Ψυχή μου βάστα

Ψυχή μου βάστα και ο Θεός θα δώσει. Μια φράση που με συντροφεύει πολύ τελευταίως με όλα όσα ακούω και βλέπω γύρω μου.

Θυμάμαι όταν ήμουν μικρή όταν κάτι συνέβαινε που σαν παιδάκι τότε είτε μου έφερνε χαρά είτε με τρόμαζε έτρεχα στο κρεβατάκι μου (εκεί δίπλα και ψηλά είχε η μητέρα μου το Εικονοστάσι ) χαμήλωνα κάτω, λύγιζα τα γόνατα και με τόσο λίγα λογάκια και όλο γλύκα κοίταγα τις εικόνες που ήταν μέσα στο εικονοστάσι μία μία λες και κάτι μου έλεγαν και μέσα μου ηρεμούσα, δεν φοβόμουν πια, είτε άλλοτε ένιωθα πως έτσι μπορώ να ευχαριστήσω και εγώ το Θεό.

Λίγα χρόνια αργότερα όσο άρχιζα να καταλαβαίνω περισσότερα πράγματα γύρω μου, να τα βλέπω με μια άλλη ματιά άλλοτε ίσως καλύτερα και άλλοτε χειρότερα απ’ ότι ήμουν παιδί είχε σαν αποτέλεσμα μια εσωτερική αλλαγή και έναν διαφορετικό τρόπο προσευχής.

Έτσι ξεκίνησα την προσευχή αυτολέξη όπως ήταν στο προσευχητάριο μου. Διάβαζα ξανά και ξανά και δεν πολυκαταλάβαινα και δώστου πάλι απ’ την αρχή και έτσι πλέον η ψυχή μου απόκτησε έναν άλλο τρόπο να προσεύχεται με σοβαρότητα και πολύ ανακούφιση που μέσα στις προσευχές έβρισκα και αυτά ακόμα που δεν ήξερα πως να τα πω.

Ύστερα υπήρξε μια μακρά περίοδος προσωπικών ευχάριστων γεγονότων στη ζωή μου που με περιόρισε σε αυτά ώστε να μην προβληματίζομαι αρκετά για όσα γίνονται γύρω μου και φτάνοντας στο σήμερα νιώθω πάλι την ανάγκη να λυγίσουν τα γόνατα κάτω από το εικονοστάσι όπως όταν ήμουν μικρή χωρίς όμως πολλά λόγια.

Ιερό εικονοστάσι που την ψυχή αγιάζεις πολύ σ ‘αναζητώ. Ίσως κάπως έτσι να είναι η ζωή. Άλλοτε χαίρεσαι και η χαρά εκφράζεται με χαμόγελο, περισσότερη κίνηση, χρώμα και άλλοτε έρχεται η γλυκιά εκείνη αναζήτητη του σκοπού της ύπαρξής σου και αναζητάς την εικόνα Του, το καντηλάκι, την ησυχία, να γονατίσεις και πάλι, να μείνεις εκεί, να σωπάσεις για να ακούσεις Εκείνον, να βεβαιωθείς πως είναι εκεί, σε βλέπει, ξέρει αυτά που κουβαλάς και δεν χρειάζεται να πεις πολλά ίσως και τίποτα. Εκείνος ξέρει.

Νομίζω πως δεν έχει πολύ σημασία αν λες πολλά ή λίγα όταν προσεύχεσαι, αν διαβάζεις πολλές ή λίγες προσευχές αλλά αν νιώθεις πως θες και εσύ να σκύψεις το κεφάλι, να λυγίσεις τα γόνατα, να αφήσεις τα δάκρυα να κυλήσουν, να ζητήσεις το Έλεος του ώστε να ματώσει και η δική σου καρδιά για αυτά που έφταιξες, για αυτά που έπρεπες να κάνεις και παρέλειψες, να κλάψεις για αυτούς που κλαίνε, να ευχαριστήσεις για αυτούς που χαίρονται, να παρακαλέσεις για αυτούς που δεν ξέρουν, να ικετεύσεις και τελικώς να ευχαριστήσεις για όσα σου έδωσε.

Γιατί λοιπόν ψυχή μου ολιγοπιστείς; Κράτα γερά γιατί υπάρχει Εκείνος που πρώτος σε κρατά.

πηγή