μια συνέντευξη
Απόσπασμα από την κουβέντα με την Αγγελική Μπομπούλα
και την Σ.Κουβανίδου για το μυθιστόρημα «Μαρμελάδα μανταρίνι"
και την Σ.Κουβανίδου για το μυθιστόρημα «Μαρμελάδα μανταρίνι"
("Τύπος της Κυριακής", 17 Ιουλίου 2011)
-Ποιο ήταν το ερέθισμα για τη συγγραφή του τελευταίου σας βιβλίου «Μαρμελάδα μανταρίνι»;
-Η ίδια η ζωή που δεν μας αφήνει στιγμή σε ησυχία!
Εκεί που νομίζεις πως της έχεις πάρει τον αέρα, σου τον ζητάει ...πίσω!
Εκεί που νομίζεις πως βρίσκεσαι μπροστά σε καλοστρωμένο τραπέζι, του δίνει μια κλωτσιά και σε ξεβράζει σε λεηλατημένο τόπο!
Εκεί που είσαι μεσοπέλαγα, και λες «πάει τελειώνω, ως εδώ ήταν», σου στέλνει σανίδα σωτηρίας απ' το πουθενά!
Η ζωή συνέχεια ζητάει να βιωθεί.
Έτσι έβαλε στα ξαφνικά και τους ήρωές μας στο χρονικό του προαναγγελθέντος θανάτου τους.
Τους έβαλε να ξαναδούν με άλλο μάτι ποιοί είναι, πού πάνε και με ποιους!
Να αναμετρηθούν με τις δυνάμεις και τις αδυναμίες τους, τα όνειρα και τα πάθη τους. Με τις επιλογές τους!
Τι σηματοδοτεί για σας το γεγονός της απώλειας και του θανάτου;
Παρατηρώ κι απ' τον εαυτό μου το πόσο έντονα θέλουμε να ελέγξουμε το γεγονός του θανάτου ενώ τελικά δεν ελέγχουμε το γεγονός της ζωής μας.
Πόσο εξαντλούμε τις περισσότερες σκέψεις και αγωνίες μας σε ένα συμβάν στο οποίο δεν θα είμαστε καν παρόντες. Κυκλοφορούμε γραπωμένοι εκτός από τα «υλικά», και από άλλα εξ ίσου απτά, όπως σχέσεις, εμμονές, παράπονα. Κι έτσι χάνουμε τις πιο λεπτοφυείς πτυχές του περίγυρού μας.
Και μένουμε απέξω από τη ζωή που ρέει, και που μπορούμε την κάθε στιγμή να την μεταμορφώνουμε σε μεγαλείο!
............
-Νομίζετε πως μπορούμε να κάνουμε τη ζωή πιο ουσιαστική,, πιο γόνιμη;
Συχνά άλλα περιμένουμε κι άλλα μας βρίσκουν.
Που πάμε να τα στριμώξουμε μαζί με τα αναμενόμενα!
Και φεύγουν και μας διαφεύγουν κομμάτια αμετάφραστα, που δεν τα ενσωματώνουμε, που δεν τα διυλίζουμε κι έτσι δεν τα ζούμε.
Συμβαίνει όμως όταν μπούμε στο «χορό», εν προκειμένω μες στο φόβο μιας απώλειας, να χορεύουμε ευκολότερα!
Όσες φορές ήμουνα παρούσα σε κάθε «τέλος», δηλ. δεν την κοπάνησα, το αποδέχτηκα και το υποστήριξα ήταν ανεκτό και βγήκα σχετικά γρήγορα και με τα «δώρα» του στα χέρια μου. Όσες φορές «έλειπα», ήταν επώδυνο και άφησε πίσω του γερά, άγρια ίχνη...
Τελικά, αν παραμένουμε ανοιχτοί στο κάθε ενδεχόμενο, βλέπουμε πως είμαστε πιο ανθεκτικοί απ' ο, τι υποπτευόμαστε.
Προσπερνώντας ίσκιους και λαβυρίνθους βγαίνουμε στο φως από κει που δεν το περιμένουμε!
Από τη χοάνη που μοιάζει έτοιμη να μας καταπιεί, να μας οδηγήσει στην άβυσσο, μπορεί να φανεί η ελπίδα, ο σωσμός.
Από εκεί μέσα, και ο πρωταγωνιστής της ιστορίας αποφάσισε να δώσει ραντεβού για μια νέα ζωή. Για μια επανεκκίνηση από το σημείο που διαπίστωσε πως χάθηκε. Αφήνοντας πίσω ο, τι άχρηστο από το παρελθόν του και βουτώντας σε μια καινούργια θέαση του κόσμου του.
- Από πού αντλείτε τα θέματά σας;
Το βιβλίο έρχεται και σε βρίσκει. Στον τόπο του και στον χρόνο του. Μαζί με όλους του τους ήρωες και όποιους εμφανιστούν στο δρόμο της γραφής. Μαζί με την εξέλιξη που -εν πολλοίς- σού υπαγορεύεται. Δεν μπορείς να κάνεις πίσω! Οφείλεις να υπακούσεις και να αντέξεις!
-Γιατί να αντέξεις; Ακόμα και το πιο επώδυνο, και το πιο σκοτεινό, τελικά δε φωτίζεται, δε λυτρώνεται;
- Μα και τη λύτρωση, χρειάζεται να την αντέξεις. Γιατί τα μονοπάτια της είναι ανέγγιχτα, παρθένα. Και φοβίζουν.
- Ποια είναι η κοινή συνισταμένη στα βιβλία σας;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου