Νότης Μαυρουδής

της Φιλουμένας Ζλατάνου

Ο Νότης Μαυρουδής δε χρειάζεται συστάσεις. Είναι ένας από τους κορυφαίους συνθέτες της χώρας μας, με πολλές συνεργασίες και δίσκους στο ενεργητικό του, καθώς και βιρτουόζος στην κιθάρα. Φέτος συναντιέται με τον Μίλτο Πασχαλίδη, από τους πιο αγαπημένους τραγουδοποιούς του κοινού, για δύο μόνο παραστάσεις στην Κεντρική Σκηνή του Σταυρού του Νότου στις 30 Σεπτεμβρίου και 1 Οκτωβρίου, σε μία μουσική πανδαισία που θα συζητηθεί. Ποιος δεν έχει αναρωτηθεί με το «ίσως φταίνε τα φεγγάρια» και δεν έχει συγκινηθεί με το «Πρωινό Τσιγάρο», ενώ ο παιδικός «Παλιάτσος» τρυπάει τη ρηχότητα με την αβίαστη ειλικρίνειά του; Ο Νότης Μαυρουδής μας μίλησε για τις ομοιότητες και τις διαφορές με τον Μίλτο Πασχαλίδη, για την αριστερά, τον παράδεισο, τον έρωτα, τη μουσική. Και μας σαγήνευσε. Απολαύστε τον.

Συναντιέστε επί σκηνής με τον Μίλτο Πασχαλίδη. Τι σας ενώνει και τι σας διαχωρίζει;
Μας ενώνει ο χρόνος. Οι δυο διαφορετικές εποχές που βρισκόμαστε. Αυτός παιδί του ’90, εγώ του ’60… Σκεφτείτε λίγο την απόσταση. Θα μπορούσε να μας χωρίζει αντί να μας ενώνει. Αυτό όμως είναι και το πιο υγιές. Εγώ να επιθυμώ να φιλοξενούμαι σε εδάφη νεώτερων που όμως περιέχουν όλον τον χρόνο των περασμένων γενεών. Κι επειδή τα τραγούδια ουσιαστικά είναι μνήμες, σας τονίζω πως ο Μίλτος έχει άπειρες αποθηκευμένες μνήμες από το ελληνικό και το ξένο τραγούδι. Η Συνάντηση αυτή είναι συνάντηση δυο εποχών με κοινά στοιχεία. Η κοινή δίψα μας για τραγούδι και ο αλληλοσεβασμός των τραγουδιών μας.

Έχετε πει ότι «ο παράδεισος δεν έχει ενδιαφέρον». Δε ζούμε όμως όλοι προσπαθώντας να δημιουργήσουμε τον δικό μας παράδεισο σε αυτή τη ζωή;
Ομολογώ πως δεν θυμάμαι πού και πώς το είπα, αλλά ο «Παράδεισος» είναι στο μυαλό του καθενός με ποικίλους τρόπους. Ο δικός μου Παράδεισος βρίσκεται μέσα σε μουσικές ατμόσφαιρες, σε πειραματισμούς, σε γνωριμίες προσώπων, σε καλούς φίλους και σε μια ζωή με όσο γίνεται περισσότερο σεβασμό στο έργο των συνανθρώπων μου. Μέσα σ’ αυτόν τον Παράδεισο αναζητώ τον σεβασμό σε μια δημοκρατία ανθρώπινη, μακριά από την καθημερινή πολιτική ανοησία εξουσίας και στείρας αριστερής αντιπολίτευσης.

Πόση δύναμη έχει η μουσική στον απλό άνθρωπο;
Θεωρητικά έχει πολλή δύναμη. Πρακτικά δεν βλέπω να αναπτύσσουμε ως λαός την τεράστια παράδοση που διαθέτουμε σε σχέση με τον μουσικό μας πολιτισμό. Μερικές φορές, όταν ακούω το άθροισμα της μουσικής που ακούγεται σε δημόσιους χώρους (από τα ΜΜΕ έως τις καφετέριες κλπ) ανατριχιάζω για τον διάχυτο-άκρατο λαϊκισμό που κατακυριεύει τη χώρα απ’ άκρο σε άκρο… Θαρρείς και ένα κλικ έσβησε τις (μουσικές) κατακτήσεις περασμένων δεκαετιών. Τι συνέβη άραγε; Μήπως όλο αυτό ήταν ένα όνειρο; Ας πούμε πως απλά «για λίγο καιρό ξαποσταίνει…», αλλά νιώθω τόσο άσχημα όταν ακούω από παντού να τραγουδιέται ένα τραγούδι της ξεφτίλας που αναρωτιέμαι, πώς κατακτήθηκε η (δήθεν) αδούλωτη ψυχή του νεοέλληνα…

