Άγιος Αρτέμων κ λοιπές κατεδαφίσεις

Αλληλογραφίας συνέχεια…

Όπως ακριβώς το λες αδερφέ,
μακάριοι οι ταπεινοί κι αμέριμνοι και πρότυπά μας, αλλά ο καθείς με το "μικρόβιό" του κ το αναφέρει στο λινκ κ ο π.Ανανίας για τον ίδιο τον Πέτρο που μέχρι τέλους ήταν ο εαυτός του! Άλλοι παλεύουν με εαυτούς πιο υπάκουους κ απλούς κι άλλοι, με το φόρτο του μυαλού κ του διαβάσματος(*Σωκράτης, "Kάνω το άχ!! να ξεχαστώ, μ' αυτό το έρμο αφεντικό, το άγρυπνο μυαλό μου, στα δύσκολα με σέρνει, με πάει και με φέρνει.), εχουν να ψάχνουν, να διαβάζουν κ να συζητάνε.

Άλλοι άγιοι ήταν στις σπηλιές κ άλλοι στις Συνόδους, αλλά κ εναλλάξ! Το θέμα δεν είναι να μην ψάχνεις ή να μη συζητάς (με τον αδερφό ή με τον εαυτό) αλλά να μην εμμένεις εγωιστικά ή όπως σωστά λες πολυλογίστικα. Το άλλο που λες, αν ζητάμε ν'αποδείξουμε ότι πιστεύουμε στο τέλειο δεν τό'πιασα, διότι ναι κ γω προσπαθώ να καταλάβω "ό,τι" με προβληματίζει-σκανδαλίζει ανθρωπίνως στην Εκκλησιαστική Ιστορία. Βασικά είναι το θέμα , όχι αν ήταν αμαρτωλοί κάποιοι άγιοι, αλλά στο ΓΙΑΤΙ η Εκκλησία τους ανέδειξε.

Παραμένει το πρόβλημα σε μας που ανατραφήκαμε πνευματικά σε οργάνωση, του αν θα αγωνιστώ με τον εαυτό μου προσπαθώντας να κόψω(!) τα πάθη μου, να μετουσιώσω το είναι μου ή αν θα κάνω φρανκεστάιν μεταμόσχευση εαυτού-ψυχής του τάδε αγίου, του τάδε ιδεατού, του τάδε πνευματικού μου. Το οποίο κ δε θα μ'αναπάυσει κ ψεύτικο θά'ναι κ ψυχαναγκασμούς γεννάει κ ψυχασθένειες. Α'που κάηκε στο χυλό φυσάει κ το γιαούρτι, ή αλλιώς, ό,τι πάθαμε μάθαμε. Ο καθένας βέβαια έχει την πορεία του κ τον πνευματικό του!

Ο Γελαστούλης είναι με ανοιχτό το στόμα
Με αγάπη
καλημέρες

επισυνάπτω:
-έναν πλανερό(γκράφιτυ από υφανέτ)
και
- ένα "χριστιανο"-γκράφιτυ στο οποίο ακόμα δεν έχω καταλήξει ποιος έγραψε τι, αν το πίστευε ή όχι, ποιος έσβησε, ποιος ζωγράφισε



Χαίρετε,
χρόνια πολλά,
καλή Ανάσταση.


Λέω,καιμιά φορά,προβατικώ ίσως τω τρόπω, "εδώ ο άγιος είχε να ποιμάνει και σε καιρούς δύσκολους.Εσύ ένα βιβλίο δεν είσαι σε θέση να προτείνεις.Κι αν κατέστρεψε και κανένα ναό (όχι και πολύ αρχαίο τότε ) ποιός ξερει άνδρο τι δαιμόνων θα ταν όλα εκείνα τα ιερά.Κι αναπάυομαι.
Λέω καμιά φορά,χάθηκα στη σκέψη,στην ανάλυση,στο ατέλειωτο κουβεντολόι.
Το βλέπω και στη διπλωματική μου.Η "απέραντη φιλοσοφία" της ορθόδοξης πίστης σώνει και καλά, πως θα μεταφραστεί σε αρχιτεκτονική γλώσσα.
Πανεπιστήμια, βιβλία, αποψάτες culture θέσεις- γιατί ο ορθόδοξος είναι ο σούπερ αλάνθαστος ανατολίτης-γιέα είμαστε οι καλύτεροι.Μα δεν πάει πουθενά το πράμα.Τελειωμό δεν έχει.
Μακαρίζω καμιά φορά τα καλογέρια τα ακίνητα κι αεικίνητα, σιωπηλά με τον κόμπο και την ευχή, αμέριμνα κι ευτυχισμένα. Και τρομάζω κι όλας οταν συνηδειτοποιώ την απελπισία που παραμονεύει δίπλα τους.
Κι αφού το λέει κι ο γερο-Πορφύρης έτσι θά ναι.
Κι ίσως τότε να ζήσουμε, πότε ο Χριστός τρώει με τις πόρνες και πότε μαστιγώνει τους εμπόρους.

''Να μας φάει ο Παράδεισος''
Ε