“Η εποχή της άδειας κατσαρόλας”

Σκουπίδια

Σκουπίδια μαζεμένα στον κόσμο
Πολλά μέσα στους κάδους αλλά και έξω
Μέσα στους ανθρώπους αλλά και απέξω
Δυτικός διυποκειμενικός ιδεολογικός ιμπεριαλισμός
Προσκύνημα σε ορθόδοξη μετά βίντεο ολιγαρχία
Κοινωνοί όλοι οι πολίτες-καταναλωτές
Εγώ μα και εσύ
Όνειρα σε πλάσμα LCD
Life is good!
Είμαι ο σκουπιδοτενεκές σου και είσαι ο δικός μου

Υπάρχει κάτι μετά την λήθη;

Έπειτα από ξενύχτι και ξιδιασμένος τριγυρνάω στη βραδινή, σχεδόν πρωινή, Αθήνα.
Η βροχή γίνεται λάσπη και η λάσπη γίνεται βροχή.
Μέσα από αρχαία χαλάσματα και μέσα από νέα χαλάσματα, άνθρωποι και χαλάσματα συνυπάρχουν.
Μέσα από εμετούς και φίλους να τρεκλίζουν από ξίδια ψάχνω να βρω κάτι. Η μόνη σίγουρη απάντηση σε αυτό το κάτι που ψάχνω δεν είναι άλλη από το ίσως.
Πάνω στο πουθενά, δίπλα από ένα πράσινο παράθυρο και έναν ασβεστωμένο τοίχο στα Αναφιώτικα, πλησιάζοντας όλο και πιο κοντά στην Ακρόπολη.
Το μάτι κοιτάει την Ακρόπολη και χάνει τον ουρανό.
Το μάτι κοιτάει τον ουρανό και χάνει την Ακρόπολη.

Πώς γίνονται και τα δύο;
Γίνονται και τα δύο άραγε;

Είναι η εμπειρία που γίνεται βίωμα.
Το βίωμα που γίνεται ανάμνηση.
Η ανάμνηση που γίνεται λήθη.
Και η λήθη που γίνεται τι;
Υπάρχει κάτι μετά τη λήθη;

Γιώργος Σαμοΐλης