ΤΣΙΡΚΟ
η πόλη κοιμάται και ξυπνά με την αρρώστια
ζει τα βράδια της στις κουβέρτες
αδιαφορεί για τη φύση του χρώματος
αδιαφορεί για τα χείλια που αρνούνται το φιλί
κι ύστερα πάλι ξανά γεμίζει το ποτήρι με νερό
ρίχνει ένα αναβράζον παυσίπονο
τυλιγμένη πάντα σε ένα μωβ καπνό
που μπορεί να είναι και πράσινος
είναι ευχαριστημένη
που πλέκονται νέα παραμύθια
αποσβολώνεται στο θέαμα των ταχυδακτυλουργών
που εξαφανίζουν ένα ένα τα νομίσματα
και τα επανεμφανίζουν πίσω από τα αυτιά
των μάγων που διαβαίνουν τον πάγο
που μπορεί και να σπάσει
τους καταχειροκροτεί
έχει συνηθίσει πια την αρρώστια
ο καπνός της την τυλίγει μεθοδικά
ενώ νοιώθει πως την προστατεύει
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου