στον άσωτο...

Άδεια ψυχή κι άδεια καρδιά!…
Που την περιουσία σου άσωτα σπατάλησες την τόση…
Και ζητιανεύεις μάταια στης ασωτείας την ερημιά…
Εκεί, όπου, κανείς και τίποτε δεν έχει να σου δώσει!

“Καλότυχοι” αυτοί, που στον παμπόνηρο καιρό
Μπόρεσαν τη συνείδησή τους να τη στραγγαλίσουν…
Και σαν γουρούνια μες στο βούρκο
Της προδοσίας και τοκογλυφίας
Κολυμπούν το βρωμερό….
Κι αδιάκοπα μες σε λαγούμια και υπόγειες στοές
Συνωμοτούν
Πώς τις ψυχές και τις ζωές ανθρώπων και λαών
να διαγουμίσουν…

Και “τρισαλίμονο” σε σένα το “δειλό”!
Που στης συνείδησής σου μπλέχτηκες τα βρόχια….
Και σπαρταράς σαν ψάρι έξω απ’ το νερό…

Άμποτε να ’σουν δούλος ταπεινός!
Στα πατρικά σου υποστατικά
Και στα μετόχια…

Παπα-Ηλίας