Το Ιστορικό Κυπαρίσσι Της Πρασιάς

Έχω δυο λόγια να σας πω, δύο να σας μιλήσω
γιατί πολύ σας αγαπώ, διαθήκη θα τ’ αφήσω.
Σ’ ένα χωριό που φαίνεται το μαύρο κυπαρίσσι
σε πράσινη πλαγιά, δίπλα σε μια βρύση.
Καμάρι είναι της Πρασιάς, τη λεν και Ζελενίτσα
όπου φυλάγουν πρόβατα, οι βλάχοι με την γκλίτσα.
Ξένοι διαβάτες που περνούν, τους πιάνει η τρομάρα
τ’ αγριοβούνια τα ψηλά τα βλέπουν σαν κατάρα.
Ο Πάτερ Κοσμάς τα ευλόγησε μ’ αυτό το κυπαρίσσι,
ορόσημο το έβαλε τους Τούρκους να ξορκίσει.
Τα λόγια που του χάρισε, στα φύλλα είναι πλεγμένα
σωστή η προφητεία του και είναι δοξασμένα.
Αν ξεραθεί απ’ την κορφή αυτό το κυπαρίσσι
τότε ο Τούρκος θα χαθεί και γρήγορα θα σβήσει.
Αν ξεραθεί απ’ τη ρίζα του, εμένα να θυμάστε
οι Τούρκοι δε θα φύγουνε και σκλαβωμένοι θα ‘στε.
Ευθύς τα λόγια πιάστηκαν, ψηλά στο κυπαρίσσι
η λυγερή του η κορφή δε θέλει για ν’ ανθήσει.
Ξεράθηκαν οι κλώνοι του, απ’ την κορφή στη μέση
τα λόγια του Πάτερ Κοσμά, τα έβαλε σε θέση.
Τη λευτεριά στους Έλληνες την έκαμε χαΐρι
τα καρυοφύλλια ανάψανε, ωσάν σε πανηγύρι.
Το κυπαρίσσι στέκεται, ολόρθο ευλογημένο
στέκεται ολομόναχο και είναι ξεχασμένο.
Σήμερα όποιος περνά δεν δίνει σημασία
ούτε Σταυρό στη ρίζα του, ούτε και εκκλησία
Για να θυμίζει του Κοσμά, αυτή την προφητεία
σ’ όλη την Ελλάδα μας και στην Απεραντία

Το παραπάνω ποίημα είναι από την ποιητική συλλογή του αειμνήστου Ιερέως Σπυρίδωνος Δ. Γεωργαλ ή «Πνευματικός Θησαυρός»

πηγή