ΛΕΜΟΝΑΝΘΟΣ...

Και περπατάς σε ένα απ' αυτά τα ήσυχα δρομάκια στην Αθήνα, απογεματάκι Τετάρτης 30 του Μάρτη του δύσκολου 2011. Κι έξαφνα σου ρχεται η μυρωδιά από λεμονανθούς... Προχωράς, κόβεις ένα κλαδάκι... και σκέφτεσαι. Και νιώθεις.

Νιώθεις τούτη τη χαρά την ανακατωμένη με τη θλίψη που φέρει μαζί της η άνοιξη.

Δε μιλάω για τη χαρμολύπη που είναι μια κατάσταση πάνω από μας, αλλά για τα απλά συνηθισμένα ,μπερδεμένα συναισθήματα που διεγείρονται από το παρελθόν σου, απ' την προσωπική σου ιστορία: είτε γιατί την άνοιξη την έχεις συνδέσει με εξετάσεις στο σχολείο, είτε με μια δυσκολία στην υγεία σου είτε με μιαν απώλεια.

Απώλεια γενικά. Όποιας μορφής, όποιου βαθμού η απώλεια είναι απώλεια. Τελεία και παύλα. Όπως κι η ματαίωση.

Πλησιάζεις στη μύτη τον λεμονανθό. Και με κάθε εισπνοή

περπατάς αργά κι όλο πιο αργά... γιατί στο κάτω-κάτω τι κατάφερες τόσα χρόνια και με την ταχύτητα;; καταφερτζής είναι αυτός που ζει ήσυχα, ειρηνικά, συνειδητά, που μπορεί να εκστασιάζεται, να επεκτείνεται από την ευωδία ενός λεμονανθού...

Και με κάθε εισπνοή τα συναισθήματα ξαναζωντανεύουν, θεριεύουν ατίθασα. Τους το επιτρέπεις... Και διακρίνεις ανάμεσα τους και ομορφιές και ειρήνη...

και κατανόηση κι ευγνωμονείς γι αυτά που μόλις χτες μπορεί να συνειδητοποίησες για σένα σε μια αιφνίδια στιγμή αυτοπαρατήρησης,

ευγνωμονείς για τον καλό άνθρωπο που βρέθηκε την κατάλληλη στιγμή και σε βοήθησε να ξεμπλοκάρεις,

ευγνωμονείς που ήρθε η ώρα να νιώσεις μια πνοή από αλλού, χωρίς να χεις προηγουμένως κάνει κάτι γι αυτό παρά μόνο να χεις αφεθεί...

Και μ' όλα τούτα που δε γίνεται να καταγραφούν γιατί θα καταστραφούν,

και παρόλες τις ερινύες και τους δάιμονές σου που πλαισιώνουν την προσωπική σου κόλαση, -ή ακριβώς λόγω όλων αυτών!-,

έρχεται η σιωπή σου κι η ευγνωμοσύνη, σαν χνούδι απαλό και τα κατευνάζουν, τα αγκαλιάζουν...

Η ευωδία απ' τους λεμονανθούς,

η συνειδητοποίηση λαθών και πλημμελημάτων σου,

απαιτήσεων υπερβολικών απ' τον εαυτό σου κι από τους άλλους

η θύμηση απωλειών,

η βοήθεια από έναν φίλο,

μια διαφορετική πνοή σταλμένη από ΑΛΛΟΥ, αλλά εντελώς ΑΛΛΟΥ, -γιατί ήρθε η ώρα της- χωρίς εσύ να κάνεις τίποτα παραπάνω από το να μετριάσεις λίγο κάποιες γκρίνιες κι επιθυμίες:

λόγοι να ζεις, να ευγνωμονείς, να θες να στείλεις αγάπη παντού,

κι ας μην την έχεις! Θα σ' ακούσει αυτή και θα πάει μόνη της...

πηγή