Ας ενηλικιωθούμε

της Ναταλίας Τσαλίκη

Δυο στιγμιότυπα που παρακολούθησα τους τελευταίους μήνες στην τηλεόραση, μ’ έβαλαν σε σκέψεις Το ένα ήταν, όταν μετά τον καταστροφικό σεισμό στην Ιαπωνία, μια νεαρή Γιαπωνέζα έκανε έκκληση στην κάμερα: «Σας παρακαλώ, βοηθείστε την αγαπημένη μας πατρίδα»! Και το άλλο, οι δηλώσεις μιας νεαρής Νορβηγίδας, μετά το μακελειό των μαζικών ανθρωποκτονιών στο Όσλο και τη νήσο Ουτόγια. Ερχόταν από μια άλλη πόλη της Νορβηγίας, και δήλωνε στην κάμερα ότι συμπαραστέκονται σ’ αυτή την τραγωδία, όχι ως απλοί πολίτες, αλλά ως Έθνος.

Δυο γεγονότα που, με την πρώτη ματιά, δείχνουν αυτονόητα. Κι όμως, ποιος νεαρός Έλληνας θα έκανε αυτές τις δηλώσεις και θα τις ΕΝΝΟΟΥΣΕ κιόλας; Πολύ φοβάμαι, κανένας. Είναι «ντεμοντέ» στις μέρες μας, ένας νέος άνθρωπος να νιώθει και να δηλώνει δημόσια ότι αγαπάει την πατρίδα του.

Και μη μου πείτε ότι το κράτος της Νορβηγίας π.χ. έχει άλλη, πιο κοινωνική πολιτική απέναντι στους κατοίκους της, ενώ η Ελλάδα είναι αδιάφορη στις κοινωνικές ανάγκες των Ελλήνων, δεν προστατεύει την καθημερινότητά τους, την ασφάλεια τους, την Υγεία, την Παιδεία κ.λ.π., κ.λ.π. Το ξέρω.

Η Ελλάδα όμως, είναι -έγινε- έτσι, επειδή ΕΜΕΙΣ είμαστε έτσι. Η Ελλάδα, δεν είναι μια ξεχωριστή οντότητα από εμάς, ούτε κατοικείται από Αρειανούς. ΕΜΕΙΣ την καταντήσαμε έτσι, γιατί συνηθίσαμε να την βλέπουμε ως μια χώρα που πρόσκαιρα μας «φιλοξενεί», και που μπορούμε να την αρμέξουμε, να την ξεζουμίσουμε, να αρπάξουμε ο καθένας από ένα κομμάτι της, να το εκμεταλλευτεί για ίδιον όφελος, και μετά, να το πετάξει στο καλάθι των

αχρήστων.

Συνηθίσαμε να χειριζόμαστε τη ζωή που μας δόθηκε, με μια κακώς εννοούμενη Επικούρεια φιλοσοφική αντίληψη, «ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε, δε βαριέσαι, ΕΜΕΙΣ να ‘μαστε καλά»! Στις πιο πολλές περιπτώσεις δε, αυτό το ΕΜΕΙΣ, εννοείται ως ΕΓΩ, ξεχνώντας βέβαια, ότι στην ίδια χώρα, θα συνεχίσουν να ζούνε αύριο, ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ!

Πηγή