Ιρανές μπροστά από τις βιτρίνες στην πρωινή τους βόλτα Η σκηνοθέτις κατέγραψε ένα ενδιαφέρον ημερολόγιο για την παραμονή της εκεί, παρατηρώντας με μάτι «ρεπόρτερ» όχι μόνο την εμπειρία της από το ιρανικό θέατρο αλλά και την ίδια την πόλη. Του έδωσε μάλιστα έναν εύστοχο τίτλο: «Οι επτά μέρες μου με μαντίλα».
* Ημέρα πρώτη. Μεσάνυχτα, στο αεροδρόμιο της Doha, στο Κατάρ. Ζαλισμένη, αντί για τις γυναικείες τουαλέτες, μπαίνω στην πρώτη πόρτα με σύμβολο γυναικεία φιγούρα που βλέπω, αλλά δεν είναι τουαλέτα. Είναι τζαμί! Toilet next door, please...
* Ημέρα δεύτερη। Ξημερώματα στην Τεχεράνη. Το αεροπλάνο προσγειώνεται. Στιγμή ανατριχίλας, όταν όλες οι γυναίκες πρέπει να ενδυθούμε σύμφωνα με την περιβόητη hijab. Η διπλανή μου με τη μοντέρνα φόρμα Nike, η Γιαπωνέζα πίσω, η ξανθιά κυρία με τις μες, η νεαρή Πολωνέζα, κάτω από τα συγκαταβατικά μάτια των ανδρών, βγάζουμε σχεδόν ταυτόχρονα από τις τσάντες διαφόρων ειδών μαντίλες και μακρυμάνικες ρόμπες αρχίζοντας την κάλυψη Roussari, δηλαδή μαντίλα, σύμφωνα με τον ισλαμικό νόμο: όχι δέρμα σε θέα, όχι περίεργα βαψίματα χειλιών, ματιών, νυχιών, όχι σώματα που διαγράφονται κάτω από στενά ρούχα. Αλλιώς: όσο πιο «καλόγρια-λουκ» γίνεται. Ο ιρανός κύριος, της κυρίας δίπλα μου, δεν ξέρει τι να πει και αμήχανος, ξεστομίζει ένα πολύ αστείο: Ω, μοιάζετε διαφορετική! Αποφεύγω να το εκλάβω από την άσχημη πλευρά του...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου