αδελφέ μου…

Πόσο μου στοιχίζει τελικά να νιώθω, να αισθάνομαι και να πονάω τον άνθρωπο που είναι δίπλα μου… Τον πόνο του, την αρρώστια του, την κατήφεια του, τις πτώσεις του…

Πάρα πολύ!

Πάρα πολύ, γιατί στο σπιτάκι μου είμαι ασφαλής, ήσυχη, ήρεμη, χωρίς να σκοτίζω το μυαλό μου για τον άλλο…

Πάρα πολύ, γιατί όλος ο χρόνος μου είναι αφιερωμένος στην αυτού μεγαλειότητα, τον εαυτό μου…

Πάρα πολύ, γιατί πού να τρέχεις τώρα…

Πάρα πολύ, γιατί έχω “τρομερά” προσωπικά προβλήματα…

Πάρα πολύ, γιατί δεν μπορώ να φορτώνομαι στον άλλο…

Πάρα πολύ, γιατί πιο ωραία είναι η τηλεόραση…

Πάρα πολύ, γιατί ας πάω καλύτερα για ψώνια…

Πάρα πολύ, γιατί ο Θεός μόνο με μένα πρέπει να ασχολείται…

Ωιμέ!

Πόση τύφλωση!

Πόση κενότητα!

Πόσο κλείσιμο!

Πόσο κοντόφθαλμη όψη της ζωής!

Πόση ξηρότητα ψυχής!

Πόση απουσία Θεού!

πηγή