«ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΟ»

Όταν θα έχουν τελειώσει οι εποχές,
Όταν θα έχουμε γεράσει
Και τα γόνατά μας θα τρέμουν
Μες στους σπασμούς
Θα σταθούμε στις οροφές
Των πατρικών μας σπιτιών.
Θα κοιτάξουμε ο ένας βαθιά τον άλλον,
Θα διαλυθούμε βαθιά ο ένας
Μες στον άλλον,
Θα θυμηθούμε τότε
Που ξεκινήσαμε με τις μεγάλες βάρκες,
Το δρόμο μας φώτιζαν κεριά,
Έπειτα σώθηκε το φυτίλι,
Σκοτείνιασε και ακούγονταν παντού
Κραυγές σφαγμένων,
Εκρήξεις σποραδικές,
Ελάχιστοι κατόρθωσαν να γεράσουν
Από εκείνη τη γενιά.
Όλο ρωγμές πια,
Θα νιώσουμε έκπληξη
Που παραμείναμε ζωντανοί,
Σε πείσμα τόσων απειλών.
Εκείνοι που χαιρετούν από μακριά
Είναι οι παλιοί μας φίλοι,
Ήρθαν να μας συντροφέψουν,
Στα ταξίδια μας.
Εμείς πεθυμήσαμε τη φωνή τους,
Καθώς έβγαινε σαν λιοντάρι
Από τα στόματα.
Ελάτε, κινήστε,
Είναι καιρός,
Θα μας πουν
Με ύφος παραγγέλματος.
Εγκαταλείψατε τις εστίες σας,
Τις πόλεις σας εγκαταλείψατε,
τα φρουραρχεία,
Τις φυλακές,
Τα καφενεία
Με τις ονομασίες
Των οερινών εξάρσεων.

Απόστολος Θηβαίος