Στο κελί μου Θεέ μου

Στο κελί μου Θεέ μου κραυγάζει σήμερα όλο το απόγευμα η ψυχή μου επιστρέφοντας στο σπίτι.

Εκεί είμαι εγώ. Εκεί παίρνω δύναμη να συνεχίσω. Στην ηρεμία του σπιτιού μου νιώθω σαν σε κελάκι, εκεί που σταματά ο έξω κόσμος και μπροστά μου ανοίγεται ο κόσμος του Θεού.

Νωρίτερα γυρνώντας σπίτι μου μετά από το Μέγα Απόδειπνο είπα μέσα μου Χριστέ μου επιτέλους στο κελί μου.

Συχνά νιώθω την τόση κούραση του κόσμου, την κίνηση των αυτοκινήτων, τα σκοτεινά και άγρια βλέμματα κάποιων ανθρώπων, τη δυσωδία της αμαρτίας, που αναρωτιέμαι γιατί τόσος θόρυβος για την έκρηξη του πυρηνικού εργοστασίου στην Ιαπωνία, το φόβο μην μολυνθεί ο αέρας και η θάλασσες της χώρας μας αφού μέσα μας έχουμε τόσο επιτρέψει την μόλυνση της ψυχής μας (για αυτήν φυσικά δεν γίνεται τόσος θόρυβος) και δενβλέπουμε πως όσο και αν προσπαθούμε να εξηγήσουμε τα πάντα με τη λογική και ψάχνουμε να βρούμε λύσεις να νιώσουμε ασφαλείς εδώ σ’αυτή τη ζωή τόσο ο Θεός μας δείχνει πως αν Εκείνος το επιτρέψει σε λίγα μόλις λεπτά δεν θα μείνει τίποτα όρθιο.

Κι όμως όταν όλα σκοτεινιάζουν στην ψυχή η προσευχή με επαναφέρει στην όμορφη πραγματικότητα της ζωής του Χριστού, σ’αυτές τις άγιες μέρες της Σαρακοστής που διανύουμε και μου θυμίζει πως ο άνθρωπος που έχει πίστη δεν έχει να φοβάται τίποτα, δεν πρέπει να χάνει τη χαρά του γιατί η ζωή μας ανήκει σε Εκείνον που φροντίζει για όλα.

Πολλές φορές ο φόβος με ρίχνει στη σκέψη τώρα ο Θεός θα με βοηθήσει ή θα γίνει το κακό; Πως όμως να γίνει το κακό αφού ο Θεός είναι πανταχού παρών και πόσο περισσότερο όταν εμείς τον επικαλούμαστε για την άμεση μεσολάβησή του;

Από αυτό το κελί της ησυχίας και προσευχής η ψυχή βγαίνει βράχος και ο άνθρωπος νιώθει πως εκεί που υπάρχει ο Θεός δεν μπορεί να σταθεί το κακό.

πηγή