Σε προηγούμενο άρθρο μου διατράνωνα ότι το «σήμα κατατεθέν του θέρους» είναι το καρπούζι. Φίλος τις ξιφούλκησε υπέρ του παγωτού. Τότε ήλθε προς υπεράσπισή μου ένα e-mail, το οποίο θύμιζε πως το παγωτό είναι είδος προς εξαφάνιση, καθ΄ ότι στη συντριπτική πλειονότητά τους τα επιλεγόμενα παγωτά γράφουν στη συσκευασία «παγωμένο γλύκισμα». Γιατί; Διότι, πολύ απλά, δεν περιέχουν γάλα και λιπαρά από γάλα, αλλά υποκατάστατα λίπους. Θα πείτε ίσως: «Αν κάνουν την ίδια δουλειά, χωρίς να μας παχαίνουν, τι μας πειράζουν;». Ε, λοιπόν, προέκυψε ότι, τουλάχιστον κάποια από αυτά, μας πειράζουν! Δείτε το πώς.
Ο προβληματισμός αυτός «χτύπησε» πολύ νωρίτερα από εμάς τη γενέτειρα της υπερκατανάλωσης, τις ΗΠΑ: μακριά από τη μιζέρια της οικονομικής κρίσης του 1929, βυθισμένοι στην ευημερία του μεταπολεμικού «αμερικανικού ονείρου», οι πέραν του Ατλαντικού καταναλωτές «μπούκωναν τον άμπακο» στις δεκαετίες του ΄50 και του ΄60, διδάσκοντας και σε εμάς τους υπόλοιπους- μέσω του Χόλιγουντ- το τι σημαίνει αμερικανικός τρόπος ζωής Αλλά τα καμπανάκια της παχυσαρκίας που χτύπησαν τότε εκεί έστρεψαν και την εστίαση της επιστημονικής έρευνας προς κάτι που θα έβγαζε από την εξίσωση το «κακό λίπος». Η απάντηση βρέθηκε στις αρχές της δεκαετίας του ΄70, κατά λάθος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου