μετακομίσω… θα ζήσω στον κόσμο των παιδιών…
εκεί που η Αγάπη είναι η βασίλισσα, και η Δημιουργικότητα αδελφή!
Πάντα εντυπωσιάζομαι όταν πλησιάζω ένα παιδί, δίνουν απλόχερα τόση αγάπη, τόση έμπνευση!
Έτοιμα πάντα για επικοινωνία, σε κοιτούν με χαρά μόλις τα πλησιάσεις, απαντούν αμέσως στο κάλεσμα αγόγγυστα, αστείρευτα…
Χτες ένα κοριτσάκι με μάγεψε με τη ζωγραφιά του, με άφησε να κρυφοκοιτάξω λίγο στην καρδιά του, που έκρυβε τόση αγάπη για τη μαμά, μέσα απο μία ζωγραφιά που έγινε παράθυρο για μένα!
Καθόμουν που λέτε δίπλα σε μικρά παιδάκια που ζωγράφιζαν με κάτι μαρκαδόρους… αδιαφορούσα, βαριόμουν και γκρίνιαζα κιόλας μέσα μου που βρέθηκα στα ξαφνικά με ένα τσούρμο πιτσιρίκια να προσέχω! Τα κοιτούσα αδιάφορα, τεμπέλικα και νοθρά και είχα αποφασίσει να κουρνιάσω μέσα μου ώστε να μην επιτρέψω στον εαυτό μου και πολλά πάρε-δώσε μαζί τους…
Βλέπεις εγώ είμαι μία μεγάλη… πολύ σπουδαία κιόλας, η κυρία τάδε… τί δουλειά λοιπόν έχω τώρα με τα πιτσιρίκια;δεν έχω καμμία δουλειά… τίποτα να πώ και τίποτα να κάνω μαζί τους, απλά θα τα κοιτάζω εκεί μη πέσουν, μη μαλλιοτραβηχτούν και θα είμαι μια χαρά, θα το έχω κάνει το χρέος μου!
Καθόμουν που λέτε δίπλα σε ένα μικρούλι κοριτσάκι… αδιαφορώντας τί ζωγραφίζει απλά κοιτούσα… και άρχισα να κοιτάζω καλύτερα… και καλύτερα…
Στο χαρτί επάνω δέσποζαν δύο φιγούρες, μία μεγάλη φιγούρα με λιτές γραμμές και μία πιο μικρή ακριβώς απο δίπλα.
-Αυτή ποιά είναι, ρωτώ τη μικρούλα δίπλα μου.
-Είναι η μαμά μου.
-Και δίπλα της;
-Α… είμαι εγώ,απάντησε με φυσικότητα η μικρούλα.
-Τί ωραία, απαντώ εγώ εντελώς φυσικά και με βαρεμάρα σα να εκτελούσα κάποιο χρέος η αναίσθητη!
Ξαφνικά άρχισε να με παρασέρνει η μορφή της μικρούλας και η ένταση με την οποία χρησιμοποιούσε τους μαρκαδόρους, τόλμησα το λοιπόν να το συνεχίσω…
-Ξέρεις τί είναι το ουράνιο τόξο;
-Ναί μου απάντησε με ενθουσιασμό και αμέσως βάλθηκε κάτι να ζωγραφίζει πυρετωδώς, να αλλάζει μαρκαδόρους και δώστου να μπογιατίζει με μανία βιαιοπραγώντας επάνω στο χαρτί…
Είχε βάλει το ουράνιο τόξο γύρω απο τη μαμά της…
-αυτό είναι το ουράνιο τόξο; την ρωτώ… όχι μου λέει, αυτά είναι τα μαλλιά της…
-έβαλες το ουράνιο τόξο για μαλλιά;… κοντοστάθηκε η μικρή και σκέφτηκε… ναι μου απαντά χασκογελώντας… έχει ένα ουράνιο τόξο για μαλλιά!
-και ο ουρανός της λέω, πού είναι;
ξανά ενθουσιασμένη η μικρούλα άρχισε με ένα ζωηρό γαλάζιο να βάφει ολόκληρο το σώμα της μαμάς της…
-πού πήγε ο ουρανός;… τη ρωτώ… α… απαντά… είναι στη μαμά μου… δε βλέπεις καλέ;
-και το πρόσωπο;
…το πρόσωπο το είχε κάνει στρογγυλό… λαμπερό σαν τον ήλιο!
Έτσι ζωγράφισε η μικρούλα εκείνη τη μαμά της, έδωσε ουράνιο τόξο για μαλλιά, τον ουρανό για σώμα… και ένας ήλιος ήτανε το πρόσωπό της!
Και δεν είχε άδικο η μικρούλα… η ζωγραφιά έμοιαζε πολύ στη μαμά της!
Το ωραιότερο πορτρέτο που έχω δεί!
Τέρμα το αποφάσισα θα μετακομίσω… θα ζώ στον κόσμο των παιδιών, εκεί θα μετοικίσω!
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου