Όπως συνηθίζεται όταν φεύγει ένας πραγματικά μεγάλος, ακολουθεί αγώνας δρόμου (ταχύτητας και όχι αντοχής) για το ποιος θα σκεφτεί και θα χρησιμοποιήσει τις πιο… ομιλητικές λέξεις, γεμάτες νοήματα και έμπλεες χαρακτηρισμών, για να εκθειάσει τη διαδρομή της ζωής που περπάτησε ο εκλιπών.
Και όλοι μας ξεχνούμε το μεγαλείο που κρύβεται στην απλότητα. Ότι ένα τέτοιο και τόσο μεγάλο έργο «μιλάει» από μόνο του. Ότι δεν χρειάζεται… μεγάφωνα, παρά μόνο τη σιωπηλή περιπλάνηση της μνήμης σε ένα μέλλον που έρχεται και είναι πιο φτωχό, πιο σκοτεινό, πιο μίζερο.
Ο Ιάκωβος Καμπανέλλης περιγράφεται ως ο θεμελιωτής του σύγχρονου ελληνικού θεάτρου. Γεννήθηκε στη Νάξο, και ο καθαρός αέρας του Αιγαίου φέρει μερίδιο ευθύνης για τη διαμόρφωση ενός ανήσυχου πνεύματος, που κοίταζε μακριά. Στον ορίζοντα που προσπαθείς να πιάσεις με τα χέρια σου, και κάθε φορά χρειάζεται να τα απλώσεις ακόμη πιο μακριά. Λες και προσκαλεί να βγεις από το καβούκι σου…
Τα έργα του, αναρίθμητα, πολλά εκ των οποίων μεταφράστηκαν και παρουσιάστηκαν σε θεατρικές σκηνές της Αγγλίας, της Σουηδίας, της Γερμανίας, της Αυστρίας, της Ουγγαρίας, της Βουλγαρίας και της Ρουμανίας. Στην πολυκύμαντη διαδρομή του, πρόλαβε να ασχοληθεί και με τη δημοσιογραφία, τότε που ήταν λειτούργημα και όχι λόγος για να μελαγχολεί κανείς.
«Χτενίζοντας» κανείς τους τίτλους των έργων του, δυσκολεύεται να μην κοντοσταθεί σε μερικούς που θα μπορούσαν να αφορούν την Ελλάδα που αποχαιρέτησε ο Ιάκωβος Καμπανέλλης. Την Ελλάδα του σήμερα, την Ελλάδα του Μνημονίου και της «κουρεμένης» εθνικής κυριαρχίας, για να χρησιμοποιήσουμε έναν από τους σαρκοφάγους όρους που μπήκαν στη ζωή μας μετά από το Καστελόριζο και το διάγγελμα του Πρωθυπουργού. Διαλέγετε και παίρνετε λοιπόν: Παραμύθι χωρίς όνομα; Γειτονιά των Αγγέλων; Το μεγάλο μας τσίρκο; Ο εχθρός λαός; Ο δρόμος περνά από μέσα;
Α, ξεχάσαμε… Η αποικία των τιμωρημένων (του συστήματος ΠΑΣΟΚ).
1 σχόλιο:
Αιωνία η Μνήμη του.
Δημοσίευση σχολίου