Το όχημα της αγαπολογίας μας φέρνει τον αντιχριστο συγκριτισμό εντός της Εκκλησίας.
Το ότι αποκρυφιστικές ιδέες απόψεις έχουν καταφέρει να περάσουν στο Ορθόδοξο ποίμνιο είναι κάτι που τρομάζει τους περισσότερους από εμάς. Η περιφρούρηση του δόγματος από «επίκαιρες» προσμίξεις μπορεί να θεωρηθεί φανατισμός αλλά στην ουσία είναι καθήκον και υποχρέωση όλων μας. Τα τελευταία χρόνια έχουμε γίνει μάρτυρες ενός νοσηρού φαινομένου. Συγκρητισμός είτε «λάιτ» είτε ανυπόκριτος παρουσιάζεται ανάμικτος με Ορθόδοξη θεολογία σε εύπεπτα πακέτα για όλους. Έτσι βλέπουμε βιβλία όπως η ΑΣΚΗΤΙΚΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ, το ΟΡΟΣ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ, ΤΑ ΔΩΡΑ ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ, ΤΑΞΙΔΙ ΜΕ ΤΟΝ ΛΕΟΝΤΑ, το ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΜΙΛΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΤΟΠΟ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ, η ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΤΗΣ ΣΙΒΗΡΙΑΣ και πιθανόν πολλά άλλα, να έχουν περάσει στη συνείδηση του ορθόδοξου αναγνωστικού κοινού και μάλιστα πολλά από αυτά να διαφημίζονται από Μητροπόλεις και Μοναστήρια ως «αποστάγματα Πατερικής σοφίας». Η αλλόδοξη/ινδουιστική τους ορολογία – μεθοδολογία αλλά και οι άγνωστες, για τα ορθόδοξα δογματικά πλαίσια, των περιγραφόμενων εμπειριών τα καθιστούν απολύτως επικίνδυνα διότι αλλοιώνουν 100% το ορθόδοξο φρόνημα. Η αδιαφορία ή και άγνοια των Ποιμένων καταστεί δυνατή την διδασκαλία αιρετικής ή και αλλόδοξης προπαγάνδας εκ των έσω με αποτέλεσμα να μαθαίνουμε ότι η γλωσσολαλιά, το κάψιμο χεριών, η αποφυγή κρεωφαγίας, η ροή-μπλοκάρισμα ενέργειας κοκ, είναι απόλυτα συμβατές έννοιες με την Ορθόδοξη διδασκαλία. Το κείμενο του π.Βαρνάβα Λαμπρόπουλου που ακολουθεί είναι απόσπασμα από την εισήγησή του στην ΙΘ’ Πανορθόδοξη Συνδιάσκεψη για θέματα αιρέσεων και παραθρησκείας το οποίο μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρο εδώ, με θέμα «Ο εσωτερισμός από Ορθοδόξου απόψεως».
Ο ΕΣΩΤΕΡΙΣΜΟΣ ΑΠΟ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΑΠΟΨΕΩΣ
Αρχιμ.π. Βαρνάβας Λαμπρόπουλος
(Απόσπασμα)
Εισήγηση στην ΙΘ’ Πανορθόδοξη Συνδιάσκεψη Εντεταλμένων Ορθοδόξων Εκκλησιών και Ιερών Μητροπόλεων για θέματα αιρέσεων και παραθρησκείας
Δανειζόμαστε τον όρο από τον Jean Vernette και από το βιβλίο του «Το παράλογο ανάμεσά μας» . Με αυτόν τον όρο αποδίδεται η νοσηρή λαχτάρα για βίωση «αποκαλυπτικών» εμπειριών. Η άρρωστη δίψα για χαρίσματα και σημεία, την οποία τόσο ρητά καταδικάζει όλη η Πατερική Γραμματεία.
Αυτή η «φαγούρα» (démangeaison), κατά τον Vernette, αποτελεί βασική αιτία της ραγδαίας εξάπλωσης του εσωτερισμού στον σύγχρονο κόσμο.
Πιστεύομε, λοιπόν, ότι πολλά σύγχρονα – κατά πάντα Ορθόδοξα – βιβλία, συνήθως ασυνείδητα και ακούσια, καλλιεργούν αυτή την «φαγούρα» υπερτονίζοντας και υπερπροβάλλοντας τις χαρισματικές εμπειρίες κάποιων γερόντων εις βάρος της αναφοράς στον εσταυρωμένο βίο τους και στον Εσταυρωμένο για μας Χριστό. Μια απλή σύγκριση αυτών των βιβλίων με τα αρχαία γεροντικά μαρτυρεί ολοκάθαρα γι’ αυτήν την απόκλιση.
Έτσι, και οι εν λόγω Γέροντες αδικούνται και δυσφημίζονται, και οι αστήρικτες ψυχές καταντούν να θεωρούν απαραίτητο «εφόδιο» των ποιμένων το «προορατικό» και άλλα τινά «χαρίσματα» (εντός ή εκτός εισαγωγικών). Τα οποία «χαρίσματα», αν – αυτοί οι πλανεμένοι δεν τα βρουν στους ορθόδοξους ποιμένες, η «φαγούρα» τους δεν αποκλείεται να τους κάμει να τα αναζητήσουν σε «χριστιανόμορφους» μάγους ή γιατί όχι; – και στις άλλες ομάδες του εσωτερισμού.
Τελικά η καλλιέργεια αυτής της νοσηρής δίψας για δήθεν «χαρισματικές» εμπειρίες οδηγεί στην υποτίμηση ή και περιφρόνηση της εν Χριστώ σωτηρίας. Και οι ορθόδοξες ασκήσεις της νηστείας και της προσευχής ευτελίζονται ξεπέφτοντας σε εγωϊστικές προσπάθειες απόκτησης χαρισμάτων!
Επιβάλλεται λοιπόν να δείξουμε την ποιμαντική φροντίδα για την θεραπεία αυτής της «φαγούρας» και την οικοδομή των πιστών μας στα θεμέλια της Ευαγγελικής πίστης, υπενθυμίζοντάς τους ότι, το «ουδέποτε έγνων υμάς», ο Χριστός θα το απευθύνει πρώτα … σε πρώην όντως χαρισματούχους! Αφού αυτοί, το λένε ξεκάθαρα, ότι είχαν κάμει στο Όνομά Του θαύματα (Ματθ. 7, 22-23).
β. Ο «Ε σ ω τ ε ρ ι σ μ ό ς» τ η ς λ α τ ρ ε ί α ς
Δεν υπάρχει ορθόδοξος ποιμένας, ο οποίος σε προτροπή του σε μη εκκλησιαζόμενο να εκκλησιάζεται, δεν έχει ακούσει την στερεότυπη δικαιολογία:
«Μου αρέσει να πηγαίνω στα ξωκλήσια και να προσεύχομαι. Πηγαίνω καμμιά φορά και στην ενορία μου τα απογεύματα, όταν δεν έχει κόσμο. Τις Κυριακές, και πολλή φασαρία έχει, και τα περισσότερα δεν τα καταλαβαίνω».
Ας αναρωτηθούμε: Αν αυτός ο εξυποκειμενισμός της λατρείας δεν είναι «εσωτερισμός», τότε τι είναι; Τι άλλο εκτός από «εσωτερισμός» είναι αυτή η απολυτοποίηση της συναισθηματικής επικοινωνίας με κάποια αόριστη έννοια του Θείου; Ποια σχέση με το Εκκλησιαστικό γεγονός και με την ζωή της ενορίας μπορεί να έχει αυτή η τελείως σεκταριστική αντίληψη μιας νεφελώδους ατομικής πνευματικότητας;
Και μια ακόμη ερώτηση:
Έχουμε συνείδηση, ότι από αυτό το «πνεύμα» εμφορούνται όχι μόνο τα εκτός της μάνδρας ενενήντα εννέα πρόβατα, αλλά και τα περισσότερα από τα υποτίθεται εντός της μάνδρας «εκκλησιαζόμενα» πρόβατα; (Όπως ανέφερε και ο Σεβασμιώτατος, σήμερα πλέον, έξω είναι τα ενενήκοντα εννέα πρόβατα και μέσα το ένα!)
Αναφέρουμε λοιπόν μόνο ένα από τα πολλά παραδείγματα προβάτων, που φαίνονται ότι είναι εντός, αλλά στην ουσία είναι εκτός:
Κάποια επώνυμη κυρία δήλωσε πρόσφατα ότι κατάγεται από πολύ «θρήσκα» οικογένεια, αλλά η ίδια δεν είναι «φανατική ορθόδοξη»! Κάθε χρόνο όμως έχει τάμα να πηγαίνει στον Πανορμίτη στην Σύμη, όπου «αυτόματα (όπως είπε) ηρεμεί» γιατί είναι ένας χώρος έντονα «κραδασμικός»!!! Η ίδια κυρία, που έχει τάμα να πηγαίνει κάθε χρόνο στον Πανορμίτη, καμάρωνε ότι έχει παρακολουθήσει σεμινάρια ρεφλεξολογίας όχι μόνο κάποια Σαββατοκύριακα, αλλά για ένα ολόκληρο εξάμηνο!
Θυμηθήτε τι μας είπε στην αρχή ο Κυριαζόπουλος: «Το κατάντημα της ζωντανής πίστης σε ξερή ομολογία επαναλαμβανομένων ακαταλαβίστικων προτάσεων εκ συνηθείας» ανοίγει διάπλατα την πόρτα για να μπει ο εσωτερισμός και μέσα στην Εκκλησία.
Τι κάνουμε λοιπόν για την εξυγίανση της κατάστασης;
Επιτρέπεται να επαναπαυόμαστε λέγοντας ότι «δεν είναι δά και απαραίτητη η παρακολούθηση των νοημάτων των αναγινωσκομένων και ψαλλομένων όσο η ‘συναισθηματική μέθεξη’ στην ‘κατάνυξη’ της λατρείας; Είμαστε σοβαροί υποστηρίζοντας κάτι τέτοιο; Το έργο μας άραγε είναι να μοιράζουμε «χάπια έκστασης» στο εκκλησίασμα σερβίροντας τεριρέμ, λιβάνι και μισοσκόταδο, η να νύττωμε τις καρδιές των πιστών με το μοναδικό εργαλείο γνήσιας κατάνυξης, που είναι η πίστη στην εν Χριστώ σωτηρία, με κατανοητές έννοιες και με κατανοητές λέξεις προσφερομένη; Τι σημαίνει «ψαλώ τω πνεύματι, ψαλώ δε και τω νοΐ»; Και πως θα γίνει πραγματικότης το «εν ενί στόματι και μια καρδία», όταν ο καθένας … «αρπάζεται» σε δική του «θεωρία», ανάλογα με τον … εσωτερικό διάκοσμο της Εκκλησίας και πολλούς άλλους … υποκειμενικούς παράγοντες;
Κλείνοντας θα ειπούμε ότι αποτολμήσαμε αυτά τα ερωτήματα, όχι για να απαντηθούν εδώ, αλλά για …τυχόν δημιουργία γόνιμου προβληματισμού.
Πάντως πιστεύομε ότι η θωράκιση των πιστών μας απέναντι στην γοητεία της «νέας πνευματικότητας» του εσωτερισμού, πρέπει να αρχίσει πρώτα από τις ειλικρινείς απαντήσεις στα πιο πάνω ερωτήματα. Μόνον έτσι θα έχει καρποφορία και η οριοθέτηση της ορθοδόξου δογματικής αληθείας απέναντι στις δαιμονικές πλάνες του εσωτερισμού. Ειδάλλως θα καταντάει και αυτή η οριοθέτηση «επανάληψη ακαταλαβίστικων προτάσεων εκ συνηθείας».
η συνέχεια εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου