Ο Σαίξπηρ, τα ψαρόνια και οι κουτσουλιές

Μια άλλη πλευρά της επιρροής του Βάρδου δίνει ένα βιβλίο αμερικανού καθηγητή

Ως τώρα γνωρίζαμε πως ο Ουίλιαμ Σαίξπηρ είναι ο μεγαλύτερος θεατρικός συγγραφέας μετά τους έλληνες τραγικούς. Ξέραμε ακόμη πως έχει το πλουσιότερο λεξιλόγιο από όλους τους αγγλόφωνους συγγραφείς. Χιλιάδες σελίδες έχουν γραφτεί κι εξακολουθεί να γράφονται για τη ζωή και το έργο του. Οι μελετητές έχουν αναλύσει τα πάντα. Υπολόγισαν μάλιστα ότι ο Βάρδος εισήγαγε στην αγγλική γλώσσα ούτε λίγο ούτε πολύ 1.700 δικές του λέξεις.

Ως σήμερα όμως δεν ήταν γνωστό το ότι ο Σαίξπηρ «ευθύνεται» για τα εκατομμύρια ψαρόνια που υπάρχουν στο δυτικό ημισφαίριο. Γι’ αυτό μας πληροφορεί ανάμεσα στα άλλα o Στίβεν Μάρσι, μυθιστοριογράφος, καθηγητής πανεπιστημίου και αρθρογράφος του γνωστού αμερικανικού περιοδικού Esquire στο πρόσφατο και άκρως διασκεδαστικό βιβλίο του How Shakespeare Changede the World (Πώς ο Σαίξπηρ άλλαξε τον κόσμο).

Το 1900 λοιπόν, ένας αμερικανός βιομήχανος φαρμάκων, λάτρης του Σαίξπηρ, αποφάσισε να μεταφέρει στις ΗΠΑ όλα τα είδη πτηνών τα οποία δεν υπήρχαν εκεί αλλά αναφέρονται στα έργα του Βάρδου. Ανάμεσα σ’ αυτά μετέφερε 60 ψαρόνια στο Central Park της Νέας Υόρκης, ένα χιονισμένο πρωί του Μαρτίου εκείνης της χρονιάς. Τα ψαρόνια πολλαπλασιάστηκαν, σήμερα είναι πλέον αναρίθμητα και προκαλούν μόνιμο πονοκέφαλο στις υπηρεσίες καθαριότητας του Δήμου της Νέας Υόρκης αλλά και των κατοίκων με τις κουτσουλιές τους.

Οι φοιτητές του Μάρσι το διασκεδάζουν στα μαθήματά του (όπως υποθέτει κανείς ότι θα το διασκεδάσουν και οι αναγνώστες αυτού του βιβλίου του). Λένε πως οι σπουδαστές βαριούνται, γενικά, τους κλασικούς. Κάθε άλλο, πιστεύει ο ίδιος. Εξαρτάται από το πώς τους διδάσκει κανείς. Γι’ αυτό κι αναφερόμενος στο Ρωμαίος και Ιουλιέτα γράφει: «Ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα δεν είναι ωραίοι παρά τον παραλογισμό τους αλλά ακριβώς εξαιτίας του». Και συμπληρώνει προβοκατόρικα: «Μα το Θεό μας αρέσει να βλέπουμε νέους ανθρώπους να καταστρέφονται. Μας ξετρελαίνει. Γι’ αυτό κι έχουμε τα κουτσομπολίστικα περιοδικά». Οσο για τον Βασιλιά Ληρ, κατά τη γνώμη του, αν τον δει κανείς στο θέατρο, θα καταλάβει ότι η ιδέα της δικαιοσύνης μοιάζει με «γελοίο αστείο που μας επέβαλαν οι πρόγονοί μας».