Η Κρίση μέσα μου...

Γράφει ο Νίκος Σούλης

Γυρίσαμε, φρέσκοι. Φρέσκοι και απένταροι, γυρίσαμε.

Η Αθήνα βιώνει την κρίση στην απόλυτη ερημιά. Εάλω η πόλις.

Η κρίση κρυμμένη σε δροσερά μπλουζάκια, λείπει διακοπές.

Μια συμφωνία μυστική των πολιτών: να φάμε ότι έχουμε και δεν έχουμε και από Σεπτέμβρη ... αρχίζει η κρίση.

Η κρίση είναι μέσα μας, είναι γύρω μας, είναι δίπλα μας. Είναι ο Νικήτας που δανείζεται για να πιει ποτά, η Ελένη που μαζεύει τα κοινόχρηστα και τα “δανείζεται” προκειμένου να πληρώσει δωμάτιο σε νησί...

Κρίση είναι οι Γερμανοί, που ειρωνικά αντικρίζουν τις ταβέρνες γεμάτες κι αναρωτιούνται ”που είναι η κρίση;”, ενώ οι ίδιοι έχουν τη συνήθεια να ασφαλίζουν τις διακοπές τους!

Κρίση είναι η Σιμόν, μια Γαλλίδα υπάλληλος τραπέζης, που είδα στο Πήλιο κι έλεγε η κακομοίρα πως δουλεύει μια ώρα παραπάνω τη βδομάδα, για εμάς ...τους Έλληνες!

Κρίση είναι η γριά, ιδιοκτήτρια της απέναντι πολυκατοικίας, με το μαλλί στην τιμή του χρυσού και τσιγάρο Rothmans, να σηκώνει από το πεζούλι, με φωνές και κατάρες, κάτι ντερέκια Αφρικανούς που μαζεύονται εκεί (κι όμως σηκώνονται αμήχανοι και ντροπιασμένοι).

Κρίση κι ο δήμαρχος που άφησε το δρόμο να βουλιάξει κι έμεινε άχρηστο το θεατράκι στην ανηφόρα προς την Τσαγκαράδα.

Κρίση είναι οι κρίνοντες επιλογές ενώ παράγουν τίποτα ...εκτός οργής στους υπόλοιπους.

Οι παραλίες που δεν φαίνονται από το δρόμο γιατί οι Έλληνες παρκάρουν πλάι στο κύμα.

Ο ουρανός που λέγεται ΣΚΑΙ και το μέγα ΜΕΓΚΑ είναι κρίση και όταν ο κάθε γλείφτης υπηρέτης των μέσων τη γλυτώνει με ένα μόνο γιαούρτι ... είναι κρίση χαμηλή! Κρίση οι ξενόγλωσσες επιγραφές - εκεί που ξένος δεν πατεί - και κρίση ο ξένος τουρίστας που απαιτεί να μιλάει τη γλώσσα του η γιαγιάκα στο καφενείο στην άκρη του χωριού.

Κρίση είναι που ενώ όλα ακριβαίνουν δεν αποφασίζουμε τίποτα να στερηθούμε. Ενώ είμαστε έτοιμοι να χάσουμε το δωρεάν, ακόμη, οξυγόνο θεωρούμε πολυτέλεια να πληρώνουμε όσο - όσο την όποια καθημερινή ανούσια “χαρά”. Ακόμα και στον έρωτα μας βλέπω οικονόμους!

Κρίση είναι τα σχολεία που ανοίγουν χωρίς δασκάλους και κρίση ήταν, είναι και θα είναι τα σινεμά που κλείσανε και έγιναν σούπερ μάρκετ.

Είναι κρίση οι μετανάστες που φιλοξενείς να βρίζουν την Ελλάδα και είναι κρίση, πιο βαθιά, αυτοί που λένε πως Έλληνες είναι, να κλέβουν το μεροκάματο από τον αδύναμο Αφγανό, διώχνοντας τον από τη δουλειά τη μέρα της πληρωμής με την απειλή πως θα τον “δώσουν” στις αρχές!

Οι ίδιοι με τη γλώσσα λαδώνουν το σκουριασμένο κώλο κάθε Αμερικανού, Ευρωπαίου που με γκάλοπ διαπιστώνει ότι είμαστε τεμπέληδες, ξενύχτηδες, χαραμοφάηδες και δεν έχουμε δικαίωμα σε απεργίες, διαδηλώσεις, διαμαρτυρίες ενώ την ίδια στιγμή καίνε την πόλη τους και κάνουν πλιάτσικο σε οικοσκευές και άλλα “αγαθά”, πολιτισμένα διαμαρτυρόμενοι! Είναι μάλιστα έτοιμοι για τους Ολυμπιακούς (θυμάστε τη γκρίνια από τους Άγγλους δημοσιογράφους, το 2004, πως δεν είμαστε έτοιμοι;)...

Κρίση είναι τα κέντρα στην παραλία που διαφημίζουν αρτίστες υπέρλαμπρους σαν τενεκέδες υπερτιμημένους, που εισπράττουν δέκα χιλιάδες ευρώ κάθε νύχτα, για το ταλέντο της παντελούς έλλειψης ταλέντου, ενώ το γκαρσόνι με το ζόρι παίρνει τριάντα ...σκέτα χωρίς χιλιάδες.

Ακόμα πιο βαθιά κρίση είναι, τα παιδάκια με τα αυτοκίνητα του μπαμπά που μεταμφιεσμένα σε μεγάλους τριγυρνούν στα γκλαμ σκυλάδικα κι ακούνε “κρίση / με πιάνει κρίση”, αλλά νομίζουν πως φταίει η έλλειψη από την κοκαΐνη, έτσι ακριβή που είναι, κι είναι έτοιμα να έρθουν στο Σύνταγμα για να μεθύσουν με τ' αθάνατο κρασί του εικοσιένα!

Αρχαίο πνεύμα αθάνατο ...κατέβα φανερώσου διότι σε λίγο θα σιγουρευτώ πως είσαι αρχαίο ψέμα αθάνατο ...που το΄ παν ...ότι προλάβουνε να σώσουν.

Κρίση είναι να μικραίνουν τα κρατικά, δικά μας κανάλια, που πληρώνουμε το υπέρογκο ποσό των ...τεσσάρων ευρώ, ενώ παραμένουν ζωντανά και ενεργά να διαμορφώνουν άποψη τα μαγαζιά των λαμογιοεκδοτοεκδορέων, που παράγουν πολιτισμό ... από Πάνια μέχρι ύδατα οζονισμένα και μυαλά στα κάγκελα αποξηραμένα, από τα σκατά ως τα σκατά σε περιτύλιγμα φτηνού ζαχαροπλαστείου που στη βιτρίνα του μύγες χέζουν στις κιτρινισμένες από το χρόνο πάστες.

Κι ενώ η πόλη βουλιάζει και ρίχνει χαλάζι, εκείνος με το ποδήλατο, στολή και νάζι γυρίζει τα νησιά. Λες πως τίποτα δεν τον νοιάζει, όλα τα έχει ρυθμίσει καλά κι οι άλλοι, οι συνάδελφοι, οι Ευρωπαίοι, μ' ένα τηλέφωνο ρίχνουν χρέη, κλείνουν σπίτια, διαγράφουν ζωές...

Αυτό είναι κρίση... Μα μέσα μας η κρίση δεν έχει εκτονωθεί ούτε στα Λονδίνα των πλουσίων και αθλίων, ούτε στα Παρίσσια αρωματισμένων wc, ούτε στο Κάιρο και στη Συρία, στη Γάζα ... που τρέχει αίμα.

Η Κρίση έρχεται ... έτοιμη να γεννήσει... Τώρα που τα γράμματα γίνανε αριθμοί ... χαμός στη νέα Βαβυλώνα. Σ' ένα τραπέζι δέκα τρώγαμε χτες ...κι ο καθένας κοιτούσε τη στιγμή ... σαν από άλλο αιώνα... Αυτή είναι η κρίση μέσα μου και γύρω μου.

Θάνατος είναι οι κάργιες που χτυπιούνται στους μαύρους τοίχους και στα κεραμίδια, θάνατος οι γυναίκες που αγαπιούνται καθώς να καθαρίζανε κρεμμύδια.

Θάνατος οι λεροί κι ασήμαντοι δρόμοι, με τα λαμπρά μεγάλα ονόματά τους, ο ελαιώνας γύρω η θάλασσα κι ακόμη ο ήλιος θάνατος μες στους θανάτους.

Θάνατος κι ο αστυνόμος που διπλώνει για να ζυγίσει μια ελλειπή μερίδα, θάνατος τα ζουμπούλια στο μπαλκόνι κι ο δάσκαλος με την εφημερίδα.

Καλό χειμώνα! Ναι από τώρα... Σιχαίνομαι εκείνους που αρνούνται πως αλλάζει η εποχή, διότι τα καλοκαίρια τους “είναι μοναδικά”...

Εγώ γύρευα πάντα να τελειώσει. Φέτος το θέλω ακόμα πιο πολύ ... με βασανίζει η αναμονή του τέλους. Πώς νοιώθει κάποιος μετά το χειρουργείο, όταν ξυπνά από τη νάρκωση;...

Έτσι είναι η κρίση μέσα μου... Μέσα μας...