Ο Θρήνος της Τραπεζούντας

Έναν πουλίν, καλόν πουλίν,
εβγαίν' από την Πόλην,
ουδέ στ'αμπέλ(ε)α κόνεψεν,
ουδέ στα περιβόλ(ε)α
επήγεν και εκόνεψεν
'ς σ'Αγια-Σοφιάς την πόρταν'.
Έσειξεν τ'έναν το φτερόν,
στο αίμαν βουτεμένον,
έσειξεν τ'άλλο το φτερόν,
χαρτίν είshεν γραμμένον.
Σιτ' αναγνώθ' σιτ(ε)ά κλαίει,
σιτ' ανακρούει την καρδ(ε)άν:

-Αϊλί εμάς και βάι εμάς,
'πάρθεν η Ρωμανία!

Μοιρολογούν τα εγκλησ(ε)ας,
κλαίγ'νε τα μοναστήρ(ε)α
κι' Αϊ-Γιάννες, ο Χρυσόστομον,
κλαίει στερνοκοπάται.

-Μη κλαίς, μη κλαίς, Αϊ-Γιάννε μου,
και δερνοκοπισκάσαι.

-Η Ρωμανία 'πέρασεν!
Η Ρωμανία 'πάρθεν!

-Η Ρωμανία κι' αν πέρασεν,
ανθεί και φέρει κι' άλλο.