Σε περιόδους κρίσης όπως αυτή που διανύουμε, τι πιστεύετε ότι μπορεί να κάνει καλύτερα τα πράγματα; Υπάρχει αληθινή αριστερή συνείδηση στους Έλληνες;
«Αριστερή συνείδηση»; Υποτίθεται πως, θεωρητικά πάντα, υπάρχει. Εάν αυτή η συνείδηση τακτοποιήσει τη στάση της απέναντι στη δυσμορφία των συνδικαλιστικών διεκδικήσεων, απέναντι στους δήθεν ανατρεπτικούς λεονταρισμούς των γκρουπούσκολων, απέναντι σε ένα τεράστιο έλλειμμα πολιτισμικής στάσης που την έχει ξεχάσει, απέναντι στον σεβασμό των δημοκρατικών προϋποθέσεων, απέναντι στην ευρωπαϊκή πραγματικότητα, απέναντι στην μαξιμαλιστική θεωρία περί δικαίου φτωχών και πλουσίων, ξένων και ελλήνων… Αυτό που ίσως μας βοηθήσει είναι, πριν από το χρήμα που δεν υπάρχει, να βρεθεί η λύση μιας συλλογικής διαχείρισης της ποιότητας των σχέσεών μας με τη δημόσια ζωή και τους τρόπους στην καθημερινότητάς μας. Οι Μπεοψωμιάδηδες να είναι η εξαίρεση και όχι ο κανόνας…

Ατομικά ή συλλογικά αλλάζει ο κόσμος;
Ασφαλώς και συλλογικά. Με τον Πασχαλίδη, τα τραγούδια μας αυτό τον στόχο έχουν. Το προσωπικό να απλωθεί στο συλλογικό. Ουδέποτε τα τραγούδια έγιναν αυτιστικά και κλείστηκαν σε προσωπικά κάστρα. Πάντα αναζητούσαν κοινό, μάζες. Άλλοι τραγουδοποιοί το κατάφεραν, άλλοι όχι. Πάντως, είναι το ζητούμενο. Μόνο έτσι μπορεί να αλλάξει η ροή. Ώστε να ανατρέψουμε εκείνο το πεσιμιστικό του Γκάτσου στον Κεμάλ, πως «αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ»

Ο έρωτας σαν ιδέα ή σαν πράξη επηρεάζει τις κινήσεις των ανθρώπων;
Ο έρωτας ως κινητήριος δύναμη «φτιάχνει» τους ανθρώπους και τους βοηθάει στο να έχουν λιγότερες ψυχώσεις ή ακόμα και να νιώσουν ευτυχείς. Μαζί με τα τραγούδια που βγαίνουν από τη μεγάλη δεξαμενή του ερωτικού τραγουδιού, μπορούν να φτιάξουν ένα εκρηκτικό μίγμα ζωοφόρου ενέργειας. Ψάχνω να βρω αν κανείς θα είχε αντίρρηση σ’ αυτή τη ρήση. Ακόμα και όσοι έχουν «καεί» από τέτοιες… κακοτοπιές.

Η τεχνολογία εξελίσσεται με ταχύτατους ρυθμούς. Η πνευματικότητα ακολουθεί, μένει στάσιμη ή χάνεται και δίνει τη θέση της στη ρηχότητα;
Τεχνολογία και πνευματικότητα είναι πραγματικότητες αδιαμφισβήτητες. Η μια γέννησε την άλλη και αυτό δεν θα σταματήσει ποτέ. Μένει σε όλους εμάς να τοποθετηθούμε απέναντι στους δυο αυτούς πώλους της ζωής. Όποιος αρνείται τη μια, κλείνει την πόρτα και στην άλλη. Οποιαδήποτε εξέλιξη, πρόοδος, εξαρτάται από το βαθμό αποδοχής μας απέναντι στις δυο αυτές οντότητες που καθορίζουν εδώ και αιώνες την ανθρωπότητα. Η Τεχνολογία δεν είναι ανακάλυψη του 20ού ή του 21ου αιώνα. Πάντα ήταν το αποτέλεσμα επίπονων πνευματικών διαδικασιών. Ας την εκμεταλλευτούμε όπως τη θάλασσα. Με τρικυμίες και νηνεμία. Όπως ακριβώς αρμόζει στους κανόνες της ίδιας της ζωής.

Σταυρός του Νότου, Κεντρική Σκηνή Φραντζή και Θαρύπου 35-37, Νέος Κόσμος, τηλ. κρατήσεων: 210 9226975 30 Σεπτεμβρίου και 1 Οκτωβρίου Ώρα προσέλευσης: 22.00