Όχι μακριά απ' το κέντρο της Αθήνας υπάρχει ένας παπάς αλλιώτικους απ' τους άλλους. Ανήκει στην -πολύ μικρή δυστυχώς- ομάδα εκείνων των ιερέων που οραματίστηκαν και κατάφεραν να δημιουργήσουν μια κοινότητα ανθρώπων.
Ερωτευμένος με τον Χριστό και δι Αυτού με τον άνθρωπο, πιστεύει στην κοινή ζωή, ζει για αυτήν, φροντίζει γι αυτήν, προσελκύοντας με την αγάπη του τον κάθε έναν και ευχόμενος να κάνει και εκείνος κέντρο της ζωής του τον Χριστό...
Η ανάγκη για μια ζωντανή κοινότητα, μια κυψέλη ανθρώπων, μοιάζει τόσο επιτακτική πια μέρα με τη μέρα, ώρα με την ώρα, καθώς η διαμερισματοποίησή μας μες στον κόσμο μας ,
μες στους τέσσερεις τοίχους του εαυτούλη μας, είναι συγχρόνως κι η ατομική βόμβα που μας διαλύει.
Αυτός ο 50χρονος έγγαμος παπάς, γέννημα και θρέμμα της Αθήνας -και μάλιστα με προηγούμενη επαγγελματική δραστηριότητα στο χώρο του θεάματος-, φλεγόμενος από αγάπη για τον συνάνθρωπο, αγάπη που φαίνεται πως του παρέχεται συνέχεια άνωθεν, δημιουργεί ευκαιρίες για συνάξεις ανθρώπων για επικοινωνία, αλληλοϋποστήριξη, γνώση κι ανάπτυξη του πνευματικού εαυτού, για εσωτερική ξεκούραση κι εύρεση βαθύτερου νοήματος ζωής.
Σήμερα βρέθηκα σε μια βάφτιση που έκανε -όπως γινόντουσαν παλιότερα- μέσα στην ώρα της θείας λειτουργίας.
Τι να πρωτοπώ;
Η απλότητα και η ουσία σ όλο της το μεγαλείο. Το μεγαλείο της απλότητας, απερίγραπτο, νομίζω πως για πάντα μού χαράκτηκε και θα με συνοδεύει. Επικρατούσες η σιωπή, η κατάνυξη κι η συγκίνηση.
Στον αντίποδα δηλ. των «εκσυχρονισμένων» βαφτίσεων στις οποίες το τι έχουν δει τα μάτια μου και ακούσει τ' αυτιά μου ακόμα και σε απομακρυσμένα μοναστήρια από όπου έτυχε να μαι περαστική-δε λέγεται.
Στη σημερινή λοιπόν βάφτιση έλειπε η πασαρέλα κυριών μισόγυμνων και αγχωμένων για την εμφάνισή τους μετά την πολύωρη προετοιμασία της. Έλειπαν τα κους-κους, έλειπε η στολισμένη κολυμπήθρα, έλειπε το λουσάτο ρούχο του μωρού, (για΄τι παλιότερα ντυνοντουσαν χιτώνα λευκό), οι ατέλειωτες ανθοδέσμες και τα πολύχρωμα μπαλόνια με τα οποία προσπαθούμε να βάλουμε χρώμα στην τελετή της ονοματοδοσίας -όπως τη νομίζουμε-, γιατί όλα τα άλλα που συμβαίνουν εκείνη την ώρα είναι βαρετά, ακατάληπτα και αφορούν τους παπάδες!
Πολύ σωστά τα νιώθουμε και κοιτάμε να παλέψουμε την ανία μας, αποφεύγοντας οτιδήποτε μη διασκεδαστικό! Πολύ σωστά τα νιώθουμε όσο το ιερατείο συνεχίζει να υποχωρεί στον τρόπο που επιβάλλουμε πώς θα γίνει το μυστήριο, (αφού κανείς μας δεν πιστέυει πως είναι μυστήριο) και δεν κάθεται να μας εξηγήσει δυο πράγματα περί κατάνυξης, δυναμικής μας εν προσευχή συμμετοχής, και τι ακριβώς γίνεται εκείνη την ώρα, μην πα και μας χάσει από πελάτες του, -είτε ως οπαδούς του είτε ως χορηγους του!
Δε θα το τραβήξω περισσότερο για τα ...παρατραβηγμένα.
Γιατί για μένα παίζει ρολο τούτο: πόσο μας μένει κάτι παραπάνω, κάτι πιο εσωτερικό απ' αυτές τις πανομοιότυπες παράτες που συνήθως βαριεστημάρα και κόπο προκαλούν («ουφ έχω μια βάφτιση μεθαύριο»)...
Εγώ στο τοποθετώ κι έξω απ' τη συγκεκριμένη θρησκεία. Η σημερινή τελετή ήταν μια υποδοχή γεμάτη σεβασμό, συγκίνηση και υπευθυνότητα ενός νέου μέλους σε μια μεγάλη οικογένεια στην οποία ένιωσα έντονα πως ανήκω και γω αν και γνωρίζω ελάχιστους από τους 200 και πλέον ανθρώπους που ήσαν εκεί . Μου έμοιασε σαν να γεννήθηκε ένα ανήψι μου, σαν να δέχτηκα έναν ξενιτεμένο συγγενή σπίτι μου, σαν ένα καλωσόρισμα αγαπημένου προσώπου...
Πολλές ευχές στον νεοβαπτισθέντα Κωνσταντίνο και στους γονείς του, και στον ιερέα,ο Θεός να δίνει δύναμη στο φιλάνθρωπο έργο του...
Υ.Γ. όμως δεν αντέχω να μην αναφέρω σε αντιδιαστολή πως χτες το πρωί μπαίνοντας στην Αγία Τριάδα του Πειραιά για να «ησυχάσω» λίγο, πριν κάποιο ραντεβού μου, ήρθα αντιμέτωπη με ένα περιβάλλον εντελώς «ξεσηκωτικό»: βρέθηκα σε ένα μαραθώνιο (ξε)λαρυγγισμών ανάμεσα στον παπά και τον ψάλτη, ενώ τα ντεσιμπελ απ' τα μεγάφωνα δεν τα άντεχε μήτε αυτί βαρύκοου. Όσο για ...κοινότητα;; ο παπάς απομονωμένος στο βάθρο του και ίσως μερικοί από εμάς τους «από κάτω» να ψάχνουμε τρόπο προσοχής και προσευχής...
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου