Όταν λείπεις με κατακλύζουν άνθη,
κλεμμένες πλεξούδες απ τη Βαβυλώνα
τα μαλλιά μου συνοδεύουν στον θάνατό τους
σε επιτάφιο κώμης, τάχα, ανθίστανται.
Όταν εσύ λείπεις, όπιο το γιασεμί
σαν περνά απ΄ το χτένι, αναστατώνονται,
πέταλα στα σεντόνια σκορπίζονται
κι οι επαναστάτες πόροι σιωπούν.
Όταν λείπεις με πνίγουν τα κρίνα
στα δεντρόμαλλα σαν χύνονται τις φύτρες γρατζουνούν
και την αγωνία του έρωτα
στα βάθη του κροτάφου γονιμοποιούν.
Όταν λείπεις φύλλα με λούζουν
μακραίνουν του κεφαλιού μου οι κισσοί
ως τα γόνατα φτάνουν κι η Γενοβέφα των κυττάρων μου
ανεβαίνει να ποτιστεί
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου