Ημουν...

Δίπλα στο κύμα…εκεί που..

έχω δώσει.. όρκους.. υποσχέσεις.. σχέδια.. όνειρα.. γέλια.. κλάματα.. θυμούς… συγνώμες ..αναμνήσεις..

Αυτή η απόδραση είναι το ραντεβού μας.. φίλη μου πιστή!

Σε λατρεύω.. νομίζω πως μοιάζουμε.. αλλάζουμε διαθέσεις.. δεν είμαστε στατικές..

Το βότσαλο που ρίχνω δεν είναι για να σε πληγώσω.. χαιρετισμός είναι….

Ένα σημείωμα θα σου αφήσω και πάρε το μαζί σου.. σαν όλα τα μυστικά μας..

Επέλεγα τις χαραμάδες των αποδράσεων.. στο φούσκωμα της ψυχής.. δεν ήταν παραίτηση! .

Η γραμμή της πορείας δεν ήταν ευθεία..

Μια μυτερή τεθλασμένη..

Τη διακρίνω τώρα που τα χρόνια πέρασαν.. αγωνιούσα για πράγματα που ήταν προδιαγεγραμμένα..

Ο φόβος της ευθύνης με τρέλαινε και τώρα που το τότε.. έγινε χθες γελάω..

Οι χαρές και οι πληγές παρέα έκαναν..

Και το τρένο κυλούσε στις ράγες στον δικό του προορισμό..

Για εκείνο που χαίρομαι είναι τα χαστούκια που έριξα στον μηχανοδηγό να αλλάξω πορεία..

Δεν ήταν πάντα εφικτό.. προσπάθησα.. τραβούσα το σήμα κινδύνου.. πάλεψα.. δεν παραιτήθηκα..

Τι είναι αυτό που παραδεχόμαστε πιο εύκολα;

Οσα κάναμε ή όσα δεν μπορέσαμε να πραγματοποιήσουμε;

Αν υποθέσουμε πως η ζωή είναι δωμάτιο λευκό.. στους τοίχους έχει μόνο στόχους και εμείς κρατάμε τα βελάκια.

Αυτοί που έμειναν άδειοι πόση σημασία μπορεί να έχουν;

Τώρα που τα κοιτώ από χρονική απόσταση.. καμία!

Ηταν οι περιττοί…

Και καλώς ή κακώς τα περιττά τα έχω για τον κάδο…

Πώς τα ξεχωρίζω;

Είναι όλα όσα δεν κάνουν τη ζωή καλύτερη…

Βελάκια κρατώ ακόμα…

..γράφουν … «ΕΥΧΟΜΑΙ»… «ΜΠΟΡΕΙΣ».. «ΓΕΛΑ»

Είναι για όλους τους αγαπημένους μου…

..μαζί και για όλους και εσάς που γνώρισα… αγάπησα…

Θα γεράσω.. μόνο αν σταματήσω το σημάδι!

Σκέψεις ανάκατες... μιας τρελής που επιμένει....

γιαγιά Αντιγόνη