Ο γυμνοσάλιαγκας, μόλις βραδιάσει,
από τη σκοτεινιά του πηγαδιού,
στη σκοτεινιά της νύχτας βγαίνει,
με οδηγό το αλάθητο ένστικτό του,
και σέρνεται αργά, τυφλά κατά τον κήπο.
Το φως της μέρας τον τρομάζει. Φοβάται
να δειχτεί γυμνός. Τρέμει το αλάτι.
Γι΄αυτό μόλις ακούσει ανθρώπου βήμα,
τις φωτεινές κεραίες του μαζεύει,
ζαρώνει το τεφρό του δέρμα
κι όλος μια τύψη εμπιστεύεται στο χώμα.
Πλάσμα γυμνό κι ανυπεράσπιστο,
όπλο δεν έχει άλλο απ΄το ρίγος του κορμιού του.
Τίτος Πατρίκιος, "Πηγάδια και Πηγές". 1960
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου