ΑΦΗ ΚΑΙ ΤΑΦΗ...

πατάρι των Εκδόσεων Αρμός στην Αθήνα

Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου

Ο π. Βασίλειος Γοντικάκης, προηγούμενος της Μονής των Ιβήρων, μας ξεσήκωσε και μας ανέπαυσε συγχρόνως με τον φαινομενικά ...ασυνάρτητο λόγο του.
Με αφορμή το μικρό κείμενο του Άρη Ζεπάτου "Ποιος είμαι εγώ", μίλησε για τα καίρια και ουσιώδη, όπως πάντα.
Μίλησε για την αφή και την ταφή. Για την αφή της αιμορροούσης, που είναι η αφή της αιωνιότητος, και την ταφή, που είναι η προϋπόθεση για την μετοχή στην αιωνιότητα.
Αυθόρμητα μου ήρθε στο νου ο στίχος του π. Παναγιώτη Καποδίστρια

Η αφή ταφή
και η μέρα φοβερά
κοιμητηρίου

Αναφέρθηκε στον Ντοστογιέφσκυ και τον Νίτσε. Στην από μέρους τους ζήτηση του Χριστού. Έτσι ή αλλιώς. Στην ομιλία του αειμνήστου Κοζάνης Διονυσίου Ψαριανού, μια Κυριακή της Ορθοδοξίας, όπου τόνισε την τραγικότητα της ζήτησης του Θεού στην Δύση τον 20αι.
Στον Δεσπότη εκείνο που φώναζε "Εγώ είμαι ο ποιμένας, δεν είμαι πρόβατο", ο π. Βασίλειος απάντησε με το "Εγώ ειμί σκώληξ και ουκ άνθρωπος...".
Στον θεολόγο που φιλοσοφούσε, βλέπε βατολογούσε, πρότεινε τον παπα Αγγελή από την Κύπρο, αγράμματο ιερέα χωρίου, ο οποίος με ...μπάτσους (!!!) έκανε ποιμαντική!

Μας πρότεινε να αφήσουμε τα πολλά λόγια και τις ποικίλες ερμηνείες και να διακηρύξουμε "αφώνως την αγάπη". Αυτή την αγάπη, που είναι ο Χριστός, και εισβάλλει παντού "των θυρών κεκλεισμένων".
Μας πρότεινε τον π. Γεώργιο Φλωρόφσκυ, ως θεολόγο μέγα του 20ου αι., ο οποίος επέστρεψε στους Πατέρες μ' ένα τρόπο αυθεντικό.

Μας μίλησε γι' αυτή την χλιαρή κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε ως χριστιανοί, και για τον ζήλο που είναι πάντα ζητούμενο. Ένας ζήλος που ξέρει να σιωπά και να μένει και άπρακτος. Κι αυτό να είναι η μεγαλύτερη δράση.

Το αποκορύφωμα των όσων είπε απόψε ο π. Βασίλειος είναι ακριβώς αυτή η συν - αίσθηση που δεν έχουμε. Ότι είμαστε ένα τίποτα. Κι αυτό αν το συνειδητοποιήσουμε θα αγγίξουμε το όλον.

πηγή