Το μνημόνιο, όπως και ο έρωτας, δε θέλει φροντιστήριο। Και μπορεί στον έρωτα να μένεις ανεξεταστέος, στο μνημόνιο κόβεσαι επιτόπου.
Το μνημόνιο σε θεωρεί a priori σκράπα. Ντουβάρι. Ξύλο απελέκητο. Στο σχολείο επαναλαμβάνεις ξανά και ξανά την τάξη. Στο μνημόνιο επαναλαμβάνεις ξανά και ξανά “δεν έχω να πληρώσω”.
Το μνημόνιο δε γουστάρει τα βιβλία. Υπάρχει μόνο ένα βιβλίο και αυτό θεωρείται κειμήλιο: η Βίβλος του καπιταλισμού. Εάν θες πρόσθετες γνώσεις, κατέβα, σου λέει, στο πεζοδρόμιο. Θα φας το ξύλο της χρονιάς σου, θα κάτσεις με το ένα πόδι σαν πελαργός, αλλά στο τέλος θα φρονηματιστείς.
Τον τελευταίο καιρό, κάθε απόγευμα που επιστρέφω στο σπίτι, τα παιδιά μου με κοιτάνε μέσα στα μάτια. “Πληρώθηκες;” με ρωτάνε με το βλέμμα τους. Κατεβάζω το κεφάλι, παίρνω μια βαθιά ανάσα ή ξεροβήχω και στο τέλος τα ρωτάω με τη σειρά μου: “Λοιπόν, πώς πήγαμε σήμερα στο σχολείο;”
Ξέρουν ότι αν είχα πληρωθεί, θα τους έδινα από ένα δεκάευρο για χαρτζιλίκι. Ότι το βράδυ θα παραγγέλναμε σουβλάκια. Ότι θα σχεδιάζαμε να πάμε το Σάββατο λούνα παρκ. Ότι θα πηγαίναμε ν’ αγοράσουμε στη μαμά δώρα επειδή είχε γενέθλια χθες αλλά τα μαγαζιά είχαν απεργία...
Η μια δικαιολογία πάνω στην άλλη. Τα παιδιά δε θέλουν πολλές δικαιολογίες. Σε καταλαβαίνουν από την πρώτη.
Σήμερα, με το που μπήκα στο σπίτι και άλλαξα, με φώναξε η μεγάλη μου η κόρη στο δωμάτιό της για να μου δείξει ένα βίντεο στο You Tube. Αυτό ήταν η πρόφαση. “Μπαμπά, θέλω να μ’ ακούσεις. Το ξέρω ότι δε βγαίνουμε. Θα διακόψω το φροντιστήριο για τις πανελλαδικές μέχρι το Δεκέμβριο. Μέχρι να ξεκαθαρίσουν λίγο τα πράγματα”.
ΝΤΡΑΠΗΚΑ. Εμένα ο πατέρα μου, εργάτης στη ΝΑΥΣΙ, κατάφερε να με σπουδάσει. Εγώ, με μεταπτυχιακό στην Πολιτική Οικονομία, αδυνατώ να σπουδάσω τα παιδιά μου.
“Αδύνατον!” της είπα. “Θα συνεχίσεις κανονικά και θα δούμε...”
Ακόμα κι αν είχα τα 300 ευρώ, δε θα τα έδινα ούτε στον Μόσιαλο, ούτε στον Βενιζέλο, ούτε στον Πάγκαλο, ούτε σ’ αυτόν τον γελοίο υπερασπιστή του Μνημονίου, τον Μπάμπη Παπαδημητρίου, ως προκαταβολή για το τέλος επιτηδεύματος. Θα τα κρατούσα για να πληρώσω το φροντιστήριο της κόρης μου.
Για να ελαφρύνω κάπως το κλίμα, τη ρώτησα: “Λοιπόν, τι κανονίσατε για αύριο το βράδυ; Περιφρούρηση της κατάληψης ή καφέ στην Τσαλδάρη;”
Φεύγοντας από το δωμάτιο, της έβαλα στο You Tube να παίζει το τραγουδάκι:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου