Το όνειρο του κάθε Έλληνα...

Σε ένα ορεινό χωριό ο δήμαρχος κάλεσε τις γυναίκες να εκμεταλλευτούν κάποιο κοινοτικό πρόγραμμα και να δημιουργήσουν έναν πρότυπο συνεταιρισμό. Στη συγκέντρωση περίμενε τους εμπνευστές του σχεδίου μία μεγάλη απογοήτευση: Η πρόταση συνάντησε την καθολική άρνηση των γυναικών. Και κάποιες μάλιστα κάλεσαν τον δήμο να πάρει αυτός την πρωτοβουλία να δημιουργήσει την εταιρεία και να τις προσλάβει ως υπαλλήλους...

Το περιστατικό συνέβη πριν από λίγα χρόνια. Είναι όμως ένα χαρακτηριστικό δείγμα γραφής για το τι πραγματικά συνέβη σε αυτή τη χώρα. Μία θέση στο δημόσιο ήταν ο παράδεισος για κάθε έναν πολίτη αυτής της χώρας.

Λένε κάποιοι ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν είναι δα και τόσοι πολλοί. Δεν έχουν δίκιο. Είναι υπερβολικός ο αριθμός τους για μία τόσο μικρή χώρα. Κι η κατάσταση γίνεται ακόμη πιο τραγική από την ώρα που ο κόσμος αυτός απασχολείται σε εταιρείες που είναι ζημιογόνες και διατηρούνται στη ζωή ακριβώς για να μην θιγούν οι θέσεις εργασίας.

Ας επιστρέψουμε στο παράδειγμά μας. Οι συμπολίτισσες του δημάρχου δεν θέλησαν να πάρουν οι ίδιες το επιχειρηματικό ρίσκο του συνεταιρισμού κι ας υπήρχαν κοινοτικά κονδύλια γι΄ αυτό το σκοπό. Ήταν βολεμένες με έναν μικρό μισθό και με την αίσθηση της μονιμότητας. Ήθελαν να ξέρουν ότι θα έπαιρναν σύνταξη από την κοινοτική επιχείρηση. Με τον τρόπο αυτόν απεμπολούσαν και τα πιθανά οφέλη από μία ενδεχόμενη επιτυχία. Αλλά αυτό ήταν το τελευταίο που τους ενδιέφερε. Το παν ήταν η μονιμότητα σε μία δημόσια θέση.

Ας πούμε, λοιπόν, ότι ο δήμος έκανε το λάθος και έκανε πράξη την πρόταση των δημοτών του. Έχει κανείς αμφιβολία για το τι θα επακολουθούσε; Η επιχείρηση θα ήταν μόνιμα ζημιογόνος και κάποια στιγμή ο δήμος θα ήταν υποχρεωμένος να δανειστεί (αν μπορούσε) για να συντηρήσει την εταιρεία σε λειτουργία. Ποιος δήμαρχος θα τολμούσε να διαλύσει μία δημοτική επιχείρηση; Οι ψήφοι των εργαζομένων και των οικογενειών τους ίσως και να ήσαν αρκετές για να χάσει τις επόμενες δημοτικές εκλογές...

Η δημοτική επιχείρηση δεν έγινε. Ευτυχώς. Οι δημότες δεν τόλμησαν να αξιοποιήσουν τα κοινοτικά κονδύλια και να επιχειρήσουν. Δυστυχώς. Σήμερα οι περισσότερες από τις γυναίκες εκείνες που συμμετείχαν σε εκείνη τη σύσκεψη εξακολουθούν και ασχολούνται με τα οικιακά.

Είναι μία ιστορία που έλαβε χώρα σε έναν μικρό ορεινό δήμο. Είναι μία μικρογραφία αυτού που συμβαίνει σε μία ολόκληρη χώρα εδώ και δεκαετίες. Η χώρα αυτή είναι πλούσια και οι ευκαιρίες για ανάπτυξη υπήρξαν. Απλά δεν τις εκμεταλλευτήκαμε και γι΄ αυτό ευθυνόμαστε όλοι μας...

Θανάσης Μαυρίδης