Γεννήθηκα στην Νέα Σμύρνη. Αν και έφυγα από την Ελλάδα στα 15, οι περισσότερες αναμνήσεις των παιδικών και εφηβικών μου χρόνων είναι από την Κερατέα.
Εκεί περνούσα όλα τα Σαββατοκύριακα, όλες τις γιορτές, όλα τα καλοκαίρια. Εκεί ήταν η θεία που εγώ θεωρούσα μάνα μου, εκεί ο θείος ο φωνακλάς που με αγαπούσε όσο τα παιδιά του, εκεί τα ξαδέλφια που είναι αδέλφια για μένα. Στην Κερατέα ξαναγυρνούσα για μικρά η μεγάλα χρονικά διαστήματα. Εκεί ήταν και είναι η δική μου βάση, ο δικός μου τόπος αναφοράς. Η ζωή μου ήταν πάντα εκεί στην Κερατέα, στις τοποθεσίες της, στους ανθρώπους της.
Στην Κακή Θάλασσα, με την καλύβα μας κάθε καλοκαίρι, την μουσική του Ντέμη Ρούσου στην ακρογιαλιά όταν μαζευόταν τα καλοκαιρινά βράδια η παρέα. Θυμάμαι τις βόλτες μας πάνω-κάτω μπροστά στου Καροποιού, την μεγάλη βόλτα στην Αγία Τριάδα, το πανηγύρι στον Προφήτη Ηλία, τα σαλιγκάρια που μαζεύαμε όταν έβρεχε στην Αϊ-Μάχαιρη.
Πάντα εκεί, με την Αγγέλα και τον Σταύρο, αλλά και με την Αγγέλα, την Κατίνα, την Κούλα, την Δήμητρα, και όλες τις εξαδέλφες από το άλλο σόι που ήταν δικοί μου άνθρωποι. Παρέα με την Μαρίνα, την Ρούλα, την Μαρία, την Αλέκα, την Μαίρη, την Κοκό και τις άλλες φίλες με τα γέλια μας και τα δάκρυα μας. Τις επισκέψεις της κυρά-Πολυξένης, της Κουμπάρας, της Κατίνας, της θείας Ελένης από πάνω και της Βασιλικής απέναντι. Τις Μεγάλες Παρασκευές που συναντιόντουσαν οι 3 Επιτάφιοι στην Πάνω Πλατεία, και την Ανάσταση έξω από τον Άγιο Δημήτριο με τα πυροτεχνήματα.
Η πρώτη συναυλία στην Χρυσή Τομή, και τις δικές μας πρόβες σε μια αποθήκη με το συγκρότημα της παρέας. Οι αναμνήσεις πολλές και μέσα σ' αυτές ηρεμεί η ψυχή σε όλες τις δυσκολίες της ζωής μου. Γράφοντας αυτές τις σειρές καταλαβαίνω πόσο δεμένη είμαι με αυτόν τον τόπο...
Κι αν και η ζωή όλων μας προχώρησε μπροστά, άλλοι κάναμε οικογένειες και φύγαμε από εκεί, άλλοι έμειναν και άλλοι γύρισαν, κι αν και χάσαμε αγαπημένα πρόσωπα που αναφέρω πιο πάνω, πάντως η Κερατέα μας είναι μέσα μας.
Κι εμένα την ζωή μου την έχει σημαδέψει ο τόπος αυτός. Είμαι η «ανιψιά του Διαμάντη και της κυρά-Γεωργίας», είμαι «Ο Μάρτης που δεν λείπει από την Σαρακοστή» γιατί πάντα βρισκόμουν στα δρώμενα της πόλης.
Πονάω που δεν είμαι τώρα εκεί, να αγωνιστώ για την Κερατέα μου, να συμπαρασταθώ στους υπέροχους ανθρώπους της, να κατέβω στα μπλόκα και να φωνάξω κι εγώ. Στα 8-9 μου δούλεψα στα φιστίκια του Σαντόζου και θυμάμαι ένα παιδί που μας έκανε να γελάμε πολύ.Ο Ματούλης αν θυμάμαι καλά. Παπά-Φλέσσα μαθαίνω ότι τον λενε τώρα, ο παπάς που κτυπάει τις καμπάνες της εκκλησιάς του για να ξεσηκωθεί ο κόσμος.
Βλέπω το τελευταίο 24ωρο τις εικόνες στην τηλεόραση, όπως και τις προηγούμενες μέρες όποτε θυμόντουσαν τα προδοτικά ΜΜΕ ότι στην Κερατέα αγωνίζεται ο κόσμος της για την ποιότητα ζωής τους, και κλαιω.
Η Κερατέα μου έγινε πεδίο μάχης, η αστυνομία δέρνει ακόμα και ηλικιωμένους, ο κόσμος προσπαθεί να αναχαιτίσει την έφοδο των ΜΑΤ. Δεν γίνεται να μην είμαι εκεί εγώ τώρα.
Αγωνίζομαι λοιπόν με τον δικό μου τρόπο. Στο Facebook προσπαθώ να διαδώσω όσο μπορώ την κατάσταση, να υποστηρίξουμε όσο μπορούμε. Έχω πάντα ανοικτή την ιστοσελίδα του Αντιχυτά να μαθαίνω τα νέα, να τα προωθώ σε άλλα μπλογκ.
Στέλνω μηνύματα στα ΜΜΕ να ξέρουν ότι κάποιοι από εμάς παρακολουθούμε την σιωπή τους και δεν μας αρέσει. Βάζω ένα μικρό λιθαράκι στον αγώνα από πολύ μακριά, και αγωνιώ μην πάθουν τίποτα αγαπημένα πρόσωπα.
Συμπαράσταση στην Κερατέα, στην πόλη μας, στους ανθρώπους της, συμπαράσταση για ένα καλύτερο μέλλον, καθαρό και ανθρώπινο. Συμπαράσταση στην Κερατέα της καρδιάς μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου