Μια Μελωδία Αρχινά...

Mια νέα Μελωδία Ψυχής

ξεκινά απόψε μέσα εδώ...

Νιώστε....

"Ένας κόκκος άμμου

εγκλωβίζεται σε ένα στρείδι.

Ασήμαντος, τι άραγε είναι πιο ασήμαντο

στη Γη από έναν κόκκο άμμου;

Αδιάφορη η απουσία του.

Κανένας δεν τον αναζητά.

Στην άμμο θα κυλιστούν σάρκες,

άνεμοι θα την παρασύρουν,

φεγγαρόφωτα θα την στολίσουν,

βροχές θα την ανακατέψουν,

λιακάδες θα τη στεγνώσουν,

θάλασσες θα την υποτάξουν.

Κι ο κόκκος άμμου εγκλωβισμένος

στο στρείδι θα μένει, κρυμμένος,

χαμένος.

Ο χρόνος τρέχει, εποχές ποτάμια,

δευτερόλεπτα που σκαλίζουν

το βράχο της ύπαρξης,

κομματιάζοντάς τον,

δημιουργώντας, αλλάζοντας,

καταστρέφοντας το μεγαλείο του.

Κι ένας ψαράς απόμερα, αλιεύει όστρακα,

τυχαία, μια μέρα που στο καλοκαίρι της

έμπαινε η Γη. Φαγητού προσμονή η "ψαριά".

Δύσκολη μέρα.

Τον περιμένουν σπίτι. Βιάζεται.

Ανάμεσα στα όστρακα, ένα στρείδι.

Με σφαλισμένο κέλυφος.

«Άχρηστο» λέει ο μεγάλος γιος,

«το στρείδι αυτό δεν τρώγεται...».

Το πετά παράμερα, περιφρονητικά.

Κυλάει, λες και περπατά,

στέκεται στα χέρια του ψαρά ανάμεσα.

Κόβει το μάτι του φτωχού ψαρά,

η βιοπάλη δίνει πιότερη δύναμη επιβίωσης

από τον πλούτο, η ταπεινοφροσύνη εξυψώνει

πιότερο απ’ την αλαζονεία.

Μαχαίρι σφηνώνει στο κέλυφος,

εκεί που το στρείδι χαμογελάει,

να το ανοίξει.

Δεν θέλει δύναμη πολύ, λίγο ακόμα,

το στρείδι παραδομένο παύει να αντιστέκεται.

Κι όπως το κερί τρεμοσβήνει στον πάγκο

της ξύλινης βεράντας, μάτια φωτίζονται

στη θέα ενός μεγάλου μαργαριταριού,

ολόλευκου. Θαρρείς το φως ξεπηδάει

από το κέντρο του, θαρρείς παράξενη ζωή

κρύβει στα σωθικά του.

Πολύτιμο, λάμπει στην καρδιά του στρειδιού,

στέκεται ακατέργαστο, μ' όλη τη δύναμη της φύσης,

της μοίρας, κατεργασμένη πάνω του.

Κατάλευκο, πολύτιμο αιώνια, πιο άφθαρτο

απ' τους ανθρώπους, αυτούς

που επιβουλεύονται τα πλούτη του διπλανού

μα ξεχνούν να δουν τη δυστυχία του,

ξεχνούν να κοιτάξουν την ευτυχία

που τους περιβάλλει, κυνηγώντας χίμαιρες.

τότε θα άκουγες μια περήφανη φωνή,

όχι αλαζονική

μα τρεμάμενη από συγκίνηση,

προσγειωμένη αλλά περήφανη,

να λέει:

"Ει, φίλε, μην απελπιστείς ποτέ,

μην κοιτάς μόνο το περίβλημα.

Κάποτε ήμουνα ένας απλός,

ασήμαντος κόκκος άμμου"

aeriko