Τα γηρατειά

Έχοντας πολλές εικόνες από την ηλικιωμένη γιαγιά μου, τoν τελευταίο καιρό έχω έντονες σκέψεις για το πόσο δύσκολο είναι να έχεις άσχημα γεράματα. Άσχημα όχι τόσο λόγω υγείας αλλά λόγω δυστροπίας!

Είμαι σχεδόν πεπεισμένη ότι αν είσαι δύσκολος και αδούλευτος άνθρωπος από τα νιάτα σου τα γεράματά σου είναι αφόρητα κυρίως για τους άλλους, αλλά φαντάζομαι και για τη συνείδησή σου. Και βλέπεις και μερικές γιαγιάδες ταπεινωμένες από τη ζωή και καλόκαρδες και γλυκές, που έχουν αφήσει πίσω τους κάθε τι αρνητικό….. πολύ θα ήθελα μια τέτοια γιαγιά!

Έχω καταλήξει ότι μάλλον ο Θεός δίνει πολλές ευκαιρίες ταπείνωσης στους ανθρώπους που σπατάλησαν μια ζωή χωρίς να καταλάβουν το πραγματικό νόημά της, αλλά αναρωτιέμαι πώς ένας σκληρόκαρδος άνθρωπος μπορεί να αλλάξει στα βαθιά γεράματα; Σαν να μου φαίνεται αδύνατο…

Και για να σας εξομολογηθώ και κάτι είναι τόσο κουραστική η παρουσία της που νομίζω (μάλλον είμαι σίγουρη) ότι δε θα μου κοστίσει η απουσία της, ίσα ίσα που θα με παρηγορήσει γιατί θα απαλλάξει τη μητέρα μου από ένα ασήκωτο φορτίο(πιστέψτε με ασήκωτο)!

Και μετά από αυτή τη σκέψη έρχεται μια άλλη διαφορετική. Τη λυπάμαι για τη μοναξιά που βιώνει…. γιατί έχει πέντε παιδιά και δέκα εγγόνια και δεν έχει κανένα!!! Σπάνια την επισκέπτεται κάποιος και όχι γιατί δε βρίσκουμε το χρόνο αλλά γιατί δεν έχουμε τι να πούμε μαζί της! Γιατί ποτέ δεν ανέπτυξε σχέση με τα εγγόνια, γιατί πάντα ήθελε να μένει στο σπίτι της για να ¨μην κουράζει¨ κανένα και πάντα κατάφερνε το αντίθετο, γιατί πάντα πατούσε γερά στα πόδια της και νόμιζε πως θα είναι πάντα ακμαία και δυνατή και δε θα έχει ανάγκη βοηθείας: «Δε θέλω να επιβαρύνω τα παιδιά μου» έλεγε. Στην ουσία δεν μπορούσε να αντέξει σε ένα περιβάλλον διαφορετικό, δε μπορούσε να σχετιστεί και να κατανοήσει τους άλλους . Εγωκεντρικό κλείσιμο στον εαυτό της!!!

Είναι λυπηρό και εύχομαι ο Θεός να μας αξιώσει να μη δημιουργήσουμε πότε τέτοιες σκέψεις στους γύρω μας…

πηγή