Μαθήματα ζωής σε ταξί.

Από τον Πέτρο Μπιρμπίλη

Πολλά μπορούν να συμβούν μέσα σε ένα ταξί. Αυτό όμως που έζησε ο Πέτρος Μπιρμπίλης, είναι από αυτά που δυσκολεύεται να πιστέψει κανείς.

Μερικές μόλις μέρες από την εν ψυχρώ δολοφονία του ανθρώπου που, ενώ πήγαινε στο μαιευτήριο όπου γεννούσε η γυναίκα του, βρήκε τον θάνατο από αλλοδαπούς που τον έσφαξαν για μια βιντεοκάμερα, μπήκα σ’ ένα ταξί. Ο οδηγός ήταν αλλοδαπός. Κατεβαίναμε την Ιπποκράτους όταν του ζήτησα να σταματήσουμε για να σηκώσω λεφτά με την κάρτα μου από την τράπεζα. Δεν είπε τίποτα αρχικά. Νόμισα ότι εκνευρίστηκε, όπως συμβαίνει συνήθως - άλλωστε σε κεντρικό δρόμο ήμασταν. Αντί γι’ αυτό με φωνή ταπεινή , αποκρίθηκε πως αν επρόκειτο να σηκώσω χρήματα για να πληρώσω το αντίτιμο της διαδρομής "δεν υπήρχε θέμα.. Άλλη φορά. Να σωζόμουν με 4-5 ευρώ καλά θα ήταν".

Νόμισα ότι δεν είχα ακούσει σωστά. Το επανέλαβε. Τον ευχαρίστησα, αλλά ...φυσικά δεν δέχτηκα την πρωτάκουστη αυτή προσφορά. Όταν φτάσαμε έξω απ’ την τράπεζα του ζήτησα να σταματήσει. 'Σήκωσα' ένα ποσό και επέστρεψα. Έβαλε μπροστά. Δεν μιλήσαμε για αρκετή ώρα. Τελικά δεν άντεξα. Του είπα πως πρώτη φορά μου συνέβαινε κάτι παρόμοιο. Να προσφερθεί κάποιος οδηγός ταξί να με πάει στον προορισμό μου δωρεάν. Ο τόνος της φωνής του, που έκρυβε πίσω της μια "δαμασμένη" στενοχώρια, οι σιωπές και η πραότητά του, με έπνιξαν στα ερωτήματα. "Δεν θα σωθώ με μια απλήρωτη κούρσα" ήταν η απάντηση λες και κατάλαβε ότι με βασάνιζε η περιέργεια . "Άνθρωποι είμαστε. Συμβαίνουν αυτά. Άλλωστε χρωστάω τόσα που το πρόβλημα δεν λύνεται με τίποτα. Αφού σταμάτησα να πληρώνω τις δόσεις από τα δάνεια. " "Και οι δικηγόροι; Η τράπεζα;" ρώτησα. "Δεν με ενοχλεί κανένας πλέον. Σταμάτησαν. Μήνες τώρα.... Δεν ήθελα να γίνει έτσι. Δεν είμαι απατεώνας. Μα δεν είχα άλλη επιλογή. Πήρα την απόφαση όταν αφού επί τρεις μήνες στη σειρά τους έδωσα από δυο χιλιάρικα, τον επόμενο μου ζητούσαν πέντε."
Μεσολάβησε μια σιωπή -να επισημάνω ότι κατά τη διάρκεια της κούρσας ούτε γύρισε να με κοιτάξει, ούτε από τον καθρέφτη του έριξε κάποια κρυφή ματιά. Σε λίγο, καταλαβαίνοντας προφανώς με το ένστικτό του ότι είχε πέσει σε άνθρωπό που του άρεσε να ακούει και να ρωτά, πέρασε στα πιο σοβαρά. Δέκα χρόνια με την γυναίκα του προσπαθούσαν να κάνουν παιδί και δεν το κατάφερναν. Τέσσερις εξωσωματικές - είχαν απελπιστεί- γι’ αυτό και τα δάνεια. Με την τέταρτη προσπάθεια, το θαύμα έγινε! Το μωρό - θείο δώρο, μπήκε στη ζωή τους πριν τέσσερις μήνες.

"Ήρθαμε εδώ γιατί δεν είχαμε άλλη επιλογή. Στην χώρα μας, πέρα απ’ το ότι πεινούσαμε, οι αντάρτες μας κυνηγούσαν. Θα μας σκότωναν. Λαθραία περάσαμε τα σύνορα. Στην αρχή σαν χαμένοι. Σε μια χώρα ξένη σε όλα. Αίμα φτύσαμε μέχρι να βγάλουμε την άδεια παραμονής. Όταν την πήραμε.... η χαρά μας....! Τώρα, έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα... Δίκιο έχετε φυσικά κι εσείς. Μέχρι πριν μερικά χρόνια, κι εγώ το θυμάμαι, ζούμε εδώ δεκαπέντε χρόνια, αλλιώς ήταν τα πράγματα. Υπήρχε για όλους ασφάλεια. Όμως αλλάξαν τα πράγματα. Έστω κι έτσι όμως, μέσα σε όλα αυτά που συμβαίνουν, με τόσα προβλήματα, κυνηγημένοι, πνιγμένοι στα δάνεια, όταν γυρίζω στο σπίτι και βλέπω τον μικρό μας να μου χαμογελά από την κούνια, όταν του κρατάω το χέρι, δεν με φοβίζει τίποτα."

Είχα μουδιάσει. Κάτι η ιστορία, κάτι το αισθητό παράπονο στην ομιλία, κάτι τα επεισόδια με τους Χρυσαυγίτες που μαίνονταν…Σκέφτηκα το μωρό. Είδα την ώρα που ο άντρας αυτός, επιστρέφει στο σπίτι του, ψόφιος, και πιάνει το μικροσκοπικό χεράκι του βρέφους του! Ένα αλλόκοτο, περίπλοκο συναίσθημα είχε γεννηθεί μέσα μου που διακόπηκε όταν φτάσαμε στον προορισμό μου.

Του έδωσα πενηντάρικο για να κρατήσει ττο αντίτιμο της κούρσας. Δεν είχα πιο ψιλά. "Δεν πειράζει. Μη στενοχωριέστε. Δεν αξίζει να αγχωνόμαστε γι’ αυτά ", επέμενε για δεύτερη φορά.

Άνοιξα την πόρτα, πετάχτηκα στο περίπτερο, αγόρασα κάτι (που δεν χρειαζόμουν στ’ αλήθεια), επέστρεψα και τον πλήρωσα.

Μ' ευχαρίστησε, έστριψε το κλειδί, η μηχανή του ταξί πήρε εμπρός, και το αμάξι χάθηκε ανάμεσα σε όλα τα άλλα.

Μου πήρε ώρες μέχρι να καταλάβω τι θα μπορούσε να σημαίνει αυτό που έζησα. .

Ο Πέτρος Μπιρμπίλης είναι συγγραφέας και δημοσιογράφος. Έχοντας σπουδάσει σκηνοθεσία και σενάριο κινηματογράφου και τηλεόρασης, όπου και εργάστηκε επί πολλά χρόνια, καταπιάνεται επίσης με τα εικαστικά, χρησιμοποιώντας κυρίως οπτικοακουστικά μέσα.

Πληροφορίες για τα βιβλία του μπορείτε να βρείτε εδώ.

πηγή