Μάνα μου την μανούλλα μου
αχ τζι' έφυεν που τα σσιέρκα μου
τζι΄έμεινα σαν την κούκουφην
στους τέσσερις μου τοίχους.
Που τον καμόν σου άννοιξεν
γιαράς τζιαι δεν γιανίσκω
τζιαι κλαίω πων έχω φτερά
ν' άρκουμαι να σε βρίσκω.
Ανακαλιούμαι ολονυκτίς
την μαύρην μου την σόρταν
γιατί δκιαβαίνω τζιαι θωρώ
μαύρα κλειδκιά στην πόρταν.
'Ηρτα να σ' εύρω τζι' εν σ΄εύρα,
τζι' ηύρα τα κλει(δ)ωμένα
τζιαι φίλιννα τες κλει(δ)ωνιές
εις τ' 'ονομα σο' σέναν.
Οι πόρτες εμαυρίσασιν
τζιαι τα τερτζιέλι' αγιώσαν
τζι' οι στράτες που εδκιάβαιννες,
εγύραν τζιαι μωλώσαν.
Τζι' ήρτεν ο Χάρος άξιππα
τζι' άνοιξεν το μαντάλιν
τζι' επήρεν την μανούλλαν μου
τζι' άφηκεν με μανάλλιν.
Απαγγελία: Κκαζού Χαμπή Χ'' Συμεού
Λευκόνικον, ετών 60, 1934
Ποσσιαιρετά τζι' αφήνει γειάν
σαν το πουλίν του Μάρτη
μεν καρτεράτε τον αντρούλλην μου
πως εν να πα τζιαι ν' άρτη.
Κλάψετε μάδκια κλάψετε
κλάψετε σκοτωθήτε
γιατί πάει το ταίρι σας
τζιαι πκιον εν θα το δήτε.
Κλάψετε μάδκια κλάψετε
οι κάμποι να πλημάνουν
τζι' όσοι τζι' αν ένι άρρωστοι
ν' άρτουν να πκιούν να γιάνουν.
Έναν πουλλίν εμέρωσα
τζιαι τάϊζα το Μάνναν,
μα' φυεν που τα σσιέρκα μου
τζι' έχασα το για πάντα.
Εν να δικλήσω στα ψηλά
τζιαι τ' άστρα ν' αρωτήσω
τζι' «αλοίνομον» να στρέφετουν
ο καλός μου, πίσω!
Απαγγελία: Τζυπρού Ιγνατίου
Λευκόνοικον, ετών 70, 1934
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου