Ανύποπτες στιγμές κλεισμένες σε λέξεις...

Είναι κάτι λόγια σα φευγαλέες εικόνες που ακούς γύρω σου, καθώς βαδίζεις. Λόγια ανάκατα, ατίθασα, προκλητικά. Απόμακροι ήχοι, ψίθυροι… που, σε παίρνουν στο κατόπι, στα βήματά σου, στις τρεχάλες, στις αναμονές και στις στάσεις σου. Λόγια του αέρα που σε συνοδεύουν. Που άκουσες. Που λέγονται... για να ειπωθούν. Σε ζαλίζουν. Τα παραμερίζεις, αλλά μένει στ’ αυτιά σου ο απόηχος… το μουρμουρητό. Λόγια που εξατμίζονται χωρίς ν’ αφήνουν κάτι. Μένει η σιωπή. Την αφουγκράζεσαι. Δεν θέλουν πολλά λόγια τα λόγια για ν’ ακουστούν. Υπάρχει και της σιωπής ο ήχος. Κάποιοι, ίσως να μην τον ακούν…



Είναι κάτι μικρές χαρές, μικρά «τίποτα», δώρα ζωής που ακουμπάν τη ψυχή σου και σου προσφέρουν ανάσες. Είναι κάποιοι φίλοι, που γνωρίζουμε, παραγνωρίζουμε, διαλέγουμε και προχωράμε. Είναι κι εκείνο το τραγούδι που σιγοψιθυρίζεις, σου κολλάει και δεν θυμάσαι μήτε τον τίτλο, μήτε τους στίχους. Είναι και το τηλέφωνο… που χτυπάει.

Είναι κι όλα τ’ άλλα –και δεν είναι λίγα– όσα άντεξες, όσα τόλμησες κι όσα κατάφερες. Το «ήταν» και το «είναι»… κι όλα τα ενδιάμεσα. Είναι κι εκείνη η παράγραφος που υπογράμμισες στη σελίδα τάδε, κάποιου βιβλίου που δεν θυμάσαι τον τίτλο. Είναι οι σημειώσεις που κρατάς στα μικρά χαρτάκια… κι ολοένα τα χάνεις. Είναι τόσα πολλά. Ευτυχώς, η καθημερινότητά μας δεν στερείται από ερεθίσματα. Όλο και κάτι θα μας κάνει εντύπωση, κάτι θα μας αγγίξει, φτάνει να έχουμε γενναιόδωρη ψυχή… κι όχι τσιγγούνικη.

Μηθυμναίος