Τσαμπουκάδες που κοστίζουν...

«Ξέρεις ποιος είμαι εγώ, ρε»; Η «απειλή» αυτή έχει αποτέλεσμα σε τριτοκοσμικές χώρες, όπως η Ελλάδα. Αν κανείς επιχειρήσει, όμως, να αναπαράγει μία τόσο αντικοινωνική συμπεριφορά σε μία πολιτισμένη χώρα, το πιο πιθανό είναι να βρεθεί αντιμέτωπος με την απέχθεια των συνομιλητών του. Κάτι σαν να δοκιμάζει κανείς να ανάψει τσιγάρο σε εστιατόριο στο Βερολίνο. Ενίοτε το πρόστιμο μπορεί να είναι και μία… έκτακτη εισφορά επί των ακινήτων.

Προκειμένου να δικαιολογήσουν την ανικανότητα τους, φορτώνουν μόνιμα στους άλλους τα δικά τους τραγικά λάθη. Μόνο ένας άνθρωπος των σπηλαίων, για παράδειγμα, θα έμπαινε ως ταύρος σε υαλοπωλείο σε μία αίθουσα συσκέψεων και θα τους ζητούσε και τα ρέστα, ενώ νωρίτερα θα τους είχε κλέψει τα πορτοφόλια. Το κακό είναι ότι υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που τους πιστεύουν και έτσι πριμοδοτούν την ανεύθυνη και επιζήμια για την χώρα και το Έθνος συμπεριφορά τους.

Ο πολιτικός «τσαμπουκάς» είναι δημοφιλής στη χώρα του Μαυρογιαλούρου, αλλά δεν είναι πολιτισμικά αποδεκτή συμπεριφορά σε σοβαρές χώρες και σε σοβαρούς οργανισμούς. Το αγριεμένο μάτι και το γυριστό φρύδι δεν είναι αρκετά όπλα για να φοβηθούν οι άλλοι και να μας κάνουν τα χατίρια. Το πολύ – πολύ να μας στείλουν στον... αγύριστο.

Στο εσωτερικό της χώρας ο «τσαμπουκάς» έχει αποτέλεσμα. Όταν το πόρισμα μιας επιτροπής δεν μας αρέσει, απολύουμε τα μέλη της επιτροπής. Είναι σαν να λέμε ότι δεν μας αρέσει η αλήθεια και γι΄ αυτό την… κατεδαφίζουμε. Σαν να πρόκειται για μπουλντόζα που ισοπεδώνει αναίτια πολυκατοικία στην πλατεία Συντάγματος. Θέαμα που προκαλεί φόβο, ικανό να συμμορφώσει τους αντιφρονούντες. Αυτά στο εσωτερικό, στη χώρα του Μαυρογιαλούρου. Στο εξωτερικό οι υπουργοί παραιτούνται με πιο ασήμαντες αφορμές. Άλλος κόσμος, άλλος πολιτισμός...

Θανάσης Μαυρίδης