Χρυσοβαλάντης Μπασούκος (δεξιά) και Νίκος Βλαβιανός κατά τη διαδικασία κατασκευής του τελικού προπλάσματος στα καμαρίνια του Πολυτεχνείου Στο φόντο η κάτοψη του συγκροτήματος και στη μακέτα εργαλεία εργασίας.
Τους πήρε επτά μήνες για να απεικονίσουν σχεδιαστικά τη δική τους μοναστηριακή εκδοχή. Μια Μονή συνολικής έκτασης 2.000 τ.μ., κατάλληλη για τη στέγαση κι εξυπηρέτηση των αναγκών μιας τριακονταμελούς κοινότητας μοναχών, με δυνατότητα φιλοξενίας και δεκαέξι επισκεπτών.
Επηρεασμένοι από τον μοναχικό τρόπο ζωής, δύο φοιτητές του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, οι Νίκος Βλαβιανός και Χρυσοβαλάντης Μπασούκος, επέλεξαν και ως αντικείμενο της διπλωματικής εργασίας τους την παρουσίαση του μοναστηριακού συγκροτήματος που από κοινού εμπνεύστηκαν. Υλοποίησαν την ιδέα τους αυτή υπό την επίβλεψη δύο καθηγητών τους, στη Σχολή Αρχιτεκτόνων Μηχανικών (επιβλέπουσα η Λέκτορας Σοφία Τσιράκη, σύμβουλος ο Λέκτορας Βασίλης Τσούρας), και την παρουσίασαν ενώπιον επιτροπής καθηγητών, λοιπών διδασκόντων και πλήθους φοιτητών.
«Η βιωματική σχέση και οι δεσμοί μας με το Άγιο Όρος, ιδιαίτερα με τη Μονή Σίμωνος Πέτρας, σε συνδυασμό με την αρχιτεκτονική παιδεία μας, αποτέλεσαν τα κύρια κίνητρά μας για να ασχοληθούμε με το θέμα αυτό. Μετά και την ολοκλήρωση της θεωρητικής ερευνητικής εργασίας μας, τον Ιούνιο του 2010, καταλήξαμε να ασχοληθούμε και με τον σχεδιασμό αυτής της νέας δομής Μονής…», λέει στα «ΝΕΑ» ο κ. Βλαβιανός.
Ο τόπος τον οποίο επέλεξαν για να τη «χτίσουν» κάθε άλλο παρά τυχαίος ήταν। «Προβληματιστήκαμε ιδιαίτερα για το αν πρέπει να κτιστεί ένα νέο μοναστήρι σ’ έναν παρθένο τόπο. Έπειτα από αλλεπάλληλες συζητήσεις με την καθηγήτριά μας σταθήκαμε στο γεγονός ότι τα παλαιά μοναστήρια που έχουμε ως πρότυπα βρίσκονται σε άμεση σχέση με το φυσικό περιβάλλον και το χαρακτηρίζουν. Θέλαμε η τοποθεσία αυτή να έχει και πνευματική μνήμη, δηλαδή να υπάρχει στην ιστορία της περιοχής κάποια χαρακτηριστική μορφή αγίου ή ασκητή που να άφησε εκεί τα ίχνη του. Κατά δεύτερο λόγο, στην ίδια περιοχή διατηρούνται και τα απομεινάρια της ακρόπολης της αρχαίας πόλης Βούλιδας, η οποία ήκμαζε κατά το παρελθόν. Ταυτόχρονα, επιθυμούσαμε να υπάρχει και έντονο ανάγλυφο, να είναι και απομακρυσμένη από τον κοσμικό πολιτισμό. Επισκεφθήκαμε, λοιπόν, τη Μονή των Αγίων Θεοδώρων στη Ζάλτσα Βοιωτίας, όπου, συζητώντας με τους μοναχούς, παρατηρήσαμε μια περιοχή με διαμήκη βραχώδη έξαρση. Το γεγονός ότι η επιλογή της υπό μελέτη περιοχής έγινε μέσα από ένα υπάρχον μοναστήρι μάς εξασφάλιζε και τη νοητή συνέχεια του παλαιού με το νέο…», περιγράφει.
περισσότερα εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου