Φουφού
Σήμερα νωρίς το πρωί στο δρόμο για τη δουλειά σταμάτησα και μπήκα σε ένα εκκλησάκι, στην περιοχή της Πλάκας, στην Αθήνα.
Μικρό με το ημίφως των κεριών μονάχα, λίγες καρεκλίτσες, λίγες γιαγιούλες να στέκουν όρθιες όμως, ένας ιερέας με έναν υπέργηρο ψάλτη.
Η δοξολογία λιτή αλλά κατα έναν περίεργο τρόπο πανηγυρική, μπήκα και χάθηκα μέσα στο ημίφως των κεριών, μία όμορφη ξύλινη παλιά εικόνα του Αγ.Δημητρίου δέσποζε στο κέντρο με λιγοστά λουλούδια στολισμένη.
Σκέφτηκα να μπώ βιαστικά να ανάψω ένα κερί και να φύγω μή και αργήσω στη δουλειά… παρασύρθηκα…ούτε κατάλαβα πώς έφτασα να λησμονήσω την πορεία μου… ξέχασα το άγχος μου, πού βρισκόμουν…πάνε όλα!
Συνήθως δεν έχω την ευκαιρία να νιώσω έτσι την θ.λειτουργία, να σταθώ κι εγώ προσεκτικά και να συγκεντρωθώ, κυνηγώ πάντα ένα παιδί ή έχω τα μάτια μου, την έγνοια μου σε κάποιο…
Βγαίνοντας λοιπόν, χρειάστηκαν κάποια λεπτά για να επανέλθω στην πραγματικότητα, προς στιγμήν νόμισα πως ήμουν στο νησί που είμασταν το καλοκαίρι και είχαμε παρόμοια εμπειρία με τον σύζυγό μου σε μία επίσης μικρή κατανυκτική λειτουργία σε ξωκκλήσι.
Συνήλθα όμως και αμέσως άνοιξα τον βηματισμό μου, κοίταξα το ρολόι μου… είχα αργήσει απίστευτα, άρχισε να με πιάνει ανησυχία, λογισμοί ότι δεν έκανα καλά που μπήκα, που κάθισα τόσο πολύ…!
Τί θα πώ στον προϊστάμενο και τέτοια (ιδιωτική δουλειά γαρ)… φτάνοντας στη δουλειά διαπιστώνω ότι ο προϊστάμενος λείπει… και ο διευθυντής το ίδιο, είχαν πάρει έκτακτη άδεια σήμερα για μια εξωτερική δουλειά.
Δόξα το Θεό.
Χρόνια σας Πολλά.
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου