Nοσηλευόταν σε κώμα, στην εντατική μεγάλου νοσοκομείου της Αθήνας και μερίδα γιατρών διέγνωσε... εγκεφαλικό θάνατο, πιέζοντας τους συγγενείς της να δωρίσουν τα όργανά της. Tελικά ανένηψε!
Aγιο είχε η 55χρονη Παναγιώτα Αποστολοπούλου, κάτοικος Σαλαμίνας, που τη βοήθησε να επιστρέψει από... τον άλλο κόσμο!
Στο διάστημα που νοσηλευόταν στην εντατική σε κώμα, μετά από πνευμονία με μυκόπλασμα, οι συγγενείς της δέχονταν πιέσεις να δώσουν τη συγκατάθεσή τους και να υπογράψουν δήλωση δωρεάς οργάνων για μεταμόσχευση, αφού είχε ήδη καταγραφεί στα βιβλία του νοσοκομείου ο... εγκεφαλικός της θάνατος!
Οι πιέσεις, μάλιστα, άρχισαν από την πρώτη εβδομάδα νοσηλείας της στη ΜΕΘ μεγάλου νοσοκομείου της Αθήνας. Το συγκλονιστικό περιστατικό, μάλιστα, κατήγγειλε εγγράφως γιατρός του νοσοκομείου, αλλά και η οικογένειά της με αναφορά στον διοικητή του νοσοκομείου. Οι συγγενείς αρνήθηκαν κάθε συζήτηση για αφαίρεση οργάνων.
Η ασθενής, λόγω εργασιών συντήρησης, μεταφέρεται, για μερικές μόνο ημέρες, στη ΜΕΘ άλλου νοσοκομείου, με διάγνωση «εγκεφαλικός θάνατος οφειλόμενος σε μυκοπλασματική, ανοσολογικής αιτίας, εγκεφαλίτιδα». Στο χαρτί που συνόδευε την ασθενή, αναφέρεται ότι «οι συγγενείς αρνήθηκαν να υπογράψουν» για δωρεά οργάνων.
Διαφωνίες
Μετά από πολύμηνη νοσηλεία -στη διάρκεια της οποίας οι γιατροί είχαν χωριστεί στα δύο, επιμένοντας η μια πλευρά ότι «τελείωσε» και η άλλη ότι «είναι ζωντανή»- τελικά η γυναίκα ανένηψε!
Σημαντική λεπτομέρεια είναι ότι, σύμφωνα με τη διεθνή βιβλιογραφία, μόνο στο 8% των ασθενών με τη συγκεκριμένη νόσο νεκρώνεται ο εγκέφαλος, ενώ η αξονική τομογραφία δεν συνηγορούσε υπέρ του εγκεφαλικού θανάτου. Αυτό ήταν και το «σημείο τριβής» των δύο πλευρών.
Τη διάψευση του «θανάτου» της κάνει πλέον η ίδια η κ. Αποστολοπούλου και στο «Εθνος της Κυριακής»: «Δεν πίστευα στ’ αυτιά μου για όσα μου είπαν οι συγγενείς μου όταν συνήλθα.
Οι άνθρωποι που η ζωή μου είχε αφεθεί στα χέρια τους, θέλοντας να βοηθήσουν κάποιον που είχε ανάγκη για μεταμόσχευση, βιάζονταν να τελειώνουν με μένα. Νοσηλεύτηκα στην εντατική με σοβαρές επιπλοκές από πνευμονία και καθώς καθυστερούσα να συνέλθω, εκείνοι με είχαν ξεγράψει. Ο αδελφός μου ο Μιχάλης, κάποια στιγμή, αφού φύγαμε από το νοσοκομείο, μου λέει:
«Nα ευχαριστείς τον Θεό και τον γιατρό Κοφινά που σε έσωσε, κάνοντας καβγάδες με τους άλλους, γιατί ήταν αντίθετος και δεν άφησε να σε τελειώσουν».
Κινησιοθεραπεία
Σιγά σιγά βελτιώνεται -με ειδική κινησιοθεραπεία που ακολουθώ- και το κινητικό πρόβλημα που είχα στα χέρια και τα πόδια», μας λέει η κ. Αποστολοπούλου, που τη συναντήσαμε σε κλινική αποκατάστασης.
Εχω συνέχεια δίπλα μου μέρα και νύχτα, τον γιο μου τον Χρήστο, που με βοηθά. Ηδη κινώ τα χέρια μου και όπως μου λένε οι γιατροί, θα μπορώ αυτές τις ημέρες να σηκωθώ και όρθια, κάνοντας ειδικές ασκήσεις βαδίσματος. Σε κείνους που ήθελαν να με ξεγράψουν δεν κρατώ κακία, ούτε ζητώ κάτι. Αυτά τα πράγματα τα «δικάζει» ο Θεός».
Η διαδικασία... Παρά την προσπάθεια «κουκουλώματος» της υπόθεσης, είναι η πρώτη φορά που καταγράφεται τέτοιο σοβαρό περιστατικό, καθώς είναι γνωστό ότι υπάρχουν ασφαλιστικές δικλίδες στη διαδικασία διαπίστωσης του εγκεφαλικού θανάτου, που αποκλείουν το ιατρικό λάθος, για να προχωρήσει στη συνέχεια η διαδικασία της δωρεάς. Μένει να αποδειχθεί αν, στη συγκεκριμένη περίπτωση, τηρήθηκε η προβλεπόμενη διαδικασία.
Ο Εθνικός Οργανισμός Μεταμοσχεύσεων (ΕΟΜ) οφείλει να αποσαφηνίσει αν η τακτική αυτή, που ακολουθήθηκε με την περίπτωση της κ. Αποστολοπούλου, είναι η μοναδική, γιατί, διαφορετικά, κάποιοι πλήττουν το «κίνημα» της δωρεάς οργάνων. Η διοίκηση του νοσοκομείου, παρά το γεγονός ότι από τις 23/10/2008 έχει λάβει επιστολή συγγενών της κ. Αποστολοπούλου, μέχρι σήμερα δεν έχει ζητήσει «συγνώμη».
ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΛΑ
Η αναφορά του γιατρού που την έσωσε
Hδη από τις 30 Μαρτίου 2009, ο γιατρός Γεώργιος Κοφινάς με αναφορά του σε αρμό-δια όργανα εξιστορεί αναλυτικά ότι παρά τις δικές του αντιρρήσεις η οικογένεια δεχόταν πιέσεις από συναδέλφους του στο νοσοκομείο που συνεργάζονται με τον ΕΟΜ να δώσει τη συγκατάθεσή της για δωρεά οργάνων. Καταγγέλλει, μάλιστα, ότι «η εμμονή αυτή συνε-χιζόταν ακόμη και όταν κλήθηκε η νευρολόγος του νοσοκομείου που εξέτασε την ασθενή και είχε αρνηθεί να υπογράψει τον εγκεφαλικό θάνατο»! Περιγράφει «δοκιμασίες εγκεφαλικού θανάτου», οι οποίες έγιναν όλες χωρίς τη συγκατάθεση των συγγενών, μετά δε από κάθε δοκιμασία εγκεφαλικού θανάτου η ασθενής επιβαρυνόταν ανα-πνευστικά. Εξηγεί ότι «η παραμο-νή σε άπνοια -μέρος της διαδικα-σίας ελέγχου της εγκεφαλικής δραστηριότητας- προκαλεί ''ατελεκτασίες'' οι οποίες προδιαθέτουν σε πνευμονίες, ενώ η άνοδος του διοξειδίου του άνθρακα μειώνει το pH του αίματος και προκαλεί οξέωση...». «Η κατάσταση ξέφυγε από τα όρια του νοσοκομείου μας και ενεπλάκη και ο Εθνικός Οργανισμός Μεταμοσχεύσεων. Η κ. (...) επείσθη, χωρίς να δει την ασθενή, να τηλεφωνήσει στους συγγενείς, για να συγκατατεθούν στην αφαίρεση οργάνων», λέει στην αναφορά του ο κ. Κοφινάς.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΡΗΤΙΚΟΣ
πηγή
Περιεχόμενα
1. Απομαγνητοφωνημένο απόσπασμα του π. Κων. Στρατηγόπουλου.
2. Πως μπορούμε να αρνηθούμε την δωρεά οργάνων
3. Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ: Χριστιανοί, δηλώστε άρνηση για δότες οργάνων
4. Βίντεο π. Κων. Στρατηγόπουλος: Πλάνες & ψεύδη γύρω απ' το θέμα των μεταμοσχεύσεων (Θεολογική προσέγγιση) και απομαγνητοφώνηση
5. «Μεταμοσχεύσεις: Δωρεά ἤ αφαίρεση ζωής;». Όλη η ημερίδα σε Βίντεο
6. Σε Βίντεο απόψεις περί των μεταμοσχεύσεων
7. 68 ελληνικά και ξενόγλωσσα άρθρα (σύνδεσμοι)
Απομαγνητοφωνημένο απόσπασμα ομιλίας του πρωτοπρεσβύτερου Κωνσταντίνου Στρατηγόπουλου, που έγινε στα πλαίσια των κατηχητικών αναλύσεων του κατά Ιωάννην Ευαγγελίου, στο χωρίο Κεφάλαιο 10, στίχοι 17-18, στον Ιερό Ναό Κοιμήσεως Θεοτόκου, Δικηγορικών Γλυφάδας, την Πέμπτη 28-02-2002. Η απομαγνητοφώνηση έγινε από τον Αγιορείτη Μοναχό Δαμασκηνό τον Καρακαλληνό και πρωτοδημοσιεύτηκε στο περιοδικό Θεοδρομία, τεύχος 2, Απρίλιος-Ιούνιος 2003.
«Δια τούτο ο πατήρ με αγαπά, ότι εγώ τίθημι την ψυχήν μου, ίνα πάλιν λάβω αυτήν» (Ιωάν. 10, 17). «Γι' αυτό μ' αγαπάει ο Πατέρας, λέει, γιατί εγώ βάζω την ζωή μου, την ψυχή μου, για να την πάρω πάλι πίσω».
Κοιτάξτε αυτό που λέει εδώ. Είναι εκείνο που έλεγε την προηγούμενη φορά,«την ψυχήν μου τίθημι» (Ιωάν. 10, 15), αλλά διευρυμένο. Προσέξτε αυτό το «διευρυμένο». Δεν λέει [τώρα] μόνο «τίθημι την ψυχήν μου», [αλλά προσθέτει] «ίνα λάβω αυτήν». Εδώ, σημαίνει κάτι τρομερά εξουσιαστικό. Κανείς δεν μπορεί να πη την φράση ολοκληρωμένη «εγώ, θα βάλω την ψυχήν μου εδώ, δηλαδή θα θυσιασθώ», χωρίς να έχη και το δεύτερο στοιχείο. Έβαλες την ψυχή σου. Μετά, τι γίνεται;
Ο Χριστός, [όμως], είναι κυρίαρχος, και λέει «ίνα λάβω αυτήν». την βάζω και την παίρνω. Που την βάζει την ψυχή του; Πρέπει να θεολογήσωμε εδώ. «Τίθημι», λέει. Που; για ποιούς; για τον λαό. Πού; [Εδώ] είναι καθαρή θεολογία, η περί Αναστάσεως θεολογία, και η περί καθόδου στον Άδη θεολογία της Ορθοδοξίας μας.
Το λέει και το τροπάριο: «Εν τάφω σωματικώς, εν Άδου δε μετά ψυχής, ως Θεός…, [πάντα πληρών ο απερίγραπτος]». Υπάρχει, λοιπόν, μία θεολογία. Είναι η κάθοδος στον Άδη, που κατεβαίνει ο Χριστός, με την ψυχή Του, γιατί το σώμα Του είναι στον τάφο. Και κατεβαίνει ως νικητής, και είναι κυρίαρχος του Άδη, και αίρει τις ψυχές επάνω.
Δηλαδή, ενώ ο κάθε νεκρός δεν μπορεί πια να κυριαρχήση στα πράγματα, ο Χριστός κυριαρχεί στα πράγματα. Κι αυτή είναι η ιδιαιτερότητα αυτού του νεκρού. Μέχρι τότε, όλοι οι νεκροί, όλοι οι δίκαιοι… πήγαιναν στον Άδη, και δεν μπορούσαν να έχουν μία άρση της ψυχής τους από μέσα. Και έρχεται ο Χριστός και κάνει αυτήν την κίνηση, που κατεβαίνει και μπορεί να ανεβή και να πάρη όλες τις ψυχές μαζί Του.
Γι' αυτό λέει: «αίρω αυτήν». «Δεν είναι απλώς, ότι μπορούν να με σκοτώσουν. Φυσικά, και μπορεί να με σκοτώσουν, ανά πάσα στιγμή. Αλλά, εγώ, κυριαρχώ στα πράγματα. Και αν ακόμη με σκοτώσουν, η ψυχή μου, κατά την κοινή λογική, θα πάη στον Άδη». με την θεία, όμως, λογική, θα τους πάρη όλους από τον Άδη και θα τον αδειάση τον Άδη. Και, εδώ, έχει τα ουσιαστικά στοιχεία της θεολογίας της καθόδου στον Άδη.
Και δευτερευόντως, ως ήθος, δηλώνει και κάτι πολύ ουσιαστικό. Ότι ένας Χριστιανός που μπαίνη σε έναν δύσκολο χώρο, άν έχη κουράγιο και είναι άνθρωπος πνευματικός, τον καθαρίζει τον χώρο. Περνάει μαρτυρικά, αλλά τον καθαρίζει.
Αλλά το χωρίο, εδώ, είναι συγκεκριμένο. Το χωρίο αυτό, αφορά τον Χριστό, και μόνο Αυτόν… Λέει ακριβώς ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ότι αυτό το χωρίο αναφέρεται μόνο στο πρόσωπο του Χριστού· και κανείς δεν μπορεί να κάνη χρήση του χωρίου αυτού για τον εαυτό του. Γιατί κανείς δεν μπορεί μόνος του «νά άρη την ψυχήν αυτού». Γιατί κανείς δεν μπορεί να σώση κάποιον, παρά μόνον ο Χριστός σώζει, μ' αυτήν την νίκη Του επάνω στον θάνατο. Κι εμείς ακολουθούμε πια τον Χριστό, ενωνόμαστε μαζί Του, και έχοντας αυτήν την ένωση μαζί Του, ξεπερνούμε τον θάνατο. Αλλά, εν Χριστώ!
Πρωτογενώς, Εκείνος το έκανε. Εμείς, [απλώς] μετέχομε στην ζωή Του. Χριστοποιούμεθα. Και επειδή Εκείνος είναι ο νικητής του Άδη, εμείς έχοντας ζωή μέσα στην ζωή του νικητή του Άδη, νικούμε τον Άδη. Αλλά όχι πρωτογενώς!
Εδώ, το λέει Εκείνος. Λέει «ίνα πάλιν λάβω αυτήν». Μιλάει προσωπικά. Εμείς, μετέχομε στον Χριστό. Εκείνος, μιλάει προσωπικά. Αφορά μόνο τον Χριστό αυτό το κομμάτι. Και το τονίζω, γιατί αυτό το χωρίο είναι καίριο.
Και είναι μια πιο προωθημένη απάντηση, αυτό ειδικά το δεύτερο μέρος, στην θεολογία περί μεταμοσχεύσεων, που προσπαθούν να θεμελιώσουν, μέσα από αυτό το χωρίο. Είναι αιρετική η χρήσις του χωρίου αυτού για τις μεταμοσχεύσεις. Γιατί, δεν μπορείς να πης, ότι δίνεις τα όργανά σου και «θέτεις την ψυχήν σου». Μπορείς να την λάβης; Και τι είναι αυτό που λένε οι Πατέρες, ότι μόνο τον Χριστό αφορά αυτό το κομμάτι;
Τουλάχιστον, γιατί χρησιμοποιούν αυτό το χωρίο; Για να δείξουν ψευτο-αγαπητική διάθεση; Είναι δύο πράγματα, που τρέχουν γύρω από αυτήν την ιστορία… Πρέπει να ξεκαθαρίσωμε τα πράγματα. Ο λαός πρέπει να ξέρη. Και μπορεί να ξέρη μόνο μέσα από την θεολογία του, και τίποτε άλλο. Και αυτά είναι κείμενα θεολογικά.
Και από τους άλλους, δεν ζητώ τίποτε. Ας κάνουν μόνο επιστήμη. Αυτός είναι ο ρόλος τους. Μακάρι να θεολογούσαν, κι όλας. Αλλά, από εμάς ζητώ θεολογία. Και τα κείμενα αυτά είναι αναλλοίωτα. Ούτε τον Ιωάννη [τόν Ευαγγελιστή] αλλάζεις, ούτε τον Χρυσόστομο αλλάζεις. σου αρέσει, δεν σου αρέσει! Θέλεις δεν θέλεις! Δεν γίνεται αλλιώς! Δεν είναι δική σου επιθυμία πώς θα τον χρησιμοποιήσης.
Πρέπει να έχωμε, λοιπόν, δύο πράγματα στον νου μας. Δύο βασικώτατα στοιχεία. Για να έχετε ξεκαθαρισμένο νου. Με ενδιαφέρει οι Χριστιανοί να έχουν με απλότητα ξεκαθαρισμένο νου. Να ξέρουν ένα – δυό πράγματα, ώστε να είναι ξεκαθαρισμένος ο νους τους.
Λοιπόν, δεν αρνούμεθα αυτές καθ' εαυτές τις μεταμοσχεύσεις.
Και οι άγιοι Ανάργυροι μεταμόσχευση έκαναν. Πήραν το πόδι ενός μαύρου,
μετά 4 ημέρες από τον θάνατό του, και το έβαλαν σε έναν ασθενή. Έτσι… ας μη φοβόμαστε, μήπως στον Παράδεισο θα είμαστε χωρίς μέλη [εάν μας τα πάρουν εδώ]. Δεν είναι αυτή η θεολογία!
Άρα, βλέπετε, το πρώτο [επιχείρημά μας] είναι ότι δεν αρνούμεθα. Αλλά δεν θέλουμε να σκοτώνουν ανθρώπους για να παίρνουν τα όργανα. Αυτό είναι το πρώτο βασικό που πρέπει να έχετε στον νου σας. Αυτό είναι το πρώτο βασικό και ουσιαστικό.
Προκειμένου, όμως, να πείσουν τους Χριστιανούς για να δίνουν τα όργανά τους, δεν μπορούν να χρησιμοποιούν αυτό το χωρίο. Και, όμως, το χρησιμοποιούν. Αυτό είναι το λάθος. Δεν μπορούν, όμως, οι θεολόγοι, να πλανούν τους πιστούς. Δεν είπα «η Εκκλησία». Η Εκκλησία δεν έχει πάρει ακόμη επίσημη απόφαση, παρ' όλο που οι εισηγήσεις, που γίνονται από τους θεολόγους, αυτό το χωρίο χρησιμοποιούν. Αιρετικώτατα. Σκανδαλωδώς αιρετικώτατα.
Άν δεν ξέρουν τι λένε οι Πατέρες, να σωπάσουν. Ας μιλήσουν για ουράνια πράγματα, περί αγγέλων, αρχαγγέλων, Σεραφείμ, Χερουβείμ -θα είναι πολύ καλύτερα- και να σταματήσουν την άκαιρη ανθρωπολογία τους. Δεν μπορεί κανείς να παίζη με αυτά τα πράγματα και με την ζωή του λαού.
Έτσι, λοιπόν, εδώ, είναι συγκεκριμένο το πράγμα. Είναι μόνο για τον Χριστό αυτό το κομμάτι. Δεν μπορούν να λένε και αυτοί: «Τήν ψυχήν μου τίθημι υπέρ των προβάτων», και να εννοούν, ότι και αυτοί μπορούν να κάνουν το ίδιο. [Εσύ, που το λες αυτό, τι είσαι;] Σωτήρ, είσαι;
Νά βρει η επιστήμη τρόπο μετά τον θάνατό μου να διατηρούνται τα όργανά μου, να τα πάρουν [μετά τον θάνατό μου], καμμία αντίρρηση. Αλλά, δεν γίνεται [αυτό] σήμερα. Πρέπει το όργανο να είναι ζωντανό. Άν έχης πεθάνει, δεν μπορεί να στο πάρη. Άρα, πρέπει να σε σκοτώση για να σου το πάρη.
Η ιστορία δεν είναι «μόλις τρία δευτερόλεπτα έχει ακόμα και θα πεθάνη», όπως λένε. Για μένα, όμως, τρία δευτερόλεπτα είναι αιώνας. Για το μάτι του Χριστού είναι αιώνας. Δεν μπορεί ο λαός να πλανάται με ψευτοθεολογίες.
Τι είναι, όμως, αυτό το φαινόμενο; Εγώ, αυτό το λέω «μία κακοδοξία του ψευτοαγαπισμού». Έτσι το λέω. Είναι κακοδοξία του ψευτοαγαπισμού. Υπήρχαν και παληά, και στον αιώνα μας, στον χώρο ειδικά της Ρωμαιοκαθολικής «Εκκλησίας», τέτοιες κακοδοξίες ψευτοαγαπισμού, σε άλλα μεγέθη… Επανέρχεται, όμως, αυτή η ορολογία κάτω από νέο πρίσμα. Είναι η κακοδοξία του ψευτοαγαπισμού.
Έτσι, πείθεται ο λαός, συγκινείται και λέει: «Να, κοίταξε, το έκανε και ο Χριστός». τι έκανε ο Χριστός; [Ο Χριστός] κατέβηκε ως νικητής στον Άδη και έσωσε εμάς. Και δεν σημαίνει -το «τίθημι την ψυχή μου» του Χριστού- δεν σημαίνει: «Πάρετε τα όργανά μου για να σωθήτε»!
Μακάρι να βρη η επιστήμη τρόπο και να τα παίρνη μετά τον θάνατό μου. Εγώ, προσωπικά, δεν έχω αντίρρηση. Αλλά, όχι έτσι. Όχι πλανώντας τον κόσμο και μπαίνοντας σε μία διεργασία πραγματικού θανάτου για τον άλλον, ενώ ζη ακόμη. Εμείς δεν μπορούμε να μη θεολογήσωμε.
Το Κράτος να πάρη τις ευθύνες του. Αλλά, εμείς δεν μπορούμε να γίνωμε αγκωνάρι στο κράτος για να πετύχη τα επιδιωκώμενα. Και το Κράτος καίγεται. Και έχει τρομερά την ανάγκη της Εκκλησίας γι' αυτό το θέμα. Η Ελλάδα είναι η τελευταία χώρα σε δότες στην Ευρώπη. Και άν η Εκκλησία πη λόγο [υπέρ του εγκεφαλικού θανάτου] θα ανοίξουν οι κρουνοί…
Η Εκκλησία, όμως, δεν πρέπει να πη λόγο. Και δεν πρέπει να παίξη το παιχνίδι τους · για λόγους θεολογικούς. Γιατί, εμείς οι Ορθόδοξοι, έχομε [γνήσια] θεολογία. Δεν έχομε άκαιρη ανθρωπολογία.
Και κάτι ουσιαστικό και τελικό: αυτό το κομμάτι του Ευαγγελίου που αρχίζει με την φράση «αίρω την ψυχή μου…» κ.λ.π. -που αυτό το κάνει μόνο ο Χριστός- έχει μία μοναδικότητα μέσα του. Μία μοναδικότητα και ένα κάλλος που κανείς δεν μπορεί να υποκαταστήση και να παίζη με αυτά τα πράγματα.
Και να «αποκτήσωμε», λοιπόν, αγάπη! Και ούτε να λέμε: «Ξέρεις, μα και οι μάρτυρες έδιναν το αίμα τους…». Μα, τι; Είναι το ίδιο πράγμα; Το άκουγα προχθές, που το έλεγε ένας καθηγητής της Θεολογικής Σχολής. Μα είναι το ίδιο πράγμα;
Και το τελευταίο επιχείρημα, είναι ότι ο Χριστός θέλει και κάνει αυτό που κάνει. Ένας, ο οποίος είναι, κατ' αυτούς, νεκρός, θέλει να κάνη αυτό που εκείνοι θέλουν; Είπε «εγώ θέλω»; [Όχι.] δεν είπε το «θέλω» του. Δεν είπε: «Ναι, σκοτώστε με για να πάρετε τα όργανά μου».
Το θέμα είναι ανοικτό; Όχι. [Το θέμα είναι κλειστό.] το θέμα, πιστεύω, πως, από εδώ και μετά, δεν σηκώνει κουβέντα. Γιατί; Δεν σηκώνει κουβέντα πια, για έναν λόγο. Δεν χρειάζεται πια να γίνεται διαμάχη στο διπλό επίπεδο, τι λέει η επιστήμη και τι λέει η θεολογία. Η μεν επιστήμη πήρε τον δρόμο της. Η επιστήμη τόσο γνωρίζει. Ξέρει ότι πεθαίνει το σώμα. Μπορεί να δη τι ώρα φεύγει η ψυχή; Απλώς, διαπιστώνει πως ο άνθρωπος είναι ζωντανός ακόμα, αλλά θα πεθάνη σύντομα και του παίρνουν τα όργανα. Η θεολογία ξέρει πότε φεύγει η ψυχή από το σώμα; Όχι. Ούτε αυτή το ξέρει! Αφού μιλούν τα τροπάρια περί «του μυστηρίου του θανάτου».
Έ, λοιπόν, πρόκειται περί μυστηρίου. Αυτή είναι η ιστορία. Η ώρα που χωρίζεται το σώμα από την ψυχή είναι μυστήριο. Ποιος μπορεί να μπη στο μυστήριο; Η επιστήμη; Αδύνατον. Η θεολογία; Αδύνατον. Άρα, η θεολογία είναι περιφερειακή -και όλα αυτά που σας λέω- για να αποτραπή το έγκλημα, και η επιστήμη είναι ανύπαρκτη [ανίκανη], ώστε να μπορή να έχη λόγο για την ώρα του χωρισμού της ψυχής από το σώμα.
Εφ' όσον, λοιπόν, πρόκειται περί μυστηρίου, οποιοσδήποτε λόγος είναι περιττός, περί [εγκεφαλικού] θανάτου. Οποιοιδήποτε άλλοι μιλούν, τι κάνουν; Πάνε να ερευνήσουν το μυστήριο. Αλλά, «ου φέρει το μυστήριον έρευναν».
Αυτό πήγε να κάνη ο Βαρλαάμ, και αντιτάχθηκε ο Παλαμάς. [Ο Βαρλαάμ] πήγε να ερευνήση το μυστήριο της γνώσεως της ουσίας του Θεού. Είναι δυνατόν να γίνη; Και εκεί χτυπήθηκαν οι δύο πολιτισμοί. Του εγκεφαλισμού και του μυστηρίου του Θεού, πριν από επτά αιώνες. Εμείς, δεν μπορούμε να επανέλθωμε σε Νεοβαρλααμισμούς: να ερευνούμε το μυστήριο. Ό,τι και να πούν, ό,τι και να βρουν, όπως και άν ορίσουν τον θάνατο, ο θάνατος θα παραμένη μυστήριο. το τι ώρα φεύγει η ψυχή από το σώμα.
Γι' αυτό, εμείς, πρέπει να περιμένωμε το σώμα πραγματικά να είναι πεθαμένο. Ας το διαπιστώνωμε, όπως το διεπίστωνε η παληά Ιατρική, ο παληός ο γιατρουδάκος, ώστε να είμαστε σίγουροι. το πότε ακριβώς πέθανε ένας άνθρωπος δεν το ξέρομε. Γι' αυτό, δεν πρέπει να γίνωνται άκαιρες παρεμβάσεις. «Ου φέρει, λοιπόν, το μυστήριον έρευναν».
Και σ' αυτό, ποιός θα έχη [θα μπορή] να απαντήση; Να πη κάτι; [Κανείς.] Ποιός θα έχη να πη κάτι για το μυστήριο; Άρα, τονίζω και φωνάζω, από σήμερα και μετά, ότι «το θέμα δεν σηκώνει κουβέντα». Παύσετε να κουβεντιάζετε, θεολογικά. Ή χρησιμοποιώντας την Ιατρική σαν δεκανίκι. Δεν γίνεται! Πρόκειται περί μυστηρίου! Και πίσω από εκεί, είναι [κρυμμένο] το μυστήριο της εν Χριστώ σωτηρίας του ανθρώπου. Βλέπετε, το κείμενο τι επικαιρότητα αποκτά τώρα; Βλέπετε, πώς τα λέει ο Χριστός! Με τι προοπτικές τα λέει! Τι έχει στον νου Του! Ξέρει και το αύριο και το μεθαύριο, Εκείνος.
Έτσι, μετά από αυτά που λέει [στην αρχή], επανέρχεται και λέει: «Ίνα λάβω αυτήν». Και συνεχίζει το κείμενο: «Ουδείς αίρει αυτήν απ' εμού, αλλ' εγώ τίθημι αυτήν απ' εμαυτού. Εξουσίαν έχω θείναι αυτήν και εξουσίαν έχω πάλιν λαβείν αυτήν · ταύτην την εντολήν έλαβον παρά του πατρός μου» (Ιωάν. 10, 18). «Κανείς δεν μπορεί να πάρη την ψυχή μου, λέει, κι ας με σκοτώσουν». Εγώ, την καταθέτω και έχω, απ' εμαυτού, εξουσίαν να την θύσω και πάλιν έχω εξουσίαν ίνα λάβω αυτήν, γιατί έτσι μου είπε ο Πατέρας μου». Βλέπετε την μοναδικότητα της εξουσίας; Αυτός μόνο [μπορεί να το κάνη]. «Εξουσίαν έχω -λέει- παρά του πατρός μου». Δέν έχει το κείμενο μοναδικότητα; Μπορεί κανείς να το χρησιμοποιήση για οποιαδήποτε άλλη περίπτωση; Μπορεί κάποιος από εμάς να πη, ότι «έχω εξουσία εγώ να πάρω την ψυχή μου και να την δώσω»; Έχομε, εμείς, τέτοια εξουσία; που σημαίνει, [εγώ] σώζω τον άλλον;
Σωζώμεθα εν Χριστώ. Και, αγαπώντας τον άλλον, του ανοίγομε τον δρόμο για τον Χριστό. Όλος ο κόσμος. Αυτό που κάνετε εσείς, και αυτό που κάνω εγώ. Ο καθένας μας, με τον τρόπο του, από τον χώρο και το μετερίζι που βρίσκεται μέσα στην Εκκλησία, γίνεται ένας βοηθός σωτηρίας του άλλου.
Βλέπετε, η Εύα ήταν «βοηθός κατ' αυτόν [τόν Αδάμ]». Δηλαδή, βοηθός σωτηρίας του Αδάμ. Αυτό παραμένει το μοναδικό μέγεθος. Και ένα ιερέας, ένας πνευματικός, ένας επίσκοπος, τι είναι; Είναι αυτό το μέγεθος που βοηθεί, ανοίγει δρόμο, αλλά ένας είναι ο σώζων. Ο Χριστός μας.
Δέν μπορεί κάποιος να πάρη αυτήν την εξουσία και να πη: «Εγώ θα σώσω». Άν το πη, θα κρύβεται πίσω ένας τρομερός εγωϊσμός… Είμαστε εν δυνάμει συνεργοί της σωτηρίας του άλλου. Συνεργοί της σωτηρίας του άλλου… Διακονούμε την σωτηρία των άλλων… Αυτό είναι το κύριο, το πρωτογενές έργο του κάθε ανθρώπου, όπου και άν βρίσκεται.
Ο Χριστός, όταν γιατρεύη, γιατρεύει και τα δύο. Και την ψυχή και το σώμα. Δεν υπάρχει αγάπη μονομερής, που αντιμετωπίζει τον άνθρωπο μονομερώς [που θέλει δηλαδή να γιατρέψη μόνο το σώμα, και αδιαφορεί για την ψυχή]. Όσο βλέπομε την αγάπη μονομερώς, τότε ή θα την κουκουλώνομε με την τραγωδία μας, ή θα κομματιαζόμαστε. Και ο Χριστός επιτρέπει να κομματιαζώμαστε για να δούμε την αποτυχία μας. Δεν υπάρχει αγάπη μονομερής.
…Ακόμη και η κουβέντα περί αγάπης είναι δαιμονισμένη, πολλές φορές, άν κρύβη την αλήθεια [την περί ζωής αλήθεια]. Π.χ. «αγαπηθήτε, αγαπάτε, και μη σας νοιάζη για τα υπόλοιπα». Και, εν ονόματι μιας ψευτοαγάπης, διχάζουν τον κόσμο….
Ξέρω ότι είναι μυστήριο ο θάνατος. Και, επειδή θα περάσω -και εγώ και εσείς- από το μυστήριο του θανάτου, προτρέχω, [προσπαθώ] να είμαι μέσα στο μυστήριο της παρουσίας του Χριστού, για να ζήσω τον θάνατο ως μυστήριο χριστοειδές, και όχι ως μυστήριο χαμού. Προσεγγίζω το μυστήριο βιωματικά πιά.
Και, πραγματικά, εκεί φθάνει όλη αυτή η αναζήτηση για τον εγκεφαλικό θάνατο, κ.λ.π. Δεν μπορούμε πια να πούμε τίποτε. Η επιστήμη χίλια να πη, δεν μπορεί να εισέλθη [στο μυστήριο]. Θα λέη πάντα πώς είναι το σώμα. Βλέπει την ψυχή; Έχει όργανα [για να την ανιχνεύση];
…Η ψυχή, κατά τους Πατέρες, διαχέεται σ' όλο το σώμα. Σταμάτησε [έστω] ο εγκέφαλος. Η ψυχή, δεν είναι στα άλλα μέρη του σώματος; Δεν μπορώ να το αγνοήσω αυτό το πράγμα.
Ο άγιος Νικόδημος, λέει, ότι μαζεύεται στα μέσα στοιχεία του σώματος. Συγκεντρώνεται μέσα, ακόμη και άν δεν υπάρχη ψυχή στον εγκέφαλο, και [ο άνθρωπος] δεν κινείται. Πέθανε ο άνθρωπος; Όχι. Να, η δογματική της Εκκλησίας: ότι διαχέεται παντού η ψυχή. Σ' όλο το σώμα. Πότε φεύγει οριστικά, τελευταία – τελευταία, δεν ξέρομε. Αλλ' εφ' όσον υπάρχη ακόμη [μέσα στο σώμα], δεν μπορούμε να τον αγγίξωμε [τον άνθρωπο].
Άκουσα, προχθές, έναν καθηγητή να χρησιμοποιή, ανοήτως, το πείραμα του βατράχου, το γνωστό πείραμα που κάνουν όλοι οι πρωτοετείς φοιτητές της Ιατρικής Σχολής, για να αναλύσει τον άνθρωπο! [και να δώση λύση στο θέμα του εγκεφαλικού θανάτου] Μα, αυτά, είναι ανόητα πράγματα. Παίρνουν τον βάτραχο, του κόβουν το κεφάλι και παρατηρούν ότι ο βάτραχος ακόμη κινείται... Και λένε: «κοίταξε, του έκοψα το κεφάλι, δεν έχει εγκέφαλο, αλλά κινείται». Είναι δηλαδή ένας μυϊκός τόνος. Αλλά ξεχνάνε ότι ο βάτραχος δεν έχει ψυχή, που έχει εικόνα του Θεού επάνω της. Και αυτό το είπε ο καθηγητής για να επιβεβαιώση [υποστηρίξη] τις μεταμοσχεύσεις! και έφερε [ως απόδειξη], σε κληρικούς και θεολόγους, το πείραμα του βατράχου! Μα, είναι σοβαρά πράγματα αυτά;
…Συγγνώμη, αλλά ξέρεις πότε πεθαίνει ο άνθρωπος; Εσύ, βλέπεις τον εγκέφαλο. Λες μόνο ότι «πέθανε ο εγκέφαλος». Και μου λες, μόνος σου, ότι «η καρδιά ζει ακόμη», και γι'αυτό, λες, «μπορώ να την πάρω». Άρα, ζει η καρδιά. Και εγώ μεν σου μιλάω για το «μυστήριο του θανάτου» και ότι η ψυχή παραμένει ακόμη στο σώμα, και εσύ μου λες για το «μυστήριο του βατράχου»! Έ, δεν μπορεί να γίνη διάλογος έτσι. Μιλάμε για ανόμοια πράγματα…
Άν μετά από ένα τροχαίο δυστύχημα, ένας καταλήξη εγκεφαλικά νεκρός, και δηλωθή ως εγκεφαλικά νεκρός, αλλά όχι κλινικά νεκρός, εγώ δεν μπορώ να πάρω τα όργανά του με την προοπτική ότι θα πεθάνη μετά από πέντε δευτερόλεπτα, εγώ όργανα δεν μπορώ να πάρω. Αδυνατώ.
Μας έλεγε, προχθές, ο πατήρ Κωνσταντίνος, από το Ασκληπιείο [Βούλας], ένα πολύ ωραίο παράδειγμα. Και μας τόνισε την προσωπική του ευθύνη σ' αυτό το γεγονός. Το είπε δημόσια.
Παληά, πριν αρχίση όλη αυτή η διαμάχη [για τις μεταμοσχεύσεις], όταν ήταν εφημέριος του Νοσοκομείου, ο παππούλης, έρχεται ένας πατέρας και λέει στον πατέρα Κωνσταντίνο: «Το παιδί μου είναι εγκεφαλικά νεκρό, και μου ζητούν οι γιατροί να υπογράψω για να πάρουν τα όργανά του. Παππούλη, τι να κάνω;» του λέει εκείνος: «Δώστα». Δεν ἤξερε, τότε, ο παππούλης.
Ο πατέρας, πηγαίνοντας να υπογράψη, πέρασε από το εκκλησάκι του νοσοκομείου, τον άγιο Παντελεήμονα. Του λέει: «Άγιε Παντελεήμονα, πες μου τι να κάνω; Είμαι σε προβληματισμό». Και λέει μετά: «Ας το αφήσω μέχρι αύριο το πρωΐ και μετά υπογράφω». Το άλλο πρωΐ, το παιδί του γίνεται καλά! Και μας ρωτάει ο πατήρ Κωνσταντίνος: «Εγώ, τι ευθύνη θα είχα μετά;»
Αλλά και πόσοι γονείς υπέγραψαν, χωρίς να ξέρουν οι άνθρωποι. Δεν ζητούμε ευθύνες… δεν κάνομε δικαστήριο. Κάνομε θεολογία. Περί θανάτου θεολογία, για να μη λειτουργήση ένα άνομο σύστημα αγρίας εκμεταλλεύσεως του άλλου. Δεν μπορώ να κρίνω κανέναν εγώ. Δεν είμαι αρμόδιος. Ούτε εγείρεται θέμα σωτηρίας για εκείνον που έδωσε τα όργανά του. Αυτά, είναι ανόητα πράγματα. να μπούμε στην ουσία του πράγματος…
…Ηθελημένα μιλάνε για διπλό θάνατο… Ιατρικά, [το θέμα του χωρισμού της ψυχής] ποτέ δεν θα το λύσουν. [Επιφανειακά], αυτοί, το έλυσαν. Έβαλαν τον όρο «εγκεφαλικός θάνατος», και το έλυσαν. Αλλά, στην πράξη, [κατά αλήθειαν,] δεν θα το λύσουν. Απόδειξις, ότι δεκάδες επιστήμονες, παγκοσμίως, διαμαρτύρονται. Αυτό, δεν λέει κάτι; Όταν δε είπαμε [σ' αυτούς], ότι δεκάδες επιστήμονες διαμαρτύρονται, ξέρετε τι απάντηση πήραμε; «Όσοι διαμαρτύρονται, διαμαρτύρονται όχι ιατρικά, αλλά φιλοσοφικά. Είναι φιλόσοφοι, αγνοήστε τους»!
Μα, αυτά, είναι σοφίσματα. Δεν μπορούμε, διά σοφισμάτων, [να βρούμε άκρη, και] να αναιρούμε όλους τους γιατρούς που δεν συμφωνούν μαζί μας και να λέμε, ότι είναι φιλόσοφοι, επειδή δεν συμφωνούν [μαζί μας]. Λένε, ότι οι Πατέρες της Εκκλησίας δεν έχουν επαρκείς αποδείξεις. Άν ζούσαν σήμερα, λένε, άλλα πράγματα θα έλεγαν.
Σε ένα κατατοπιστικότατο άρθρο και σε επικοινωνία που υπήρξε με την αρμόδια (από το νόμο) αρχή του ΕΟΜ (Εθνικός Οργανισμός Μεταμοσχεύσεων), μπορέσαμε να διαπιστώσουμε τι ισχύει σήμερα και τι θα ισχύει από την 1/7/2013 σχετικά με την μετά θάνατον δωρεά οργάνων. Σύμφωνα με το νόμο 3984/27-62011, καθιερώνεται το μέτρο της «εικαζόμενης συναίνεσης» στη δωρεά ζωτικών οργάνων από τον κάθε πολίτη.
Παρακαλώ όπως με ενημερώσετε για τον τρόπο άρνησης.
Ευχαριστώ.
Υ.Γ. Σας παραθέτω και τα άρθρα του νόμου.
Αρθρο 9
Παράγραφος 2
«Η αφαίρεση ενός ή περισσοτέρων οργάνων από ενήλικο θανόν πρόσωπο πραγματοποιείται εφόσον, όσο ζούσε, δεν είχε εκφράσει την αντίθεση του, σύμφωνα με την παράγραφο 3».
Παράγραφος 3
«Στον Εθνικό Οργανισμό Μεταμοσχεύσεων τηρείται αρχείο, όπου καταχωρίζονται οι δηλώσεις πολιτών περί αντίθεσης τους στην αφαίρεση οργάνων τους μετά θάνατο».
Ενώ η 55χρονη Παναγιώτα Αποστολοπούλου βρισκόταν σε κώμα, μερίδα γιατρών διέγνωσε «εγκεφαλικό θάνατο οφειλόμενο σε μυκοπλασματική, ανοσολογικής αιτίας, εγκεφαλίτιδα». Ευτυχώς, κάποιοι άλλοι γιατροί είχαν αντίθετη γνώμη...
Στο διάστημα που νοσηλευόταν στην εντατική σε κώμα, μετά από πνευμονία με μυκόπλασμα, οι συγγενείς της δέχονταν πιέσεις να δώσουν τη συγκατάθεσή τους και να υπογράψουν δήλωση δωρεάς οργάνων για μεταμόσχευση, αφού είχε ήδη καταγραφεί στα βιβλία του νοσοκομείου ο... εγκεφαλικός της θάνατος!
Οι πιέσεις, μάλιστα, άρχισαν από την πρώτη εβδομάδα νοσηλείας της στη ΜΕΘ μεγάλου νοσοκομείου της Αθήνας. Το συγκλονιστικό περιστατικό, μάλιστα, κατήγγειλε εγγράφως γιατρός του νοσοκομείου, αλλά και η οικογένειά της με αναφορά στον διοικητή του νοσοκομείου. Οι συγγενείς αρνήθηκαν κάθε συζήτηση για αφαίρεση οργάνων.
Η ασθενής, λόγω εργασιών συντήρησης, μεταφέρεται, για μερικές μόνο ημέρες, στη ΜΕΘ άλλου νοσοκομείου, με διάγνωση «εγκεφαλικός θάνατος οφειλόμενος σε μυκοπλασματική, ανοσολογικής αιτίας, εγκεφαλίτιδα». Στο χαρτί που συνόδευε την ασθενή, αναφέρεται ότι «οι συγγενείς αρνήθηκαν να υπογράψουν» για δωρεά οργάνων.
Διαφωνίες
Μετά από πολύμηνη νοσηλεία -στη διάρκεια της οποίας οι γιατροί είχαν χωριστεί στα δύο, επιμένοντας η μια πλευρά ότι «τελείωσε» και η άλλη ότι «είναι ζωντανή»- τελικά η γυναίκα ανένηψε!
Η κ. Αποστολοπούλου και η επιστολή καταγγελία των συγγενών της προς τον διοικητή του αθηναϊκού νοσοκομείου.
Τη διάψευση του «θανάτου» της κάνει πλέον η ίδια η κ. Αποστολοπούλου και στο «Εθνος της Κυριακής»: «Δεν πίστευα στ’ αυτιά μου για όσα μου είπαν οι συγγενείς μου όταν συνήλθα.
Οι άνθρωποι που η ζωή μου είχε αφεθεί στα χέρια τους, θέλοντας να βοηθήσουν κάποιον που είχε ανάγκη για μεταμόσχευση, βιάζονταν να τελειώνουν με μένα. Νοσηλεύτηκα στην εντατική με σοβαρές επιπλοκές από πνευμονία και καθώς καθυστερούσα να συνέλθω, εκείνοι με είχαν ξεγράψει. Ο αδελφός μου ο Μιχάλης, κάποια στιγμή, αφού φύγαμε από το νοσοκομείο, μου λέει:
«Nα ευχαριστείς τον Θεό και τον γιατρό Κοφινά που σε έσωσε, κάνοντας καβγάδες με τους άλλους, γιατί ήταν αντίθετος και δεν άφησε να σε τελειώσουν».
Κινησιοθεραπεία
Σιγά σιγά βελτιώνεται -με ειδική κινησιοθεραπεία που ακολουθώ- και το κινητικό πρόβλημα που είχα στα χέρια και τα πόδια», μας λέει η κ. Αποστολοπούλου, που τη συναντήσαμε σε κλινική αποκατάστασης.
Εχω συνέχεια δίπλα μου μέρα και νύχτα, τον γιο μου τον Χρήστο, που με βοηθά. Ηδη κινώ τα χέρια μου και όπως μου λένε οι γιατροί, θα μπορώ αυτές τις ημέρες να σηκωθώ και όρθια, κάνοντας ειδικές ασκήσεις βαδίσματος. Σε κείνους που ήθελαν να με ξεγράψουν δεν κρατώ κακία, ούτε ζητώ κάτι. Αυτά τα πράγματα τα «δικάζει» ο Θεός».
Η διαδικασία... Παρά την προσπάθεια «κουκουλώματος» της υπόθεσης, είναι η πρώτη φορά που καταγράφεται τέτοιο σοβαρό περιστατικό, καθώς είναι γνωστό ότι υπάρχουν ασφαλιστικές δικλίδες στη διαδικασία διαπίστωσης του εγκεφαλικού θανάτου, που αποκλείουν το ιατρικό λάθος, για να προχωρήσει στη συνέχεια η διαδικασία της δωρεάς. Μένει να αποδειχθεί αν, στη συγκεκριμένη περίπτωση, τηρήθηκε η προβλεπόμενη διαδικασία.
Ο Εθνικός Οργανισμός Μεταμοσχεύσεων (ΕΟΜ) οφείλει να αποσαφηνίσει αν η τακτική αυτή, που ακολουθήθηκε με την περίπτωση της κ. Αποστολοπούλου, είναι η μοναδική, γιατί, διαφορετικά, κάποιοι πλήττουν το «κίνημα» της δωρεάς οργάνων. Η διοίκηση του νοσοκομείου, παρά το γεγονός ότι από τις 23/10/2008 έχει λάβει επιστολή συγγενών της κ. Αποστολοπούλου, μέχρι σήμερα δεν έχει ζητήσει «συγνώμη».
ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΛΑ
Η αναφορά του γιατρού που την έσωσε
Hδη από τις 30 Μαρτίου 2009, ο γιατρός Γεώργιος Κοφινάς με αναφορά του σε αρμό-δια όργανα εξιστορεί αναλυτικά ότι παρά τις δικές του αντιρρήσεις η οικογένεια δεχόταν πιέσεις από συναδέλφους του στο νοσοκομείο που συνεργάζονται με τον ΕΟΜ να δώσει τη συγκατάθεσή της για δωρεά οργάνων. Καταγγέλλει, μάλιστα, ότι «η εμμονή αυτή συνε-χιζόταν ακόμη και όταν κλήθηκε η νευρολόγος του νοσοκομείου που εξέτασε την ασθενή και είχε αρνηθεί να υπογράψει τον εγκεφαλικό θάνατο»! Περιγράφει «δοκιμασίες εγκεφαλικού θανάτου», οι οποίες έγιναν όλες χωρίς τη συγκατάθεση των συγγενών, μετά δε από κάθε δοκιμασία εγκεφαλικού θανάτου η ασθενής επιβαρυνόταν ανα-πνευστικά. Εξηγεί ότι «η παραμο-νή σε άπνοια -μέρος της διαδικα-σίας ελέγχου της εγκεφαλικής δραστηριότητας- προκαλεί ''ατελεκτασίες'' οι οποίες προδιαθέτουν σε πνευμονίες, ενώ η άνοδος του διοξειδίου του άνθρακα μειώνει το pH του αίματος και προκαλεί οξέωση...». «Η κατάσταση ξέφυγε από τα όρια του νοσοκομείου μας και ενεπλάκη και ο Εθνικός Οργανισμός Μεταμοσχεύσεων. Η κ. (...) επείσθη, χωρίς να δει την ασθενή, να τηλεφωνήσει στους συγγενείς, για να συγκατατεθούν στην αφαίρεση οργάνων», λέει στην αναφορά του ο κ. Κοφινάς.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΡΗΤΙΚΟΣ
πηγή
Μεταμοσχεύσεις: Δωρεά ή Αφαίρεση ζωής; (Ενημέρωση και Βίντεο)
Περιεχόμενα
1. Απομαγνητοφωνημένο απόσπασμα του π. Κων. Στρατηγόπουλου.
2. Πως μπορούμε να αρνηθούμε την δωρεά οργάνων
3. Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ: Χριστιανοί, δηλώστε άρνηση για δότες οργάνων
4. Βίντεο π. Κων. Στρατηγόπουλος: Πλάνες & ψεύδη γύρω απ' το θέμα των μεταμοσχεύσεων (Θεολογική προσέγγιση) και απομαγνητοφώνηση
5. «Μεταμοσχεύσεις: Δωρεά ἤ αφαίρεση ζωής;». Όλη η ημερίδα σε Βίντεο
6. Σε Βίντεο απόψεις περί των μεταμοσχεύσεων
7. 68 ελληνικά και ξενόγλωσσα άρθρα (σύνδεσμοι)
1. ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΣΗ ΖΩΤΙΚΩΝ ΟΡΓΑΝΩΝ
(ΚΕΙΜΕΝΟ+ΟΜΙΛΙΑ+ΑΓΓΛΙΚΑ+ΡΩΣΙΚΑ)
(ΚΕΙΜΕΝΟ+ΟΜΙΛΙΑ+ΑΓΓΛΙΚΑ+ΡΩΣΙΚΑ)
Απομαγνητοφωνημένο απόσπασμα ομιλίας του πρωτοπρεσβύτερου Κωνσταντίνου Στρατηγόπουλου, που έγινε στα πλαίσια των κατηχητικών αναλύσεων του κατά Ιωάννην Ευαγγελίου, στο χωρίο Κεφάλαιο 10, στίχοι 17-18, στον Ιερό Ναό Κοιμήσεως Θεοτόκου, Δικηγορικών Γλυφάδας, την Πέμπτη 28-02-2002. Η απομαγνητοφώνηση έγινε από τον Αγιορείτη Μοναχό Δαμασκηνό τον Καρακαλληνό και πρωτοδημοσιεύτηκε στο περιοδικό Θεοδρομία, τεύχος 2, Απρίλιος-Ιούνιος 2003.
«Δια τούτο ο πατήρ με αγαπά, ότι εγώ τίθημι την ψυχήν μου, ίνα πάλιν λάβω αυτήν» (Ιωάν. 10, 17). «Γι' αυτό μ' αγαπάει ο Πατέρας, λέει, γιατί εγώ βάζω την ζωή μου, την ψυχή μου, για να την πάρω πάλι πίσω».
Κοιτάξτε αυτό που λέει εδώ. Είναι εκείνο που έλεγε την προηγούμενη φορά,«την ψυχήν μου τίθημι» (Ιωάν. 10, 15), αλλά διευρυμένο. Προσέξτε αυτό το «διευρυμένο». Δεν λέει [τώρα] μόνο «τίθημι την ψυχήν μου», [αλλά προσθέτει] «ίνα λάβω αυτήν». Εδώ, σημαίνει κάτι τρομερά εξουσιαστικό. Κανείς δεν μπορεί να πη την φράση ολοκληρωμένη «εγώ, θα βάλω την ψυχήν μου εδώ, δηλαδή θα θυσιασθώ», χωρίς να έχη και το δεύτερο στοιχείο. Έβαλες την ψυχή σου. Μετά, τι γίνεται;
Ο Χριστός, [όμως], είναι κυρίαρχος, και λέει «ίνα λάβω αυτήν». την βάζω και την παίρνω. Που την βάζει την ψυχή του; Πρέπει να θεολογήσωμε εδώ. «Τίθημι», λέει. Που; για ποιούς; για τον λαό. Πού; [Εδώ] είναι καθαρή θεολογία, η περί Αναστάσεως θεολογία, και η περί καθόδου στον Άδη θεολογία της Ορθοδοξίας μας.
Το λέει και το τροπάριο: «Εν τάφω σωματικώς, εν Άδου δε μετά ψυχής, ως Θεός…, [πάντα πληρών ο απερίγραπτος]». Υπάρχει, λοιπόν, μία θεολογία. Είναι η κάθοδος στον Άδη, που κατεβαίνει ο Χριστός, με την ψυχή Του, γιατί το σώμα Του είναι στον τάφο. Και κατεβαίνει ως νικητής, και είναι κυρίαρχος του Άδη, και αίρει τις ψυχές επάνω.
Δηλαδή, ενώ ο κάθε νεκρός δεν μπορεί πια να κυριαρχήση στα πράγματα, ο Χριστός κυριαρχεί στα πράγματα. Κι αυτή είναι η ιδιαιτερότητα αυτού του νεκρού. Μέχρι τότε, όλοι οι νεκροί, όλοι οι δίκαιοι… πήγαιναν στον Άδη, και δεν μπορούσαν να έχουν μία άρση της ψυχής τους από μέσα. Και έρχεται ο Χριστός και κάνει αυτήν την κίνηση, που κατεβαίνει και μπορεί να ανεβή και να πάρη όλες τις ψυχές μαζί Του.
Γι' αυτό λέει: «αίρω αυτήν». «Δεν είναι απλώς, ότι μπορούν να με σκοτώσουν. Φυσικά, και μπορεί να με σκοτώσουν, ανά πάσα στιγμή. Αλλά, εγώ, κυριαρχώ στα πράγματα. Και αν ακόμη με σκοτώσουν, η ψυχή μου, κατά την κοινή λογική, θα πάη στον Άδη». με την θεία, όμως, λογική, θα τους πάρη όλους από τον Άδη και θα τον αδειάση τον Άδη. Και, εδώ, έχει τα ουσιαστικά στοιχεία της θεολογίας της καθόδου στον Άδη.
Και δευτερευόντως, ως ήθος, δηλώνει και κάτι πολύ ουσιαστικό. Ότι ένας Χριστιανός που μπαίνη σε έναν δύσκολο χώρο, άν έχη κουράγιο και είναι άνθρωπος πνευματικός, τον καθαρίζει τον χώρο. Περνάει μαρτυρικά, αλλά τον καθαρίζει.
Αλλά το χωρίο, εδώ, είναι συγκεκριμένο. Το χωρίο αυτό, αφορά τον Χριστό, και μόνο Αυτόν… Λέει ακριβώς ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ότι αυτό το χωρίο αναφέρεται μόνο στο πρόσωπο του Χριστού· και κανείς δεν μπορεί να κάνη χρήση του χωρίου αυτού για τον εαυτό του. Γιατί κανείς δεν μπορεί μόνος του «νά άρη την ψυχήν αυτού». Γιατί κανείς δεν μπορεί να σώση κάποιον, παρά μόνον ο Χριστός σώζει, μ' αυτήν την νίκη Του επάνω στον θάνατο. Κι εμείς ακολουθούμε πια τον Χριστό, ενωνόμαστε μαζί Του, και έχοντας αυτήν την ένωση μαζί Του, ξεπερνούμε τον θάνατο. Αλλά, εν Χριστώ!
Πρωτογενώς, Εκείνος το έκανε. Εμείς, [απλώς] μετέχομε στην ζωή Του. Χριστοποιούμεθα. Και επειδή Εκείνος είναι ο νικητής του Άδη, εμείς έχοντας ζωή μέσα στην ζωή του νικητή του Άδη, νικούμε τον Άδη. Αλλά όχι πρωτογενώς!
Εδώ, το λέει Εκείνος. Λέει «ίνα πάλιν λάβω αυτήν». Μιλάει προσωπικά. Εμείς, μετέχομε στον Χριστό. Εκείνος, μιλάει προσωπικά. Αφορά μόνο τον Χριστό αυτό το κομμάτι. Και το τονίζω, γιατί αυτό το χωρίο είναι καίριο.
Και είναι μια πιο προωθημένη απάντηση, αυτό ειδικά το δεύτερο μέρος, στην θεολογία περί μεταμοσχεύσεων, που προσπαθούν να θεμελιώσουν, μέσα από αυτό το χωρίο. Είναι αιρετική η χρήσις του χωρίου αυτού για τις μεταμοσχεύσεις. Γιατί, δεν μπορείς να πης, ότι δίνεις τα όργανά σου και «θέτεις την ψυχήν σου». Μπορείς να την λάβης; Και τι είναι αυτό που λένε οι Πατέρες, ότι μόνο τον Χριστό αφορά αυτό το κομμάτι;
Τουλάχιστον, γιατί χρησιμοποιούν αυτό το χωρίο; Για να δείξουν ψευτο-αγαπητική διάθεση; Είναι δύο πράγματα, που τρέχουν γύρω από αυτήν την ιστορία… Πρέπει να ξεκαθαρίσωμε τα πράγματα. Ο λαός πρέπει να ξέρη. Και μπορεί να ξέρη μόνο μέσα από την θεολογία του, και τίποτε άλλο. Και αυτά είναι κείμενα θεολογικά.
Και από τους άλλους, δεν ζητώ τίποτε. Ας κάνουν μόνο επιστήμη. Αυτός είναι ο ρόλος τους. Μακάρι να θεολογούσαν, κι όλας. Αλλά, από εμάς ζητώ θεολογία. Και τα κείμενα αυτά είναι αναλλοίωτα. Ούτε τον Ιωάννη [τόν Ευαγγελιστή] αλλάζεις, ούτε τον Χρυσόστομο αλλάζεις. σου αρέσει, δεν σου αρέσει! Θέλεις δεν θέλεις! Δεν γίνεται αλλιώς! Δεν είναι δική σου επιθυμία πώς θα τον χρησιμοποιήσης.
Πρέπει να έχωμε, λοιπόν, δύο πράγματα στον νου μας. Δύο βασικώτατα στοιχεία. Για να έχετε ξεκαθαρισμένο νου. Με ενδιαφέρει οι Χριστιανοί να έχουν με απλότητα ξεκαθαρισμένο νου. Να ξέρουν ένα – δυό πράγματα, ώστε να είναι ξεκαθαρισμένος ο νους τους.
Προσέξτε: αφετηριακά,
κανείς δεν μπορεί να αρνηθή τις μεταμοσχεύσεις. Άν έχω πραγματικά
πεθάνει και μου πάρουν το δάκτυλό μου, δεν με νοιάζει. Αν είναι κάποιος
εν ζωή και θέλη να δώση στο παιδί του, που είναι άρρωστο, το νεφρό του,
εγώ δεν έχω αντίρρηση. Αφετηριακά, δεν έχομε αντίσταση, αντίδραση.
Αρκεί, εκείνος από τον οποίο παίρνομε τα όργανά του να είναι νεκρός.
Η αντίδρασις αρχίζει από εκείνο το σημείο ακριβώς: ότι εμείς πιστεύομε ότι δεν είναι νεκρός. Εκεί αρχίζει το καίριο σημείο. Γι' αυτό ακριβώς άλλαξαν τον όρο. Έκαναν τον θάνατο «εγκεφαλικό θάνατο». Και υπάρχει και ο κλινικός θάνατος. Δύο «θάνατοι» υπάρχουν γι' αυτούς! [Γιατί;] Για να πάρουν στο [υποτιθέμενο] ενδιάμεσο, τα όργανα [δηλαδή, για να κάνουν χρήση του τεχνητού κατασκευάσματος του εγκεφαλικού θανάτου και να πάρουν κάποιου τα όργανα].
Η αντίδρασις αρχίζει από εκείνο το σημείο ακριβώς: ότι εμείς πιστεύομε ότι δεν είναι νεκρός. Εκεί αρχίζει το καίριο σημείο. Γι' αυτό ακριβώς άλλαξαν τον όρο. Έκαναν τον θάνατο «εγκεφαλικό θάνατο». Και υπάρχει και ο κλινικός θάνατος. Δύο «θάνατοι» υπάρχουν γι' αυτούς! [Γιατί;] Για να πάρουν στο [υποτιθέμενο] ενδιάμεσο, τα όργανα [δηλαδή, για να κάνουν χρήση του τεχνητού κατασκευάσματος του εγκεφαλικού θανάτου και να πάρουν κάποιου τα όργανα].
Λοιπόν, δεν αρνούμεθα αυτές καθ' εαυτές τις μεταμοσχεύσεις.
Και οι άγιοι Ανάργυροι μεταμόσχευση έκαναν. Πήραν το πόδι ενός μαύρου,
μετά 4 ημέρες από τον θάνατό του, και το έβαλαν σε έναν ασθενή. Έτσι… ας μη φοβόμαστε, μήπως στον Παράδεισο θα είμαστε χωρίς μέλη [εάν μας τα πάρουν εδώ]. Δεν είναι αυτή η θεολογία!Άρα, βλέπετε, το πρώτο [επιχείρημά μας] είναι ότι δεν αρνούμεθα. Αλλά δεν θέλουμε να σκοτώνουν ανθρώπους για να παίρνουν τα όργανα. Αυτό είναι το πρώτο βασικό που πρέπει να έχετε στον νου σας. Αυτό είναι το πρώτο βασικό και ουσιαστικό.
Προκειμένου, όμως, να πείσουν τους Χριστιανούς για να δίνουν τα όργανά τους, δεν μπορούν να χρησιμοποιούν αυτό το χωρίο. Και, όμως, το χρησιμοποιούν. Αυτό είναι το λάθος. Δεν μπορούν, όμως, οι θεολόγοι, να πλανούν τους πιστούς. Δεν είπα «η Εκκλησία». Η Εκκλησία δεν έχει πάρει ακόμη επίσημη απόφαση, παρ' όλο που οι εισηγήσεις, που γίνονται από τους θεολόγους, αυτό το χωρίο χρησιμοποιούν. Αιρετικώτατα. Σκανδαλωδώς αιρετικώτατα.
Άν δεν ξέρουν τι λένε οι Πατέρες, να σωπάσουν. Ας μιλήσουν για ουράνια πράγματα, περί αγγέλων, αρχαγγέλων, Σεραφείμ, Χερουβείμ -θα είναι πολύ καλύτερα- και να σταματήσουν την άκαιρη ανθρωπολογία τους. Δεν μπορεί κανείς να παίζη με αυτά τα πράγματα και με την ζωή του λαού.
Έτσι, λοιπόν, εδώ, είναι συγκεκριμένο το πράγμα. Είναι μόνο για τον Χριστό αυτό το κομμάτι. Δεν μπορούν να λένε και αυτοί: «Τήν ψυχήν μου τίθημι υπέρ των προβάτων», και να εννοούν, ότι και αυτοί μπορούν να κάνουν το ίδιο. [Εσύ, που το λες αυτό, τι είσαι;] Σωτήρ, είσαι;
Νά βρει η επιστήμη τρόπο μετά τον θάνατό μου να διατηρούνται τα όργανά μου, να τα πάρουν [μετά τον θάνατό μου], καμμία αντίρρηση. Αλλά, δεν γίνεται [αυτό] σήμερα. Πρέπει το όργανο να είναι ζωντανό. Άν έχης πεθάνει, δεν μπορεί να στο πάρη. Άρα, πρέπει να σε σκοτώση για να σου το πάρη.
Η ιστορία δεν είναι «μόλις τρία δευτερόλεπτα έχει ακόμα και θα πεθάνη», όπως λένε. Για μένα, όμως, τρία δευτερόλεπτα είναι αιώνας. Για το μάτι του Χριστού είναι αιώνας. Δεν μπορεί ο λαός να πλανάται με ψευτοθεολογίες.
Τι είναι, όμως, αυτό το φαινόμενο; Εγώ, αυτό το λέω «μία κακοδοξία του ψευτοαγαπισμού». Έτσι το λέω. Είναι κακοδοξία του ψευτοαγαπισμού. Υπήρχαν και παληά, και στον αιώνα μας, στον χώρο ειδικά της Ρωμαιοκαθολικής «Εκκλησίας», τέτοιες κακοδοξίες ψευτοαγαπισμού, σε άλλα μεγέθη… Επανέρχεται, όμως, αυτή η ορολογία κάτω από νέο πρίσμα. Είναι η κακοδοξία του ψευτοαγαπισμού.
Έτσι, πείθεται ο λαός, συγκινείται και λέει: «Να, κοίταξε, το έκανε και ο Χριστός». τι έκανε ο Χριστός; [Ο Χριστός] κατέβηκε ως νικητής στον Άδη και έσωσε εμάς. Και δεν σημαίνει -το «τίθημι την ψυχή μου» του Χριστού- δεν σημαίνει: «Πάρετε τα όργανά μου για να σωθήτε»!
Μακάρι να βρη η επιστήμη τρόπο και να τα παίρνη μετά τον θάνατό μου. Εγώ, προσωπικά, δεν έχω αντίρρηση. Αλλά, όχι έτσι. Όχι πλανώντας τον κόσμο και μπαίνοντας σε μία διεργασία πραγματικού θανάτου για τον άλλον, ενώ ζη ακόμη. Εμείς δεν μπορούμε να μη θεολογήσωμε.
Το Κράτος να πάρη τις ευθύνες του. Αλλά, εμείς δεν μπορούμε να γίνωμε αγκωνάρι στο κράτος για να πετύχη τα επιδιωκώμενα. Και το Κράτος καίγεται. Και έχει τρομερά την ανάγκη της Εκκλησίας γι' αυτό το θέμα. Η Ελλάδα είναι η τελευταία χώρα σε δότες στην Ευρώπη. Και άν η Εκκλησία πη λόγο [υπέρ του εγκεφαλικού θανάτου] θα ανοίξουν οι κρουνοί…
Η Εκκλησία, όμως, δεν πρέπει να πη λόγο. Και δεν πρέπει να παίξη το παιχνίδι τους · για λόγους θεολογικούς. Γιατί, εμείς οι Ορθόδοξοι, έχομε [γνήσια] θεολογία. Δεν έχομε άκαιρη ανθρωπολογία.
Και κάτι ουσιαστικό και τελικό: αυτό το κομμάτι του Ευαγγελίου που αρχίζει με την φράση «αίρω την ψυχή μου…» κ.λ.π. -που αυτό το κάνει μόνο ο Χριστός- έχει μία μοναδικότητα μέσα του. Μία μοναδικότητα και ένα κάλλος που κανείς δεν μπορεί να υποκαταστήση και να παίζη με αυτά τα πράγματα.
Και να «αποκτήσωμε», λοιπόν, αγάπη! Και ούτε να λέμε: «Ξέρεις, μα και οι μάρτυρες έδιναν το αίμα τους…». Μα, τι; Είναι το ίδιο πράγμα; Το άκουγα προχθές, που το έλεγε ένας καθηγητής της Θεολογικής Σχολής. Μα είναι το ίδιο πράγμα;
Και το τελευταίο επιχείρημα, είναι ότι ο Χριστός θέλει και κάνει αυτό που κάνει. Ένας, ο οποίος είναι, κατ' αυτούς, νεκρός, θέλει να κάνη αυτό που εκείνοι θέλουν; Είπε «εγώ θέλω»; [Όχι.] δεν είπε το «θέλω» του. Δεν είπε: «Ναι, σκοτώστε με για να πάρετε τα όργανά μου».
Το θέμα είναι ανοικτό; Όχι. [Το θέμα είναι κλειστό.] το θέμα, πιστεύω, πως, από εδώ και μετά, δεν σηκώνει κουβέντα. Γιατί; Δεν σηκώνει κουβέντα πια, για έναν λόγο. Δεν χρειάζεται πια να γίνεται διαμάχη στο διπλό επίπεδο, τι λέει η επιστήμη και τι λέει η θεολογία. Η μεν επιστήμη πήρε τον δρόμο της. Η επιστήμη τόσο γνωρίζει. Ξέρει ότι πεθαίνει το σώμα. Μπορεί να δη τι ώρα φεύγει η ψυχή; Απλώς, διαπιστώνει πως ο άνθρωπος είναι ζωντανός ακόμα, αλλά θα πεθάνη σύντομα και του παίρνουν τα όργανα. Η θεολογία ξέρει πότε φεύγει η ψυχή από το σώμα; Όχι. Ούτε αυτή το ξέρει! Αφού μιλούν τα τροπάρια περί «του μυστηρίου του θανάτου».
Έ, λοιπόν, πρόκειται περί μυστηρίου. Αυτή είναι η ιστορία. Η ώρα που χωρίζεται το σώμα από την ψυχή είναι μυστήριο. Ποιος μπορεί να μπη στο μυστήριο; Η επιστήμη; Αδύνατον. Η θεολογία; Αδύνατον. Άρα, η θεολογία είναι περιφερειακή -και όλα αυτά που σας λέω- για να αποτραπή το έγκλημα, και η επιστήμη είναι ανύπαρκτη [ανίκανη], ώστε να μπορή να έχη λόγο για την ώρα του χωρισμού της ψυχής από το σώμα.
Εφ' όσον, λοιπόν, πρόκειται περί μυστηρίου, οποιοσδήποτε λόγος είναι περιττός, περί [εγκεφαλικού] θανάτου. Οποιοιδήποτε άλλοι μιλούν, τι κάνουν; Πάνε να ερευνήσουν το μυστήριο. Αλλά, «ου φέρει το μυστήριον έρευναν».
Αυτό πήγε να κάνη ο Βαρλαάμ, και αντιτάχθηκε ο Παλαμάς. [Ο Βαρλαάμ] πήγε να ερευνήση το μυστήριο της γνώσεως της ουσίας του Θεού. Είναι δυνατόν να γίνη; Και εκεί χτυπήθηκαν οι δύο πολιτισμοί. Του εγκεφαλισμού και του μυστηρίου του Θεού, πριν από επτά αιώνες. Εμείς, δεν μπορούμε να επανέλθωμε σε Νεοβαρλααμισμούς: να ερευνούμε το μυστήριο. Ό,τι και να πούν, ό,τι και να βρουν, όπως και άν ορίσουν τον θάνατο, ο θάνατος θα παραμένη μυστήριο. το τι ώρα φεύγει η ψυχή από το σώμα.
Γι' αυτό, εμείς, πρέπει να περιμένωμε το σώμα πραγματικά να είναι πεθαμένο. Ας το διαπιστώνωμε, όπως το διεπίστωνε η παληά Ιατρική, ο παληός ο γιατρουδάκος, ώστε να είμαστε σίγουροι. το πότε ακριβώς πέθανε ένας άνθρωπος δεν το ξέρομε. Γι' αυτό, δεν πρέπει να γίνωνται άκαιρες παρεμβάσεις. «Ου φέρει, λοιπόν, το μυστήριον έρευναν».
Και σ' αυτό, ποιός θα έχη [θα μπορή] να απαντήση; Να πη κάτι; [Κανείς.] Ποιός θα έχη να πη κάτι για το μυστήριο; Άρα, τονίζω και φωνάζω, από σήμερα και μετά, ότι «το θέμα δεν σηκώνει κουβέντα». Παύσετε να κουβεντιάζετε, θεολογικά. Ή χρησιμοποιώντας την Ιατρική σαν δεκανίκι. Δεν γίνεται! Πρόκειται περί μυστηρίου! Και πίσω από εκεί, είναι [κρυμμένο] το μυστήριο της εν Χριστώ σωτηρίας του ανθρώπου. Βλέπετε, το κείμενο τι επικαιρότητα αποκτά τώρα; Βλέπετε, πώς τα λέει ο Χριστός! Με τι προοπτικές τα λέει! Τι έχει στον νου Του! Ξέρει και το αύριο και το μεθαύριο, Εκείνος.
Έτσι, μετά από αυτά που λέει [στην αρχή], επανέρχεται και λέει: «Ίνα λάβω αυτήν». Και συνεχίζει το κείμενο: «Ουδείς αίρει αυτήν απ' εμού, αλλ' εγώ τίθημι αυτήν απ' εμαυτού. Εξουσίαν έχω θείναι αυτήν και εξουσίαν έχω πάλιν λαβείν αυτήν · ταύτην την εντολήν έλαβον παρά του πατρός μου» (Ιωάν. 10, 18). «Κανείς δεν μπορεί να πάρη την ψυχή μου, λέει, κι ας με σκοτώσουν». Εγώ, την καταθέτω και έχω, απ' εμαυτού, εξουσίαν να την θύσω και πάλιν έχω εξουσίαν ίνα λάβω αυτήν, γιατί έτσι μου είπε ο Πατέρας μου». Βλέπετε την μοναδικότητα της εξουσίας; Αυτός μόνο [μπορεί να το κάνη]. «Εξουσίαν έχω -λέει- παρά του πατρός μου». Δέν έχει το κείμενο μοναδικότητα; Μπορεί κανείς να το χρησιμοποιήση για οποιαδήποτε άλλη περίπτωση; Μπορεί κάποιος από εμάς να πη, ότι «έχω εξουσία εγώ να πάρω την ψυχή μου και να την δώσω»; Έχομε, εμείς, τέτοια εξουσία; που σημαίνει, [εγώ] σώζω τον άλλον;
Σωζώμεθα εν Χριστώ. Και, αγαπώντας τον άλλον, του ανοίγομε τον δρόμο για τον Χριστό. Όλος ο κόσμος. Αυτό που κάνετε εσείς, και αυτό που κάνω εγώ. Ο καθένας μας, με τον τρόπο του, από τον χώρο και το μετερίζι που βρίσκεται μέσα στην Εκκλησία, γίνεται ένας βοηθός σωτηρίας του άλλου.
Βλέπετε, η Εύα ήταν «βοηθός κατ' αυτόν [τόν Αδάμ]». Δηλαδή, βοηθός σωτηρίας του Αδάμ. Αυτό παραμένει το μοναδικό μέγεθος. Και ένα ιερέας, ένας πνευματικός, ένας επίσκοπος, τι είναι; Είναι αυτό το μέγεθος που βοηθεί, ανοίγει δρόμο, αλλά ένας είναι ο σώζων. Ο Χριστός μας.
Δέν μπορεί κάποιος να πάρη αυτήν την εξουσία και να πη: «Εγώ θα σώσω». Άν το πη, θα κρύβεται πίσω ένας τρομερός εγωϊσμός… Είμαστε εν δυνάμει συνεργοί της σωτηρίας του άλλου. Συνεργοί της σωτηρίας του άλλου… Διακονούμε την σωτηρία των άλλων… Αυτό είναι το κύριο, το πρωτογενές έργο του κάθε ανθρώπου, όπου και άν βρίσκεται.
Ο Χριστός, όταν γιατρεύη, γιατρεύει και τα δύο. Και την ψυχή και το σώμα. Δεν υπάρχει αγάπη μονομερής, που αντιμετωπίζει τον άνθρωπο μονομερώς [που θέλει δηλαδή να γιατρέψη μόνο το σώμα, και αδιαφορεί για την ψυχή]. Όσο βλέπομε την αγάπη μονομερώς, τότε ή θα την κουκουλώνομε με την τραγωδία μας, ή θα κομματιαζόμαστε. Και ο Χριστός επιτρέπει να κομματιαζώμαστε για να δούμε την αποτυχία μας. Δεν υπάρχει αγάπη μονομερής.
…Ακόμη και η κουβέντα περί αγάπης είναι δαιμονισμένη, πολλές φορές, άν κρύβη την αλήθεια [την περί ζωής αλήθεια]. Π.χ. «αγαπηθήτε, αγαπάτε, και μη σας νοιάζη για τα υπόλοιπα». Και, εν ονόματι μιας ψευτοαγάπης, διχάζουν τον κόσμο….
Ξέρω ότι είναι μυστήριο ο θάνατος. Και, επειδή θα περάσω -και εγώ και εσείς- από το μυστήριο του θανάτου, προτρέχω, [προσπαθώ] να είμαι μέσα στο μυστήριο της παρουσίας του Χριστού, για να ζήσω τον θάνατο ως μυστήριο χριστοειδές, και όχι ως μυστήριο χαμού. Προσεγγίζω το μυστήριο βιωματικά πιά.
Και, πραγματικά, εκεί φθάνει όλη αυτή η αναζήτηση για τον εγκεφαλικό θάνατο, κ.λ.π. Δεν μπορούμε πια να πούμε τίποτε. Η επιστήμη χίλια να πη, δεν μπορεί να εισέλθη [στο μυστήριο]. Θα λέη πάντα πώς είναι το σώμα. Βλέπει την ψυχή; Έχει όργανα [για να την ανιχνεύση];
…Η ψυχή, κατά τους Πατέρες, διαχέεται σ' όλο το σώμα. Σταμάτησε [έστω] ο εγκέφαλος. Η ψυχή, δεν είναι στα άλλα μέρη του σώματος; Δεν μπορώ να το αγνοήσω αυτό το πράγμα.
Ο άγιος Νικόδημος, λέει, ότι μαζεύεται στα μέσα στοιχεία του σώματος. Συγκεντρώνεται μέσα, ακόμη και άν δεν υπάρχη ψυχή στον εγκέφαλο, και [ο άνθρωπος] δεν κινείται. Πέθανε ο άνθρωπος; Όχι. Να, η δογματική της Εκκλησίας: ότι διαχέεται παντού η ψυχή. Σ' όλο το σώμα. Πότε φεύγει οριστικά, τελευταία – τελευταία, δεν ξέρομε. Αλλ' εφ' όσον υπάρχη ακόμη [μέσα στο σώμα], δεν μπορούμε να τον αγγίξωμε [τον άνθρωπο].
Άκουσα, προχθές, έναν καθηγητή να χρησιμοποιή, ανοήτως, το πείραμα του βατράχου, το γνωστό πείραμα που κάνουν όλοι οι πρωτοετείς φοιτητές της Ιατρικής Σχολής, για να αναλύσει τον άνθρωπο! [και να δώση λύση στο θέμα του εγκεφαλικού θανάτου] Μα, αυτά, είναι ανόητα πράγματα. Παίρνουν τον βάτραχο, του κόβουν το κεφάλι και παρατηρούν ότι ο βάτραχος ακόμη κινείται... Και λένε: «κοίταξε, του έκοψα το κεφάλι, δεν έχει εγκέφαλο, αλλά κινείται». Είναι δηλαδή ένας μυϊκός τόνος. Αλλά ξεχνάνε ότι ο βάτραχος δεν έχει ψυχή, που έχει εικόνα του Θεού επάνω της. Και αυτό το είπε ο καθηγητής για να επιβεβαιώση [υποστηρίξη] τις μεταμοσχεύσεις! και έφερε [ως απόδειξη], σε κληρικούς και θεολόγους, το πείραμα του βατράχου! Μα, είναι σοβαρά πράγματα αυτά;
…Συγγνώμη, αλλά ξέρεις πότε πεθαίνει ο άνθρωπος; Εσύ, βλέπεις τον εγκέφαλο. Λες μόνο ότι «πέθανε ο εγκέφαλος». Και μου λες, μόνος σου, ότι «η καρδιά ζει ακόμη», και γι'αυτό, λες, «μπορώ να την πάρω». Άρα, ζει η καρδιά. Και εγώ μεν σου μιλάω για το «μυστήριο του θανάτου» και ότι η ψυχή παραμένει ακόμη στο σώμα, και εσύ μου λες για το «μυστήριο του βατράχου»! Έ, δεν μπορεί να γίνη διάλογος έτσι. Μιλάμε για ανόμοια πράγματα…
Άν μετά από ένα τροχαίο δυστύχημα, ένας καταλήξη εγκεφαλικά νεκρός, και δηλωθή ως εγκεφαλικά νεκρός, αλλά όχι κλινικά νεκρός, εγώ δεν μπορώ να πάρω τα όργανά του με την προοπτική ότι θα πεθάνη μετά από πέντε δευτερόλεπτα, εγώ όργανα δεν μπορώ να πάρω. Αδυνατώ.
Μας έλεγε, προχθές, ο πατήρ Κωνσταντίνος, από το Ασκληπιείο [Βούλας], ένα πολύ ωραίο παράδειγμα. Και μας τόνισε την προσωπική του ευθύνη σ' αυτό το γεγονός. Το είπε δημόσια.
Παληά, πριν αρχίση όλη αυτή η διαμάχη [για τις μεταμοσχεύσεις], όταν ήταν εφημέριος του Νοσοκομείου, ο παππούλης, έρχεται ένας πατέρας και λέει στον πατέρα Κωνσταντίνο: «Το παιδί μου είναι εγκεφαλικά νεκρό, και μου ζητούν οι γιατροί να υπογράψω για να πάρουν τα όργανά του. Παππούλη, τι να κάνω;» του λέει εκείνος: «Δώστα». Δεν ἤξερε, τότε, ο παππούλης.
Ο πατέρας, πηγαίνοντας να υπογράψη, πέρασε από το εκκλησάκι του νοσοκομείου, τον άγιο Παντελεήμονα. Του λέει: «Άγιε Παντελεήμονα, πες μου τι να κάνω; Είμαι σε προβληματισμό». Και λέει μετά: «Ας το αφήσω μέχρι αύριο το πρωΐ και μετά υπογράφω». Το άλλο πρωΐ, το παιδί του γίνεται καλά! Και μας ρωτάει ο πατήρ Κωνσταντίνος: «Εγώ, τι ευθύνη θα είχα μετά;»
Αλλά και πόσοι γονείς υπέγραψαν, χωρίς να ξέρουν οι άνθρωποι. Δεν ζητούμε ευθύνες… δεν κάνομε δικαστήριο. Κάνομε θεολογία. Περί θανάτου θεολογία, για να μη λειτουργήση ένα άνομο σύστημα αγρίας εκμεταλλεύσεως του άλλου. Δεν μπορώ να κρίνω κανέναν εγώ. Δεν είμαι αρμόδιος. Ούτε εγείρεται θέμα σωτηρίας για εκείνον που έδωσε τα όργανά του. Αυτά, είναι ανόητα πράγματα. να μπούμε στην ουσία του πράγματος…
…Ηθελημένα μιλάνε για διπλό θάνατο… Ιατρικά, [το θέμα του χωρισμού της ψυχής] ποτέ δεν θα το λύσουν. [Επιφανειακά], αυτοί, το έλυσαν. Έβαλαν τον όρο «εγκεφαλικός θάνατος», και το έλυσαν. Αλλά, στην πράξη, [κατά αλήθειαν,] δεν θα το λύσουν. Απόδειξις, ότι δεκάδες επιστήμονες, παγκοσμίως, διαμαρτύρονται. Αυτό, δεν λέει κάτι; Όταν δε είπαμε [σ' αυτούς], ότι δεκάδες επιστήμονες διαμαρτύρονται, ξέρετε τι απάντηση πήραμε; «Όσοι διαμαρτύρονται, διαμαρτύρονται όχι ιατρικά, αλλά φιλοσοφικά. Είναι φιλόσοφοι, αγνοήστε τους»!
Μα, αυτά, είναι σοφίσματα. Δεν μπορούμε, διά σοφισμάτων, [να βρούμε άκρη, και] να αναιρούμε όλους τους γιατρούς που δεν συμφωνούν μαζί μας και να λέμε, ότι είναι φιλόσοφοι, επειδή δεν συμφωνούν [μαζί μας]. Λένε, ότι οι Πατέρες της Εκκλησίας δεν έχουν επαρκείς αποδείξεις. Άν ζούσαν σήμερα, λένε, άλλα πράγματα θα έλεγαν.
Έτσι, πετάμε και τους Πατέρες, και μένει η δική μας γνώμη μόνο! Ακρότατα Βατικάνειο [πνεύμα]. Όμως, σ'αυτόν τον τόπο, δεν μπορεί να λειτουργήση Βατικάνειο πνεύμα. Και τίποτε άλλο να μήν υπάρχη, υπάρχει το μυστήριο του θανάτου, που θα τους κυνηγάει μέχρι τον θάνατο…».
ΓΙΑ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΣΤΑ ΑΓΓΛΙΚΑ ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ
ΓΙΑ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΣΤΑ ΡΩΣΙΚΑ ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ
(click to download ΕΔΩ) floga.gr
Στο ηχητικό βίντεο απόσπασμα, ακούμε την ομιλία του πρωτοπρεσβύτερου Κωνσταντίνου Στρατηγόπουλου, που έγινε στα πλαίσια των κατηχητικών αναλύσεων του κατά Ιωάννην Ευαγγελίου, στο χωρίο Κεφάλαιο 10, στίχοι 11 και 17-18, στον Ιερό Ναό Κοιμήσεως Θεοτόκου, Δικηγορικών Γλυφάδας, την Πέμπτη 21 και 28-02-2002.
ΓΙΑ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΣΤΑ ΑΓΓΛΙΚΑ ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ
ΓΙΑ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΣΤΑ ΡΩΣΙΚΑ ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ
(click to download ΕΔΩ) floga.gr
Στο ηχητικό βίντεο απόσπασμα, ακούμε την ομιλία του πρωτοπρεσβύτερου Κωνσταντίνου Στρατηγόπουλου, που έγινε στα πλαίσια των κατηχητικών αναλύσεων του κατά Ιωάννην Ευαγγελίου, στο χωρίο Κεφάλαιο 10, στίχοι 11 και 17-18, στον Ιερό Ναό Κοιμήσεως Θεοτόκου, Δικηγορικών Γλυφάδας, την Πέμπτη 21 και 28-02-2002.
2. Πως μπορούμε να αρνηθούμε την δωρεά οργάνων
Σε ένα κατατοπιστικότατο άρθρο και σε επικοινωνία που υπήρξε με την αρμόδια (από το νόμο) αρχή του ΕΟΜ (Εθνικός Οργανισμός Μεταμοσχεύσεων), μπορέσαμε να διαπιστώσουμε τι ισχύει σήμερα και τι θα ισχύει από την 1/7/2013 σχετικά με την μετά θάνατον δωρεά οργάνων. Σύμφωνα με το νόμο 3984/27-62011, καθιερώνεται το μέτρο της «εικαζόμενης συναίνεσης» στη δωρεά ζωτικών οργάνων από τον κάθε πολίτη.
Παρακαλώ όπως με ενημερώσετε για τον τρόπο άρνησης.
Ευχαριστώ.
Υ.Γ. Σας παραθέτω και τα άρθρα του νόμου.
Αρθρο 9
Παράγραφος 2
«Η αφαίρεση ενός ή περισσοτέρων οργάνων από ενήλικο θανόν πρόσωπο πραγματοποιείται εφόσον, όσο ζούσε, δεν είχε εκφράσει την αντίθεση του, σύμφωνα με την παράγραφο 3».
Παράγραφος 3
«Στον Εθνικό Οργανισμό Μεταμοσχεύσεων τηρείται αρχείο, όπου καταχωρίζονται οι δηλώσεις πολιτών περί αντίθεσης τους στην αφαίρεση οργάνων τους μετά θάνατο».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου