Ακούστε εδώ τον Άκανθο να διαβάζει την απάντηση του Εραστή
Έτσι μύριζε η νύχτα!
Μια μυρωδιά που σου διαπερνούσε τα ρουθούνια και σε χτυπούσε κατευθείαν στην καρδιά.
Το κεφάλι σου άρχιζε να γυρίζει από μια γλυκιά ζαλάδα, αμέσως μετά τις δύο-τρείς πρώτες ανάσες, και μια απαλή νάρκη τύλιγε το κορμί σου και παρέλυε ένα-ένα τα μέλη σου.
Πρώτα άρχιζαν να λυγίζουν τα πόδια, μετά, μούδιαζαν τα χέρια και το στόμα, μετά σφιγγόταν το στομάχι σου, και τελευταία άρχιζε να χτυπά δυνατά η καρδιά, και ακουγόταν λες μέχρι έξω.
Καλοκαιριάτικη νύχτα, χωρίς φεγγάρι.
Με τον ουρανό στολισμένο ολόκληρο με άστρα, άλλα μικρά και άλλα μεγαλύτερα.
Με μια ελαφριά δροσιά να σε διαπερνά και να σου προκαλεί ένα ανεπαίσθητο ρίγος, τόσο όσο χρειάζεται για να νοιώσεις την ανάγκη να σφιχτείς πάνω σε κάποιον, να κολλήσεις, να νοιώσεις την ζέστη ενός άλλου κορμιού.
Όχι περισσότερο. Μέχρις εκεί!
Μετά, να τραβηχτείς πάλι μακριά, να κρατήσεις τις αποστάσεις σου, τα στεγανά σου.
Σαν ένα παραμύθι που κινείται…
Που δεν σταματάει ποτέ, και που όλο συνεχίζει την ιστορία του με καινούργιες αλήθειες κάθε φορά…
Μόνο οι λοξές ματιές και αυτό το ανεπαίσθητο χαμόγελο μένουν και θυμίζουν πως η ιστορία έχει ξαναειπωθεί…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου