Τα παράθυρα σαν γυάλινα μάτια
πάνω στις επιφάνειες που αποκλίνουν,
ονειρεύονται τη ζωή των γραμμών.
Διάφανο το βλέμμα
ανάλογα με τις επισκιάσεις
ουρανίζουν τα μάτια
με κάθε σχήμα λαμπερό του υλισμού.
Σαν υποτελής ενός
αγέρωχου ποδηλάτη
η πόρτα περιστρέφεται.
Μώβ με ανταύγειες μεταξιού, η πολυτέλεια των ρούχων.
Τάσεις ακτινωτές που εσωκλείουν
διαμάντια ανακηρυγμένα στη λάμψη των ματιών.
Φωτογενής μετριότητα
εξωραισμένη με ψήγματα λουλουδιών.
Ενας εντυπωσιασμός που δεν εκδηλώνει το θαύμα.
Κοκκάλινες οι βλεφαρίδες ανοιγοκλείνουν
απο έναν ανεξάρτητο μηχανισμό.
Χαδεύεις τη θέση, επισημότητα και δέος
με χέρια αποκαθηλωμένα
σχηματοποιημένες βεντάλιες στον αέρα,
κεράκια που δήλωναν πως μεγεθύνονται οι σκιές
και πως σβύνει το φως,
εφάπτεσαι σε άλλο δέρμα ζώου
βαμμένο μαύρο σταθερό.
Η ένδειξη του ήλιου
υποκύπτει θολά στα ακύμαντα μαλλιά,
μια αλλοίωση που δεν πρόσεξες
ένα τελείωμα με τονισμένες απολήξεις.
Πληρωμένο το φως των χρωμάτων
μεταπλασμένο σύννεφο η θεωρία.
Η στιγμή της απόρριψης αυτόγραφη πάνω στο δέρμα,
η άρνηση στο αίμα,
απροσδιόριστη, γραφή της καρδιάς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου