Μνήμες

Η ζωή μου κρεμασμένη στους δρόμους και τα μνημεία της ξένης πολιτείας.

Κομματιασμένα τα μέλη μου σταυρώθηκαν το χρόνο.

Ατέλειωτη οδύνη, ο χρόνος των πειραματισμών.

Αναζήτηση των συντεταγμένων της πραγματικότητας.

Παιχνίδι χωρίς προϋποθέσεις, χωρίς όρους και όρια.

Άνθισε η ζωή χωρίς κανόνες.

Μέσα στο κενό του νοήματος ψηλαφίσαμε τα μονοπάτια της ύπαρξης.

Στα τυφλά.

Χωρίς φόβο, χωρίς αναστολές, με αρχέγονο πάθος.

Γευθήκαμε απροϋπόθετα τους χυμούς όλων των κινδύνων.

Καταθέσαμε στο παιχνίδι της ζωής όλα μας τα υπάρχοντα και φροντίσαμε το σπάσιμο όλων των κανόνων.

Γδάραμε τα κορμιά μας γυμνά πάνω στις αιχμές των λανθασμένων επιλογών.

Δεν σεβαστήκαμε κανένα όριο ασφαλείας.

Βουτήξαμε απροετοίμαστοι στα βαθιά νερά προβοκάροντας τον θάνατο.

Μετρήσαμε στο αίμα μας τις διαστάσεις της αμαρτίας.

Αφετηρία μας ήταν η έκρηξη και στόχος μας η αλλαγή.

Καμιά εξασφάλιση, καμιά τακτοποίηση.

Μόνο πάθος, μόνο κίνηση, μόνο ταξίδι. Έρωτας μελέτη προσευχή και ταξίδια .

Δεν θελήσαμε να μείνει ξένο από την εμπειρία μας, τίποτε το ανθρώπινο.

Σμιλέψαμε στα σφάλματα το πρόσωπό μας.

Τραυματίσαμε κάθε ισορροπία.

Τρυγήσαμε τους καρπούς της αμάθειας και της ανώριμης έπαρσης.

Παιδιά μικρά, παρατημένα.

Παιδιά μικρά δίχως κανένα φως.

Παιδιά μικρά προκαλέσαμε με τη γνησιότητά μας την Αγάπη και το έλεος του Θεού.

Δεν ήταν τότε η καλοπέραση, η κτήση, η προβολή και το χρήμα αλλά το ψάξιμο βαθιά μες στο σκοτάδι.

Εκεί μέσα στη νύχτα μας είδε καθαρά το μάτι του Θεού και μας φώτισε το δρόμο.

Ένα δρόμο που προδώσαμε επειδή χάσαμε το κέφι μας για την αλήθεια και ξεχάσαμε τα ακούσματα της καρδιάς μας.

Μου φαίνεται πως και η αμαρτία ήταν τότε προσευχή όπως σήμερα ακόμη και η προσευχή είναι αμαρτία.

Διότι χάσαμε την ένταση του πάθους και δεν είναι δυνατόν στεγνοί και ασφαλείς να αγγίξουμε την Αλήθεια

Νικήτας Καυκιός