Λένε πως το κλειδί της ευτυχίας είναι να μαστε όσο πιο πολύ μπορούμε στο Τώρα! Συμφωνώ κι επαυξάνω!
Όμως, αν μας προκύψουν «θέματα» όπου η καρδούλα μας δε βολεύεται, αν άγρια, μοβόρικα, και σκοτεινά συναισθήματα εμφανιστούν για λίγο ή περισσότερο ή ευκαιριακά,
Η αλήθεια είναι πως, παρότι φαίνονται πως αντανακλούν τωρινά μας επεισόδια,
τα περισσότερα αφορούν στο Παρελθόν μας. Πως από κεί προέρχονται.
Το συνηθέστερο δε, να πρόκειται για ψυχολογικές εκκρεμότητες με τους γονείς μας, που βρίσκουν ευκαιρίες στο τώρα να εμφανίζονται ξανά και ξανά μπας και τις ταχτοποιήσουμε...
Έτσι, κατ' αρχήν ας διακρίνουμε πως δεν έχει να κάνει με τον άνθρωπο που έχουμε απέναντί μας τώρα,
τον άνθρωπο που μόλις χτες λατρεύαμε και σήμερα μισούμε, ή αυτόν που μας αδικεί ή μας απορρίπτει...
Αλλά είναι η αυτόματη αντανάκλαση στη συμπεριφορά του γονιού μας.
Και με κάποιο τρόπο «επιλέγουμε» να την ξαναβιώσουμε για να λύσουμε τη διαφορά του «τότε»...
να ξεκαθαρίσουμε το τοπίο των παρεμβολών στο τώρα μας, να στρώσουμε ένα δάπεδο για να πορευτούμε στη ζωή μας. Μακάρι να μπορούσε να ταν χαλί, αλλά κι ένα απλό δάπεδο, πολλές φορές μοιάζει δύσκολο...
Δε φταίει ο άλλος ο έρμος που μας «εγκαταλείπει», που μας «προσπερνά», που μας «μειώνει» αυτή τη στιγμή!
Φταίει η κασέτα, ο δίσκος του γραμμόφωνου της συναισθηματικής έλλειψης που παίζει αυτόματα, ήχους από παρελθόν, από άλλους!
Λυγμούς και θυμούς που δεν εκδηλώθηκαν τότε, από εμάς...
Άρα για να μαι όντως στο τώρα μου, και να μην τρελαίνεται κι ο άλλος,
ίσως εξυπηρετεί να μονολογώ:" Δεν είσαι εσύ που μου φταις! Είναι κάτι απ' τα παλιά μου που παραπονιέται... λογαριασμος ανοιχτός...»!
Γιατί, πώς να το κάνουμε, είμαστε και πολύ Παρελθόν, πανάθεμά μας!
Που έρχεται και μπερδεύεται μες στα πόδια τού Τώρα, παναθέμά το!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου