Θανάσης Μαυρίδης
Το πρώτο σοκ πρέπει να το ένιωσα την ώρα που γεννιόμουν, όπως άλλωστε και όλοι οι άνθρωποι. Γι΄ αυτό και τα μωρά κλαίνε. Δεν θέλουν να βγουν στην ανασφάλεια αυτού του κόσμου. Από την στιγμή όμως που βγαίνεις, πρέπει να παλέψεις. Από μικρός, λοιπόν, έδειχνα ότι θα γινόμουν δημοσιογράφος: Όταν η δασκάλα ζητούσε να μάθει ποιος έκανε μία ζημιά, εκείνο που έλειπε ήταν τα ηχογραφημένα και μαγνητοφωνημένα στιγμιότυπα του περιστατικού...
Άργησα να μιλήσω, ήμουν και λίγο εσωστρεφής, οπότε το οικογενειακό περιβάλλον είχε βγάλει το πόρισμα: «Το παιδί αυτό θα γίνει παπάς». Λένε ότι παρασύρθηκαν από το γεγονός ότι κάθε Κυριακή πρωί σηκωνόμουνα από τα ξημερώματα και έτρεχα στην εκκλησία. Είχα ανοίξει παρτίδες με τον επίτροπο και τον βοηθούσα. Για ένα τρίχρονο ήταν συναρπαστικό να βλέπει τόσο πολύ κόσμο συγκεντρωμένο μέσα από το ημίφως των κεριών. Ήταν κι εκείνος ο ήχος από τα νομίσματα που έπεφταν στο παγκάρι...
Ένα καλοκαιρινό βραδινό τους διαλύθηκε η φαντασίωση ότι θα γινόμουν παπάς, μπορεί και αρχιμανδρίτης και γιατί όχι και μητροπολίτης. Στην πλατεία του χωριού περνούσε ο παππάς κι εγώ τότε αποφάσισα να κάνω την εξυπνάδα μου. Αναπαρήγαγα όσα είχα ακούσει στο σπίτι: «Μαμά, μπαμπά, ο τραγόπαπας». Το κακό ήταν ότι με άκουσαν κι άλλοι. Αυτό ίσως εξηγεί την ησυχία που πλάκωσε σε όλη την πλατεία. Ούτε ένα κουταλάκι δεν δοκίμασε για λίγα δευτερόλεπτα να βουτήξει στο πιάτο με το γλυκό του κουταλιού. Ο τρομερός αυτός θόρυβος της σιωπής έσπασε με ένα δυνατό χαστούκι. Ήταν στο δικό μου μάγουλο, επειδή εγώ πόνεσα. Οι άλλοι συνέχισαν να κάνουν ό,τι και προηγουμένως, αλλά οι δικές μου διπλωματικές σχέσεις με την τάξη των ιερωμένων διακόπηκαν αιφνιδιαστικά...
Η αλήθεια είναι ότι υπήρχε κι ένας ακόμη λόγος για τον οποίον ήταν δύσκολο να ακολουθήσω την καλογερική. Δεν είχα μαλλιά! Ήμουν καραφλός. Αλλά αυτό δεν ήξερα τι ακριβώς σήμαινε. Το έμαθα δύο χρόνια αργότερα, όταν έφτασα στην πόλη. Είναι σκληρός ο κόσμος των παιδιών, ακόμη κι όταν πρόκειται για ένα τόσο δα ασήμαντο γεγονός. Αυτό που ήταν όμως για μένα ασήμαντο, ήταν για τους άλλους σημαντικό.
Σε άλλους ανθρώπους αρέσει η διαφορετικότητα και να προκαλούν τους άλλους μέσω αυτής. Σε ένα μικρό παιδί, όμως, αυτό δεν αρέσει. Και το παιδί αυτό έπεσε κάποια στιγμή στην παγίδα. Φόρεσε μία περούκα, σε μία προσπάθεια να μην είναι αυτό το πεδίο αντιπαράθεσης με τους άλλους ανθρώπους. Ζόρια που έχει ο κόσμος, ε; Το κακό είναι ότι για τον καθένα από εμάς το δικό του πρόβλημα είναι το μεγαλύτερο, όσο μικρό κι αν μοιάζει στα μάτια τρίτων...
Ήταν μία μεγάλη παγίδα. Μία καταπιεστική συνήθεια που κράτησε 30 ολόκληρα χρόνια! Μέχρι τη στιγμή που πριν λίγες εβδομάδες κινδύνεψε σοβαρά η ζωή μου. Όταν περνάς έστω και για λίγο στην άλλη πλευρά ή πιστέψεις ότι έχει ξεκινήσει το ταξίδι δίχως επιστροφή, τότε πολλά πράγματα τα αναθεωρείς. Το θέμα της περούκας ήταν το πρώτο που αποφάσισα να «καθαρίσω». Γι’ αυτό κι αυτή η αλλαγή του look.
Είναι μία πολύ προσωπική ιστορία, την οποία, όμως, θέλησα να μοιραστώ μαζί σας. Όχι τόσο για να δικαιολογήσω την αλλαγή της φωτογραφίας στην πρώτη σελίδα του Capital. Αλλά κυρίως επειδή βρήκα έτσι έναν τρόπο να σας πω ένα πολύ απλό πράγμα που διαφορετικά θα μπορούσε να περάσει και απαρατήρητο. Λίγο πριν μπω στα... ενδότερα του νοσοκομείου, όταν και πέταξα την περούκα στα σκουπίδια, σκέφτηκα ότι η ζωή είναι τελικά πολύ μικρή για να την φορτώνουμε με ψέματα. Σας φάνηκε κοινότυπο; Εμένα, εκείνη την στιγμή, μου φάνηκε η μεγαλύτερη αλήθεια που φανερώθηκε στα μάτια μου. Το να είμαι αληθινός και να προσπαθώ να ζω την κάθε μέρα.
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου