Το διπλό σονέτο της φθινοπωρινής ισημερίας

Θα δώσει αξία στ’ όνειρο και ζωή στο γράμμα;
Πάνω από τα πεύκα, πάνω απ’ τη ρεματιά τώρα
η μεταφορά: εκκρεμές πεπρωμένο φεγγάρι•
μήπως θ’ αλλάξει επιτέλους τα ονόματά μας;

Απομάγευση τοπίου ίσον θάνατος, πηγές
γρύλοι, οι βελόνες, οι λεύκες, τα πικρά τα χόρτα
δύναμη: οι λέξεις λευκές από παλαιότητα
ίπτανται, δέξου το είσαι μέλλων τάφος, το ψωμί

των άλλων, το μέλι, η αλήθεια του αέρα,
επιστατεί εδώ η μαντική άκου, πέταλα
πέτρες ανοίγουν στη μέση, όχι με φαντασία

αλλά μ’ εξαίσιο φιλί, προσωδία τίμια
της άνοιξης δηλαδή δοσμένη χάρις-θέληση
σαν τους όρκους που ρίζωσαν στου μυαλού σου την κοίτη.

*

Θα δώσει αξία στ’ όνειρο και ζωή στο γράμμα;
Πάνω από τα πεύκα, πάνω απ’ τη ρεματιά τώρα
γέρνει το παρελθόν, όπως ακριβώς θα το θέλαμε•
μήπως θ’ αλλάξει επιτέλους τα ονόματά μας;

Απομάγευση τοπίου ίσον θάνατος, πληγές
κλείνουν, οι βελόνες, οι λεύκες, τα πικρά τα χόρτα
συμφωνούν μαζί μας, λέξεις από σελήνη χρυσές
ίπτανται, σιγή γεννάει τη μεταφυσική μας

σύντροφοι το μέλι, η αλήθεια του αέρα,
επιστατεί εδώ η μαντική άκου, πέταλα
πέτρες ανοίγουν στη μέση, όχι με φαντασία

αλλά με εξαίσιο χάδι, δωρεά τίμια
της άνοιξης δηλαδή τρομερή αλκή, η ίρις
σαν έρωτας που ρίζωσε στου μυαλού σου την κοίτη.

Γιώργος Βέης