Παιδάκι, εσύ...

Παιδάκι, εσύ, που σέρνεσαι στο χώμα,

-μια μάζα από κόκαλα καλυμμένη με λεπτό μαύρο δέρμα

και πίσω σου ένα γεράκι να παραμονεύει πότε θα φύγει όλη η πνοή σου για να γίνεις η τροφή του.

Ένα πράγμα ζητάτε και οι δύο, με όλες σας τις αισθήσεις: να ζήσετε!

Παιδάκι εσύ, που ευτυχώς, ποτέ δε θα μάθεις πόσα εκατομμύρια άνθρωποι ΥΠΟΦΕΡΟΥΜΕ (ψχυικά και σωματικά) ΑΠ' ΤΟ ΠΟΛΥ ΦΑΙ και εξαιτίας του, οδηγούμαστε μια ώρα νωρίτερα στο θάνατο, έχοντας διανύσει μια υποτιθέμενη άνετη και απολαυστική ζωή!

Και πού να μας έβλεπες μες στην «ευδαιμονία» μας να χαϊδεύουμε τις γεμάτες μας κοιλιές, γιατί μπουχτήσαμε, γιατί «την κάναμε ταράτσα», και βιαστικά να ορμάμε σε ο, τι θα μας βηθήσει στη χώνεψη !

Και πού να βλεπες και πόσες από αυτές τις μπουκιές ζωής πετάμε στα σκουπίδια!!

Και πόσοι άνθρωποι ακόμα μάς «περισσεύουνε»,

και τους πετάμε κι αυτούς -ζωντανούς ή νεκρούς- στα σκουπίδια!!

Παιδάκι εσύ, που γι' αυτήν την φωτογραφία, ο φωτογράφος από τα μέρη μας, βραβεύτηκε και -κατά πως λένε- αυτοκτόνησε αργότερα μην αντέχοντας από αυτά που είδε στον τόπο σου.

Το βραβείο δεν του ήταν αρκετό να τον κρατήσει ευτυχισμένο στη ζωή! Μάλιστα ίσως και να στάθηκε κι η αφορμή να την τερματίσει όπως-όπως!

Άλλοι λένε πως δεν τον άφησαν να σε βοηθήσει να επιζήσεις, άλλοι μιλάνε πως τον αφαίμαξαν οι τύψεις!

Την αλήθεια όμως την πήρε μαζί του, εκεί -και που μόνον εκεί-, υπάρχουν όλες οι αλήθειες!

Παιδάκι εσύ, που -κατά πώς λένε- μάλλον δεν θα αντέξεις να φτάσεις σε κάποια τροφή που είναι μακριά από σένα.

Παιδάκι εσύ, που η μόνη σου ανάγκη είναι να συνεχίζεις να αναπνέεις σε αυτόν τον πλανήτη.

Ευτυχώς ποτέ σου δεν θα μάθεις , -έτσι κι αλλιώς δεν θα το χώραγε το μυαλό σου-, για τις «ανάγκες» ημών των πολιτισμένων και ευεργετηθέντων (Wink από κάποιο Θεό.

Εξάλλου και μεταξύ μας ώρες ώρες δεν χωράει το μυαλό μας τις ανάγκες του διπλανού μας που είναι σε διαφορετική κοινωνική και οικονομική κατάσταση από εμάς!

Για ποια δικαιοσύνη του Θεού μού λένε που είναι τελείως διαφορετική από την δική μας;

Για ποια θεωρία ότι η κάθε ψυχή διαλέγει τις εμπειρίες που θέλει να πάρει από αυτή τη ζωή και μπαίνει στην ανάλογη μήτρα;

Έτσι κι αλλιώς με αυτό το μυαλό που μου δόθηκε δεν μπορώ να τα καταλάβω αυτά, -ας μου δινότανε κάποιο άλλο!

Και μ αυτό το ίδιο λειψό μυαλό φτιάχνουμε ασταμάτητα όλους τους εφιάλτες της γης.

Τι είδους εφιάλτη κουβαλάει τούτο το εργαλείο μας, και αυτόν αναπαράγει, δεν ξέρω. Έναν αρχέγονο, απροσδιόριστο φόβο, λένε! Και πως η αγάπη και μόνον αυτή μπορεί να τον εξαφανίσει, -λένε.

Παιδάκι, μόνο μια εικόνα τώρα έχω μπροστά μου:

Την ώρα που θα συναντηθούμε και οι δύο

-σαν ψυχές πια-

κι η δική σου ψυχή θα κοιτάξει την δική μου με το ευθύβολο ερώτημα: «τι έκανες για μένα;»

να μπορεί να της απαντήσει

πως έκανα κάτι λίγο παραπάνω από το

να σε φωτογραφίζω, να σε λυπάμαι, να διαδίδω για σένα, να σε έχω σημείο αναφοράς,

να μην μου κατεβαίνει η μπουκιά στο στόμα αν τύχει και σε θυμηθώ -σπανιότατο πράμα-

να μετρηθώ κατά πόσο συνδέθηκα μαζί σου, πόσο έγινα πιο ανθρώπινη με πιο ζωντανεμένη καρδιά.

... ... ...

Παιδάκι, γράφοντας τις τελευταίες λέξεις, με πήρε ο μεσημεριανός ύπνος...

Κι είδα όνειρο πως πρόλαβαν και σε πήραν αγκαλίτσα, και σε ταΐσανε και επέζησες, παιδάκι!

Όμως τώρα, ξύπνησα! Μες στον εφιάλτη!

... ... ...

Μακάρι να ρθει γρήγορα η ώρα που θα ξυπνήσει όλη η ανθρωπότητα

σε έναν κόσμο όπου ο ένας θα ναι πηγή ζωής κι ανακούφισης για τον άλλον, παιδάκι!

Να το εύχεσαι, Παιδάκι! Γιατί μόνον οι ευχές του αγίου, του αναγκεμένου, πιάνουν!

πηγή