Μετράγαμε τις αποδείξεις… Μετράγαμε… μέχρι που έφθασα σε σημείο να έχω ημικρανία που σημαίνει είχαμε πολλές αποδείξεις που σημαίνει ζούμε καλά…
Έχουμε να πληρώσουμε να πάρουμε αγαθά για να πάρουμε αποδείξεις…
Και όλη αυτή η διαδικασία με έχει παραπέμψει σε κάτι άλλο… ως συνήθως…
Σκέφτηκα για την συλλογή…
Έτσι και στο τέλος της ζωής μας θα πρέπει να μαζέψουμε τα αποδεικτικά για να περάσουμε στην Άλλη Όχθη…
Πρέπει να μαζέψουμε την αγάπη, πρέπει να μαζέψουμε την υπομονή, το έλεος… Όλες τις αρετές…
Να τις μετράμε κατά την διάρκεια της ζωής για να δούμε αν θα είναι αρκετές, και να αγωνιστούμε για να τις αυξήσουμε…
Έχουμε και το «λογιστή» μας – τον πνευματικό μας πατέρα που έχοντας την γνώση τα μετράει κάθε λίγο και λιγάκι και μας λέει που έχουμε ελλείψεις και μας δίνει τις οδηγίες…
Κατά ένα παράξενο τρόπο έχουμε μπερδεμένες και λανθασμένες προτεραιότητες, διότι το λογιστή τον πληρωμένο τον ακούμε προσεκτικά και εκτελούμε τις εντολές του, τόση αγωνία έχουμε για τα κοσμικά μας, ενώ τον «ουράνιο λογιστή – πατέρα» δεν τον ακούμε πολλές φορές…
Κρίνουμε τις συμβουλές του χωρίς να έχουμε τις «λογιστικές» γνώσεις…
Και γι΄ αυτό το λόγο τα χαρτιά μας και οι αποδείξεις μας είναι μπερδεμένα και ελλιπείς…
Πλησιάζει η ώρα του απολογισμού…
Εκεί θα είμαστε μόνοι μας με τα χαρτιά και τα χαρτάκια στα χέρια μας…
Θα σταθούμε ενώπιον του Κριτή που θα τα κοιτάει, θα τα μετράει…
Και αν θα ακούσουμε να μας λέει: «Λυπάμαι, αλλά δεν έχετε συμπληρώσει σωστά τα έγγραφα, και τα αποδεικτικά σας στοιχεία είναι ελλιπείς… Πρέπει να πληρώσετε μεγάλο φόρο… αιωνίως…»;
Τότε… τι κάνουμε;
Δεν υπάρχει παράταση…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου